'En steeds weer zeg ik; “Ik vraag toch niet veel?†Ik wil alleen maar rust, stabiliteit en geluk en gezondheid voor mijn kinderen en voor mezelf.
Maar als telkens wéér iedere zeepbel uiteen spat houdt het op. Dan zie ik geen uitweg meer.' schrijf je.
Kijk, meisje,
deze passage heeft me het meest ‘geraakt’ : is dat niet veel vragen???? Mens toch, je vraagt dat wat voor ons allemaal het belangrijkste is maar de werkelijkheid ziet er vaak een tikkeltje anders uit.
Door deze dingen te vragen, vraag je het perfecte leven voor jou en voor hen die je dierbaar zijn… en tja… misschien klinkt dit heel hard (ik hoop dan maar dat ik je hiermee even wakker schud) maar DAT ‘beetje’ dat jij nu vraagt, zijn de dingen waarvoor mensen op bedevaart gaan… gelovig of niet! Dus zo weinig zal dat dan ook wel niet zijn, zeker?
Prijs je gelukkig met wat je wel hebt : een lieve man (moet hij mss met je meehuilen? Daar ben je helemaal niet mee geholpen), een prachtige zoon en een dochter die het even allemaal niet meer ziet zitten (ze heeft de laatste tijd ook heel wat meegemaakt, niet?)
En vriendjes kiezen kan je voor je dochter helemaal niet : het is haar leven en als hij de juiste voor haar was geweest, had je hem nog hoger dan de hemel mogen prijzen… (da's een trucje dat werkt in de puberteit en die is ze al wel ontgroeit, niet?)
Het leven is nu eenmaal niet eerlijk, Janny : ieder huisje heeft z'n kruisje.
Stop aub met die alcohol want dat verdooft even maar voor je het weet, heb je er nog een groter probleem bij! (en denk nu niet dat ik je een alcoholieker noem maar het is wel zo dat het begint!)
Het spijt me dat ik je harde woorden heb toegesproken maar wat jij nu in mijn ogen nodig hebt, is een schop onder je kont zodat je meteen naar de dokter vliegt… alléén : medicijnen lossen ook geen problemen op.
Liefs van Greet, die net ‘dat zelfde kleine beetje’ als jij vraagt….maar of ik het ga krijgen?