Hallo Rianne,
bedankt voor je berichtje (ook aan alle anderen hoor)
Het grappige van het hele ding is dat ik zelf orthopedagoge ben. Heb ik hier toch gestudeerd (ik heb mijn diploma als leerkracht uit België meegebracht).
Tja, dat maakt er de zaken helemaal niet makkelijker op. Je eigen kind is je eigen kind en dat is heel wat anders dan een onderzoekje doen op het kind van de buren.
Er zijn zoveel andere gevoelens die als moeder een rol spelen dat de mooie theoriën allemaal in het rond gaan draaien en je allerlei spoken ziet rondzweven van zou het dit zou het dat…….
Wat jij schrijft heb ik zo vaak gezegd aan ouders die bezorgd waren om hun kind dat letters omdraaide.“ Maak je geen zorgen, groep 3 is nog erg vroeg, we houden het in de gaten, maar het meest normale is dat het kind gewoon ‘bijdraaid’.” Ik hoor het mezelf nog zeggen.
Maar dan zie je het ineens in je eigen kind en dan denk je: maar als hij dyslectish is dan is hij het nu ook al, ik zou het moeten weten toch, ik moet er toch als de eerste bij zijn toch, stel je voor dat hij dyslectisch is en ik het pas merk als hij 10 is…….. Ineens storten alle mooie theoriën in elkaar, ga je aan alles twijfelen, vind je dat je die echte enige supermoeder moet zijn die je kind door weer en wind, storm en om het even wat zal leiden, en zeker in dat kamp waar jij je voor hebt gespecialiseerd. En dan moet je je realiseren dat je die supermoeder misschien niet bent, dat je niet alles weet, dat je niet alles kan, dat je vaak mis bent. Die superdeskundigen die er zich voor laten betalen zitten er zo vaak naast dus…..
En dat doet pijn, dat schept verwarring, het moeten toegeven van: Help, ik weet eigenlijk niet wat er aan de hand is. Misschien is het wel, misschien is het niet….. ik wil het gewoonweg zo vlug mogelijk weten….. ik wil het weten…..
Sorry, ik draaide eventjes door 
Wat het lezen en niet begrijpen betreft ken ik heel goed. Het spaans heeft daar een groot probleem mee juist. Het is een heel makkelijke taal om juist te codificeren en makkelijk dus om technisch te lezen: een a is een a en dat is het altijd. Daardoor beginnen ze zo vroeg met lezen. Kinderen kunnen dan zoals jij zegt goed technisch lezen als ze net 5 zijn, maar snappen langs geen kanten wat ze lezen. Dit slepen ze mee en krijgt spanje een bevolking die heel weinig leest. Ja, wat wil je, waarom zou je gaan lezen als je er maar de helft van verstaat.
In ieder geval bedankt voor alle reacties. Ik loop misschien wel wat van stapel, maar zoals gezegd, een moeder wil gewoonweg het beste voor haar kind en zo vroeg mogelijk.
Groetjes.
Marleen.
Hallo Sarah,
wij wisten helemaal niet dat onze dochter dyscalculie had. We dachten gewoon dat ze slecht kon rekenen omdat ze zo sterk is in taal. Al van in het eerste leerjaar moest ik ezelsbruggen gebruiken om haar alles uit te leggen en haar sommen te laten maken. Verder hadden we geen omkijken naar haar. Ook voor rekenen haalde ze schitterende resultaten : bij maandrapporten omdat de toetsen meteen na de uitleg afgenomen werden, bij proefwerken omdat ik alles met haar herhaalde. Ik wist niet beter want na een zoon met adhd waar je altijd moest achter- en naast zitten, was alleen dat rekenen een verademing.
Het eerste teken aan de wand kwam er toen ze op het einde van het
6de leerjaar een interscholenproef moest afleggen (vergelijkbaar met jullie Cito-test of hoe noemen jullie dat?) Hier kon niet voor geoefend worden en ze behaalde 52 ´% voor rekenen en 97 % !!!!!! voor taal. Een week later kwamen de klasproeven die we samen inoefenden en ze zwaaide af met 86 % voor rekenen…
In het tweede middelbaar lukte het plots niet meer, al bleef ik alles met haar instuderen. De leerkracht zei ons dat ze niet eens over de basiskennis beschikte en dat bijlessen ook geen zin hadden omdat ze totaal geen inzicht had. Wij dus ten einde raad : wat moet je met een kind die enorm hoog scoort voor alle vakken behalve voor wiskunde en wetenschappen? Wij dus een afspraak gemaakt met het Centrum voor Leerlingenbegeleiding om te vragen of de afdeling ‘drama’ aan de Kunsthumaniora haar talen voldoende op peil zou kunnen houden om daar later in verder te gaan. In alle andere afdelingen van het ASO (algemeen secundair onderwijs) waren er 4 u wiskunde en dat zagen we absoluut niet zitten.
