HO!
je schrijft: Dat hij er niks aan kan doen dat hij zo is.
Nou, dat kan hij dus wel. Door coaching te nemen en aan de medicijnen te gaan, bijvoorbeeld. Of door jou serieuzer te nemen. Of door niet meer met dingen te gaan smijten.
Jij zegt je kinderwens op van een man die die eens aan zichzelf wil werken? Denk daar nog eens goed over na. Ga je in de toekomst gelukkig worden met deze man?
Ik denk wel dat hij er inderdaad niets aan kan doen, het is de impulsiviteit die op dat moment de overhand heeft, en niet het ‘gezonde verstand’.
Dat neemt uiteraard niet weg dat JIJ dat maar moet accepteren!
Als hij niet kan of wil veranderen, zul je dus zelf iets moeten doen.
Ofwel accepteren, ofwel verlaten, ofwel… Vul maar in wat naar jouw idee de opties zijn!
Ik heb zelf ook een partner met ADHD en een kind met ADHD, een hoof gehalte dus in huis, om gek van te worden bij tijd en wijle!
En heb niet de stap durven nemen om te gaan, ook omdat ik gewoonweg wel van hem hou!
Dus heb in mijn hoofd het roer omgegooid, bescherm de kindren tegen het ADHD-geweld, en als hij mij lastig valt, negeer ik het en hem.
Niet dat je het niet voelt in je hart, maar zo is het (in ieder geval voor het moment) beheersbaar.
Het meervoud van lef is leven!!!!
Klopt helemaal wat je zegt en ja ze hebben ADHD en zijn het niet, zal het onthouden.. 
Ik ga inderdaad niet alleen naar de psycholoog vanwege m'n partner, maar ook voor mezelf. Zo kom ik er ook weer een beetje achter wie ik ben en wat ik verkeerd doe, want mensen die dicht naast je staan kunnen niet objectief de situaties bekijken en geven altijd eerst de schuld aan de ander.. 
Toen ik vertelde dat ik naar een psycholoog wou voor mezelf maar ook om er achter te komen hoe ik in bepaalde situaties beter kan reageren met een partner met ADHD, zei hij inderdaad, dat hij denkt dat het meer met mijn jeugd te maken heeft over hoe ik op bepaalde dingen reageer. En nu ik een paar keer naar de psycholoog ben geweest zou dat best kunnen, maar ik heb ook gezegd dat hij het in dat soort situaties er niet beter op maakt, maar juist erger.. Ik vind het in ieder geval fijn om wel heen te gaan, soms denk ik wel, wat moet ik daar eigenlijk, maar zodra ik er ben en m'n ding vertel, kom ik er ook weer achter waarom ik er ben en wie ik ben
Bedankt voor je reactie!
Nonna Manis
Hallo Mirjam,
In situaties als ruzies, doen ze bepaalde dingen ook niet bewust/expres, ze moeten/willen/doen het impulsief, alles kwijt. Daarom kan het ook heel erg overkomen of heftig, vooral als iemand als ik, niet zomaar mijn mond houd, maar soms is dat wel het beste en ik mijn geval, moet ik me niet snel aangevallen voelen of denken: ja joh, lul jij maar of zal wel, heeft in ieder geval niets met mij te maken maar hoe hij (of voor anderen zij) op dat moment reageert. En ook ik mijn geval, gezien mijn jeugd, ben ik al erg onzeker en neem ik het te vaak persoonlijk en voel ik mij snel aangevallen. Dus ja, die psycholoog helpt mij wel in die zin, nu moet ik nog proberen in bepaalde situaties dus anders te reageren en niet persoonlijk dingen aan te nemen.. Hele klus voor mij, hihihihih..
Ik zit vaak in die dubio wanneer we woorden hebben, weggaan voor mezelf en de kids om het niet nog erger te maken of blijven. Maar zoals ik al zei, ze doen het niet expres, op dat moment heel onbewust maar erg impulsief, je moet ermee leren omgaan, maar ook leren communiceren, kan erg moeilijk zijn, maar ik denk vaak zo: love is a journey, not a destination. Als je zeker weet en aanvoelt dat hij van jullie houd, zou ik er voor blijven vechten, hoe moeilijk bepaalde situaties ook kunnen zijn. Ik doe dat in ieder geval wel!
