Hallo Mirjam01,
Nou, de psycholoog heeft mij wel een aantal goede tips en adviezen gegeven, maar voor de rest voelde ik mij daar niet prettig en moet ik het uiteindelijk ook zelf oplossen. Dus bij de psycholoog kom ik niet meer, maar het sterk blijven stil staan, gaat mij zo nu en dan nog wel moeilijk af. Dat heeft meer te maken met dat ik mijn ei bij niemand kwijt kan, denk ik.. Want zodra ik mijn gedachten en gevoelens opschrijf raak ik het op een bepaalde manier wel kwijt. Alleen waar ik dan zo bang voor ben, is dat ik op deze manier mij wel afstandelijk maak van mijn partner en dus uiteindelijk geen gevoelens meer voor hem krijg. Dat zou ik niet willen natuurlijk, hoewel hij mij zeker nog erg raakt en gekwetst met zijn doen en laten. Dat betekent dat ik nog wel van hem houdt.. 
Ik vind het allemaal erg moeilijk, want communiceren is toch erg belangrijk in een relatie, hoe doe je dat dan met iemand die ADHD heeft?? Pfff…!
Nonna Manis
Hoi,
Ik heb na 17 jaar de strijd opgegeven, helaas. Pas na de diagnose ADHD voor onze dochter besefte ik dan mijn man hetzelfde heeft. Na al die tijd vielen er een hoop kwartjes. Hij herkende zelf ook heel veel dingen maar er aan werken of hulp zoeken ziet ie niet zitten. Om de paar jaar hadden we weer een crisis omdat veel dingen dan behoorlijk hoog zaten bij mij en dan explodeerde de boel weer met als gevolg hij een paar weken weg, ik een paar weken weg. En tja als je dat dan ook nog eens iedere keer aan je kind moet vertellen, dat zijn geen leuke dingen.
Nu is het weer zover (4 jaar goed gegaan) en zitten we weer in hetzelfde schuitje. En nu is het dus genoeg geweest, ik wil rust voor mezelf en rust voor ons kind. Ze is nu 11 jaar en begrijpt het wat beter maar leuk is het allemaal niet.
Gelukkig hebben we geen ruzie en proberen alles zo goed mogelijk voor elkaar te regelen.
Waar ik bang voor ben is dat ie na een aantal weken toch weer spijt krijgt (zo gaat het nl. steeds) en wat moet ik dan??
Weer in de achtbaan stappen of toch voor mezelf kiezen………pfffffff
Ik hoop voor jou dat het met jullie goed komt want wat je zegt ze zijn geen ADHD maar hebben ADHD.
ik ben net nieuw op dit forum maar vind enorm veel herkenning in de verhalen . Zelf zit ik al veel langer in het adhd schuitje mijn vrouw heeft adhd maar is meer dan 20 jaar op zoek geweest naar wat erallemaal aan de hand was tot ze een paar jaar geleden het stickertje adhd erop plakten. Zelf heb ik toen gezegd het zoveelste stickertje ik geloof het voorlopig maar kijken of het er over een jaar nog opzit . Het zit er nog steeds en als ik de verhalen zo lees herken ik ontzettend veel enorme woedeuitbarstingen altijd ligt de schuld bij een ander , heel veel willen maar er komt weinig van terecht . Ik heb nu het voordeel dat de kinderen al een aantal jaren de deur uitzijn maar gelijk is het een nadeel . de enige regelmaat die er toen nog was is nu helemaal van de baan . Daarnaast mankeert ze fysiek ook het een en ander waardoor ze is komen te liggen . Gevolg is dat het dag en nacht ritme is nu helemaal ver te zoeken ja ze geefdt wel allerlei redenen op waardoor het komt maar het klopt van geen meter .e gelooft in haar eigen verhaaltjes . ik heb door schade en schande geleerd om mijn eigen grenzen te bewaken ook in onze relatie . Maar soms moet ik even het huis uit vluchten en stoom afblazen als ik weer allerlei beschuldigingen naar mijn hoofd krijg ,zelfs zo ver dat mijn dochter een keer zei dat zij iets per ongeluk had gedaan maar waarin ze hardnekkig mij de schuld blijft geven . Het is dan moeilijk om te accapteren dat ze adhd heeft en niet adhd is. Gelukkig heeft ze wel medicynen die z etrouw inneemt maar de verschijnselen accepteerd ze in woord wel maar niet in gedrag . Dekinderen die de eur uit zijn herkennen het maar leven in afstand en kunnen het een aantal uren op bezoek wel verwerken en zoals een schoondochter eens zei : na een paar uur ben je uitgeput !!!!. Vaak zeg ik dan ook verwacht niets maar het is alleen geven . Als je er zo inzit kun je het alleen overleven . Moet je de rest elders halen . Gelukkig heb ik een full time baan met fijne collega's maar deze wil ik net zomin als mijn kinderen ermee belasten . Als het me teveel word kan ik gelukkig ook nog raad en daad halen bij een vriend vlakbij die van de hoed en de rand weet . Velen om mij heen begrijpen er niets vam (ikzelf soms ook niet en om deze reden doet het me goed om hier het een en ander te lezen wat herkenning geeft ,hoop het komende periode te blijven volgen
Beste Nonna. Kijk eens op de site van Neurologica (.nl). De nieuwste uitvinding op dit gebied werkt met neurostimulatie en geeft verrassend goede effecten, ook bij ADHD. Er worden geen stofjes toegevoegd zoals bij medicatie, maar het zelf herstellend vermogen van de hersenen wordt vergroot. Aanrader. Meestal binnen 8 weken (naar het lijkt) blijvend resultaat.
Hoi Nonna,
Misschien wel wat een latere reactie maar wat je het beste kan doen is zoeken naar een begeleider voor ADHD voor volwassenen en de partner.
Zelf ben ik begeleider voor ADHD/ADD en weet dat deze omgang anders is dan bij kinderen etc.
Zelf woon ik in friesland maar ik weet zeker dat er meerderen zijn.
Groetjes linda
Hallo Nonna,
Ik heb ook een partner met adhd, en we hebben samen een dochtertje van 10 maanden.
Hier gaat het er ook regelmatig heftig aan toe.
Ik snap dat je verdrietig , boos maar vooral ook in de war bent.
Ik ben nu bijna 7 jaar samen met mijn partner en het is niet altijd makkelijk.
Ik heb de laatste tijd weer steeds vaker moeite om met zijn gedrag om te gaan, om eerlijk te zijn vanaf dat de kleine geboren is.
Mijn leven is drastisch veranderd en dat van hem niet voor mijn gevoel , hij neemt zijn verantwoording niet, besteed weinig aandacht aan zijn gezin, enz enz.
Ik weet dat hij het niet met opzet doet , maar dat houd niet in dat het altijd makkelijk is.
Jootje
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