De man, een psycholoog, aanhoorde ons en fronste meteen de wenkbrauwen : zo'n groot verschil in resultaten mag er niet zijn, zelfs niet als je extreem sterk bent in talen. Hij was het die de term dyscalculie voor het eerst liet vallen. Daarvoor dacht ik eigenlijk dat dat cijfertjes omdraaien was maar dat bleek het niet te zijn. De leerstof wiskunde en wetenschappen blijft niet plakken.
De eerste stap was het afnemen van een IQ- test. Resultaat : verbaal IQ 12O (daar zat rekenen ook bij - cijferreeksen dan en eenvoudige sommen – de man noemde haar geniaal wat taal betreft) en een performaal IQ (ruimtelijk inzicht zoals puzzels, doolhoven, enz) van 9O. Een dikke kloof dus van maar liefst 3O punten terwijl men vanaf 12 spreekt van een probleem of een stoornis. Omdat ze sociaal erg goed functioneert werd NLD (non verbal learning disorder), een stoornis met hetzelfde IQ-profiel, meteen uitgesloten en werd er contact opgenomen met een orthopedagoge die gespecialiseerd is in dyscalculie. Zij heeft onze dochter, die intussen in het derde middelbaar (ASO)zat in een school die ons aangeraden werd door de psycholoog omdat ze daar, mits een attest, echt rekening houden met leerstoornissen, getest en uit die test kwam inderdaad pure dyscalculie. Door haar intelligentie en mijn voortdurende begeleiding haalde ze het niveau 5de leerjaar terwijl ze ondertussen toch 14 was. Normaal gezien raken kinderen met dyscalculie niet verder dan niveau 1ste leerjaar en sukkelen ze steeds lager en lager qua schoolniveau. Omdat onze dochter een ASO-profiel heeft, werd ze dus in het ASO gehouden en wekelijks bijgewerkt door de orthopedagoge. Omdat er echter niks blijft plakken, was ik steeds van de partij voor grote toetsen en proefwerken. In het 4de middelbaar moest de orthopedagoge het opgeven omdat ze de leerstof niet langer beheerste en stond ik er helemaal alleen voor.
Vanaf dit schooljaar (de middelbaar)volg ik zelf bijles wiskunde en leg het dan op mijn beurt uit aan mijn dochter maar ik moet meestal alle vorige stappen opnieuw uitleggen anders is ze het noorden kwijt.
Enkele studentes wiskunde van de universiteit van Leuven maken nu een eindwerk over dyscalculie (gelukkig maar) en onze dochter is de enige mijlen in de omtrek die, met dyscalculie, het ASO kan volgen.
Op school komt de leraar tijdens toetsen en examens af en toe een kijkje nemen en haar op weg helpen als ze klem zit. Gelukkig is de lerares waarbij ik les volg ook verbonden aan deze school en weet ze nu stilaan waar de problemen zitten voor onze dochter. Ze maakt er een erezaak van de leerkrachten wiskunde en wetenschappen duidelijk te zeggen waar ze bij examens en toetsen onze dochter moeten steunen. Tijdens de lessen zelf wordt er helemaal geen rekening gehouden met deze leerstoornis en onze dochter neemt alles klakkeloos over in haar schrift. Ik probeer het dan in mijn hoofd te krijgen en het haar uit te leggen vlak voor een toets of een proefwerk. Enkele dagen voordien is onbegonnen werk aangezien alles meteen weer verdwenen is.
Haar resultaten zijn erg goed en gelukkig maar. Nog anderhalf jaar moeten we dit proberen vol te houden en dan kan ze een richting in het hoger onderwijs kiezen waar geen wiskunde meer aan te pas komt. Haar grote droom, sociologie, zal ze wel kunnen vergeten want daar zit een flinke portie statistiek en aardrijkskunde in (nog zo'n ramp) dus zijn we nu al volop op zoek naar een soortgelijke richting zonder statistiek en dergelijke. Eenvoudig is anders maar we zijn nu al zo ver geraakt dat de rest ook wel zal lukken!
oef, dat was een lang verhaal maar het doet soms deugd alles eens op een rijtje te zetten. Sorry als het te lang geworden is!