Mijn vriend had vanaf kleins aan het gevoel al, dat hij iets mankeerde, maar ja, ze zeiden dat hij geen ADHD had omdat hij motorisch niet gestoord was, nou onzin dus.. Maar ja, tot nu toe, al die tijd, wel het gevoel gehad dat hij gestoord was. En nu hij weet dat hij het heeft, geeft het hem wel een beetje zekerheid en niet om als excuus te gebruiken, want ADHD hebben is niet iets slechts, ze zijn juist ook heel erg creatief en hebben gevoel voor humor. Hij denkt nu in ieder geval niet meer dat hij gestoord is, ja prettig gestoord.. Hahaha! (
)
Ik zou in ieder geval zeggen, als jullie zeker weten van elkaar houden en het zo echt niet kan, zou ik er voor gaan vechten en beginnen met vragen hoe hij de situatie vindt op dit moment of hoe hij jullie relatie ziet op dit moment, dat zou een mooi begin kunnen zijn om er over te praten (ADHD of iets dergelijks..) Want ik begrijp uit jouw woorden dat jij denkt dat hij ADHD heeft, maar je partner zich niet bewust is van zijn doen en laten..??
Ik hoor nog graag van je wat je voor acties onderneemt of adviezen zoekt/vraagt.. Heel veel sterkte en succes!
Groetjes Nonna Manis
Hallo Hayati,
Vervelend om te horen dat je je kinderwens wilt laten schieten en dat hij niet veel wil doen aan z'n emoties en z'n doen en laten.. 
Het enige wat ik kan vertellen is mijn eigen ervaring en misschien steek je er iets van op of leer je er iets van.. Of kun je en wil je gewoon je ei kwijt!
Mijn vriend wil liever ook geen medicatie, toch heeft ie het geprobeerd omwille van z'n kind en mij, want z'n “woedeuitbarstingen” wil hij onder controle proberen te houden. De medicijnen hadden bij een bepaalde hoeveelheid beetje werking, toen wilden ze de dosering omhoog gooien, maar toen zat hij erbij als een zoutzak. Hij zag z'n kind iets doen wat niet mocht en dat wist hij in zijn hoofd wel, maar er zat geen actie in, kortom: bij de medicijnen voelde hij zich niet prettig. Daarnaast zouden ze met hem ook, wat jij zegt, een soort van coaching doen, het leren omgaan met die uitbarstingen. Maar en dan komt het, elke keer weer hadden ze afspraken gemaakt en dan werden ze afgezegd door hen omdat er iemand ziek is, kan gebeuren. Zouden ze een nieuwe afspraak maken, waarvan wij vanaf een bepaalde tijd kunnen, elke keer verteld, maar elke keer maken ze de afspraak buiten die tijd. Wij weer bellen, we bellen zo wel weer, gebeurd niet.. Om het kort te maken, er werden niet aan afspraken gehouden!! Voor m'n vriend erg vermoeiend om er al achteraan te bellen, terwijl jij degene bent die de hulp nodig hebt.. Geen reden om het op te geven, maar m'n vriend zag dat in ieder geval niet meer zitten..
Moet nog even tussendoor zeggen, dat wij vanaf 2008 ook al een hoop stress hebben gehad en dat bevorderde de sfeer hier thuis ook niet.. Die stress is ook een stuk minder en dat merk ik ook in zijn doen en laten. Gelukkig! Het enige bij ons is echt wanneer wij woorden hebben, gaat het er heftig aan toe en hij rookt af een toe een joint, daar wordt hij lichamelijk rustiger van, wat weer effect heeft op zijn gedachten.. Dat is voor mij ook de enige prettige gedachte in zijn doen en laten.
Ik ben gelukkig niet zo heel vaak bang voor hem, hij zou mij of ons kind nooit slaan. Maar met voorwerpen kan hij zo nu en dan wel mee gooien.. Op dat moment schrik ik wel. Mijzelf ben ik wel kwijtgeraakt, daarom ga ik ook naar een psycholoog, om mezelf weer terug te vinden. Ik weet ook dat veel dingen niet aan mij liggen, maar als we woorden hebben, trek ik dat mijzelf heel persoonlijk aan, en kan ik mij heel snel aangevallen voelen, terwijl dat niet zo hoeft te zijn. Daar kom ik allemaal bij de psycholoog achter, want thuis in de persoonlijke sfeer krijg ik daar die ruimte niet voor en daarnaast leer ik daar ook mee omgaan, over hoe ik op dat zulk momenten moet reageren of het beste kan reageren..