Groetjes, Greet
Hallo Marleen,
Toch fijn, dat er nu een orthopedagoge in ons midden is, die de zaken nu ook gevoelsmatig leert bekijken, met alle respect, ik vind het vervelend voor je dat je zo met je neus op de feiten wordt gedrukt, met alle emoties die daar mee gepaard gaan, maar hierdoor leer je wel op een hele andere manier met je professie om te gaan. Je zult er een betere orthopedagoge van worden denk ik.Dat is wat anders dan uit studies en een nuchtere professionele blik een oordeel vellen. (lees diagnose stellen)
Zouden al die collega's van jou ook eens moeten proberen, die gevoelsmatige benadering, misschien boeken ze dan betere resultaten.
Ik vind het overigens sportief van je, dat je dit verhaal met ons hebt willen delen.
Groeten albert.
Marleen, je draaide echt niet door hoor. Het is namelijk heel herkenbaar. Ik heb zelf ervaren dat het best een belemmering kan zijn als je iets meer professioneel van de materie af weet. Soms zie je daardoor dingen soms eerder dan anderen. Omdat die anderen nog niet zover zijn proberen ze jou te overtuigen van dat je het ‘zwart’ ziet ofzo. Toch, als ik nu terug kijk, heel vaak heb ik het wel bij het juiste eind gehad maar heb me om laten praten en naar huis laten sturen door ‘deskundigen’… Want op het moment dat je met je kindje in de molen zit ben je niet meer ‘huppelepup’, deskundig op gebied X, maar de moeder van….
Toch wil ik je aanraden om gebruik te maken van wat je professioneel weet. Pas dit toe bij je zoontje. Laat je kind profiteren van het feit dat jij er meer van af weet. Zie de ervaringen die je dan met je eigen kind opdoet als een verrijking van je professionele kennis. Misschien stelt dit je later in staat om ook andere kinderen met dyslexie beter te begeleiden JUIST omdat je zelf als moeder ervaren hebt wat het is voor een kind om dylectisch te zijn??? Buig het in je voordeel om. Dit gaat niet van de een op de andere dag. Blijf positief dan kom je er wel.
Terug naar het lezen.
Ik herken namelijk wel het een en ander… Lees ons verhaal maar eens; Mijn jongste is nu 8 en is een van de jongste van zijn klas. Hij zat de eerste 3 jaar op een Montessorischool. Daar beginnen ze ook vroeg met taalontwikkeling. Dit ging helemaal niet goed. Mijn zoontje kon al een beetje lezen toen hij 3 was, maar verloor deze vaardigheid totaal in de kleutergroep. In groep 3 ging het helemaal fout. Ellende. Een juf die heel erg veel druk uitoefende. Hij zou zwakbegaafd en dyslectisch zijn volgens haar. Na een test van de schoolbegeleidingsdienst bleek echter dat hij zeer slim was en bang was om fouten te maken waardoor hij blokkeerde. Ons werd door de SBD aangeraden om een gewone school voor onze zoon te gaan zoeken omdat het Montessori-systeem niet werkte bij hem. Daar was de juf het niet mee eens. Het systeem werkte prima. Het lag aan het kind zelf. Hij was ‘dom’ en moest groep 3 maar over doen.
Op de nieuwe school vonden ze het echter helemaal niet nodig, na hem getest te hebben, om groep 3 over te doen. Naar groep 4 dus. Volgens het Montessori-rapport had hij eind groep 3 ‘nog geen AVI-1’ met uitroeptekens. Op de nieuwe school ging men veel relaxter om het het leren lezen. Zo waren er geen leesmoeders die iedere dag met de kinderen oefende en oefende (was wel op de M school, we hadden daar een heel legertje aan leesmoeders). De nadruk lag op voorlezen, begrijpend lezen en dat lezen leuk is. De lol kwam weer terug. Eind groep 4 had mijn zoon AVI-6. Met begrijpend lezen scoorde hij de hoogste score in jaren. Zijn juf vertelde ons dat ze nog nooit een kindje had gehad in groep 4 die zo hoog scoorde…. Nu in groep 5 heeft hij AVI-8. Hij hoort nu tot de slimmere kinderen van de groep en krijgt verrijking van de stof aangeboden. Hij leest nu alles wat los en vast zit. 's-Avonds mag hij altijd even in bed lezen en we moeten nu zelfs opletten dat het licht wel op tijd uitgaat want anders blijft hij lezen….. Wat een levensgroot verschil met groep 3…..