Maar zoals ik uit jouw verhaal opmerk, heeft dit allemaal geen zin als je partner helemaal tegen werkt en niet eens wilt inzien dat zijn gedrag niet goed is, voor hemzelf niet, maar ook niet voor zijn gezin, want je moet en kunt er mee leren omgaan of in ieder geval rekening leren houden met je partner.. Dat ziet mijn partner gelukkig wel in. Wat ik laatst mee heb gekregen van de psycholoog was een A4-papier met daarop dingen die je niet moet doen of juist wel moet doen in een relatie, wat voor een relatie ook. En of je partner nou wel of geen ADHD heeft, ik heb afgesproken met m'n vriend daar af en toe een zin uit te pakken en dit op een avond of moment met elkaar te gaan bespreken, dat vond hij wel ok! Het was geen huiswerk van de psycholoog, maar vond ik voor mezelf erg handig en leerzaam voor ons samen. En de gedachte dat hij ook ADHD heeft, kwam niet eens bij mij op, omdat het voor elke relatie, elk persoon geldt.
1 ding wil ik nog kwijt, als je zeker weet dat jullie van elkaar houden, ook al geeft hij je vaak op bepaalde momenten het gevoel dat hij niet van je houd, blijf dan voor elkaar vechten. Want meestal op zulke momenten van uitbarstingen, ruzies, etc. doen ze die dingen impulsief en onbewust. Geen reden om medelijden mee te hebben of met dingen te gaan smijten of wat dan maar ook. Maar zolang hij dit wil accepteren en er echt niets voor wilt doen of ook maar iets laat merken dat hij het erg vind, zou ik er mee stoppen. M'n vriend is zich er op dat moment niet bewust van, maar hij vergeet het niet en achteraf weet hij dat hij niet zo moet reageren en dat het slecht is voor ons allemaal, daar ben ik wel blij om..
Heel veel sterkte en succes, ik hoor graag weer van je!
Groetjes Nonna Manis
Vooral veel praten met je partner, sommige mensen willen echt geen medicijnen en dat kan ik heel goed begrijpen, maar coaching vind ik geen verkeerd idee.. Belangrijker vind ik dat hij zijn probleem accepteert en beseft dat hij zo niet langer door kan gaan.. Dan nog maar zien hoe hij dat zelf wilt aanpakken! Ik wens Hyati in ieder veel sterkte en succes..
LSVH,
Ik herken mij hier zelf idd erg in.. Het is nu soms moeilijk nog voor mij omdat ik mijzelf dingen snel persoonlijk aan neem, dus me aangevallen voel, terwijl dat niet zo hoeft te zijn.. Zoals ik al eerder zei, volgens mij, in een berichtje van jou, ik weet dat hij wel van mij houd en als ik zie wat hij in al die jaren heeft veranderd en opgegeven voor mij, mag ik ook wel eens wat doen () En die psycholoog helpt ook voor mijzelf, niet alleen de relatie..
Hallo Tim,
We zijn inmiddels al 7 jaar samen en hebben het nodige al meegemaakt Hij is eigenlijk al veranderd sinds we met elkaar gaan, maar ja, ook sinds wij die kleine hebben. Hij heeft vroeger nooit echt een vader gehad en die liefde enz., moeilijke jeugd en wil het zeker anders doen dan hij vroeger gehad. Ik heb bewust gekozen voor samen een kind met hem, omdat ik zie dat hij een hele goede vader zou kunnen zijn en dat resultaat zie ik duidelijk. Het wordt vooral heftig als wij woorden hebben, en daar ben ik ook schuldig aan, waar ruzie is zijn altijd 2 schuldig.. Hij heeft medicijnen gehad, maar daar zat ie laveloos van bij. Hij zag dat zijn kind wat deed, maar de actie kwam niet. Zo rookt hij wel af en toe een joint en dan is hij rustig en helder bij geest. Merk zelf ook dat hij dan prettiger is om mee om te gaan en te praten, ook zonder hoor, daarom doet hij het af en toe. Wat ik dus al zei, tijdens woorden en ruzies gaat het er wat heftiger aan toen..
Greetz Nonna Manis
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's