Hoi Greet,
Bedankt voor je uitleg en het geeft niet hoor dat het wat langer is geworden. Ik was oprecht nieuwsgierig en het geeft mij wel een idee en inzicht in hoe het kan lopen.
Mijn buurmeisje(11 jaar) heeft op haar citotoets heel slecht gescoord op rekenen en nu is de term dicalculie gevallen. Het blijft natuurlijk de vraag of iemand niet gewoon een zwakke rekenaar is. Maar wat ik van jouw verhaal begrijp is dat er een groot verschil moet zijn tussen het verbale en het performale en daarnaast je IQ ook een bepaalde scoren moet hebben. Ik heb van mezelf ook wel eens gedacht dat ik misschien wel discalculie kan hebben. Ik viel daar als kind zo vreselijk op uit, ik kon niets ervan onthouden en niets er van automatiseren. En nu nog heb ik problemen met rekenen en voel mij wel eens erg dom bij de kassa wanneer ik niet snel genoeg zie of het wisselgeld wel of niet klopt. Ook het leren van tafels was een drama en ik ken ze nu dus ook nog steeds niet. Ik heb uiteindelijk ook een studie gekozen die zich richt op de gezondheidzorg en in de sociale sfeer en dat ging dus erg goed. Zolang er maar niet gerekend hoeft te worden. Mijn zoon heeft totaal geen problemen met rekenen, integendeel…hij blinkt er in uit en dat heeft hjj zeker niet van mij. Hij neigt eerder naar dyslectische problemen en ook bij hem zit er een te groot verschil tussen het verbale en het performale met een redelijk hoog IQ.
Ik weet dat kinderen die hier in het basisonderwijs uitvallen op rekenen bijna allemaal doorstromen naar lager vervolgonderwijs. En dat kan natuurlijk heel frustrerend zijn als je in aanleg wel slim bent.
Ik vind het trouwens wel knap van jouw dat je je dochter op deze manier kunt blijven helpen. Daar moet je zelf toch ook heel wat voor investeren….en je moet het natuurlijk ook kunnen. En weet ze al wat ze later worden wil?
Wat ik hier in Nederland wel vervelend vind is dat wanneer ik echt zeker wil weten of mijn kind dyslectie heeft ik zelf naar een particulier bureau moet om dat uit te laten testen. En daar vragen ze dan ook nog grote bedragen voor en dat ik nu net het gene wat mij nu nog tegenhoud om dat te doen.
Groetjes Sarah.
Sarah,
wat betreft dat testen op dyscalculie, dyslexie of adhd, dat gebeurt hier ook particulier, hoor!
Alleen de IQ-test werd afgenomen door her CLB en was gratis; privé kost die 100 €. De dyscalculie-test kostte ons 150 € en de bijlessen wekelijks 30€.
Nu ik zelf bijles volg, komt dat ook uit onze eigen zak : 25 € per uur en vaak kom ik met één uur per week niet toen. Gisteren bv betaalde ik 50 €. Reken maar uit, samen met de concerta voor onze zoon… SNIK. Tussenkomst is er helemaal niet.
Groetjes, Greet
Hoi Marleen,
Ben wat laat met m'n reactie, maar ben op vakantie geweest. Wilde je toch even laten weten dat ik vind dat je je niet onterecht zorgen maakt. Ik ben nl. van mening dat er veel te laat wordt ingegrepen op veel scholen. Bij mijn zoon begon men pas begin groep 4 in aktie te komen, terwijl hij totaal niet kon lezen (en schrijven en rekenen). Ik ben zelf met Methode de Haan begonnen en ben er erg enthousiast over. Je oefent 15 minuten per dag en staat onder telefonische begeleiding (1 x per week). De methode gaat uit van de gewone a-b-c-klanken. Als je meer wilt weten kun je even op de site kijken: www.methodedehaan.nl.
Groetjes,
Chappy
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's