adhd.startpagina.nl

TIP : 'living with adhd'

  • Anonymous avatar

    gitana

    dat van die mist snap ik wel en weet je wat ik ook heel herkenbaar vond, dat ze zei dat ze zich realiseerde dat de wereld er dus zó voor “gewone mensen” uitziet.

    vooral toen ik begon met concerta had ik echt vaak het idee dat ik van alles om me heen miste, ik werd er in het begin nogal nerveus van, want ik had het gevoel dat er van alles achter mijn rug gebeurde, wat ik normaal wel op zou pikken.

    maar het is ook veel rustiger als je eens een keer een film op tv wilt afkijken, je voelt minder de behoefte om constant met andere dingen bezig te zijn.

    wat ik ook goed vond en herkenbaar, dat ze zei dat haar gezin nooit een “doorsnee” rustig gezin zou worden. voor mij is dat iets waar ik soms nog moeite mee heb, dat ideaal dat het allemaal “smooth” gaat, georganiseerd, geordend etc. etc. als ik een dip heb, merk ik dat ik dat gevoel nog steeds niet helemaal kan loslaten. de dame die de lijsten met de dagindeling aan haar gaf, weet niet precies haar functie, merkte op dat de kinderen wel erg op haar vertrouwden en dat ze een hele hechte band met haar kinderen heeft. dat heb ik gelukkig ook, vooral met de oudste die net zo onberekenbaar is als ik kwa stemming en gedrag, heb ik een hele sterke band. waarschijnlijk voelt zij heel goed aan dat ik haar snap, ookal drijft ze me regelmatig tot waanzin. haar vader keurt haar gedrag alleen af, vindt haar lastig. ik weet dat het niet zomaar een “lastig kind” is en dat schept een speciale band.

    zoals ik al eerder zei: de situatie zoals in het gezin met de adhd moeder was voor mij heel herkenbaar, altijd “feest” en onvoorspelbaar gedrag, maar…..never a dull moment!

    wat jij zei greet is inderdaad zo; dit soort programma's wordt op onmogelijke tijden uitgezonden en wie gaan ernaar kijken: mensen die toch al een link hebben met adhd. als zoiets op prime-time wordt uitgezonden zou het bereik veel groter zijn (bijv. bij vinger aan de pols) en is het niet een gesprek in de studio, maar real-life.

    dat is waar hulpverleners en omstanders veel meer van kunnen opsteken volgens mij.

  • Anonymous avatar

    Lisa

    Ik las net de reactie van Greet op ‘tip:living with adhd’. En het deed me erg goed dat je later blijkbaar vergeet hoe zwaar je het gehad hebt. Mijn zoon is 8 en ik vind zijn opvoeding regelmatig lood en loodzwaar. De verantwoordelijkheid die altijd maar op je schouders drukt…je kunt je er nooit aan ontrekken. Altijd maar knokken voor ,en met je kind. Soms kan ik zo opzien tegen al die moeilijke jaren die nog komen gaan. De puberteit, mijn hemel daar durf ik helemaal nog niet aan te denken.

    Fijn om te lezen dat je dat later allemaal een beetje vergeet. Maar op je lauweren rusten zit er denk ik, zelfs dan niet in.

    Ook ik ga vrijwel nooit op stap met mijn kinderen. Niet op visite,niet naar de stad, niet naar een restaurant. Alleen bij mijn ouders durf ik het aan, omdat ze hem begrijpen en hem goed onder de duim durven te houden. Verdere contacten moeten altijd bij mij thuis afgesproken worden, waar hem duidelijk is wat de regels zijn.

    Soms voel ik me daardoor weleens opgesloten in huis. Maar door soms eens iets met elk kind apart te ondernemen (ook met mijn zoon) haal ik zo nu en dan de schade in. Soms vraag ik me weleens af of mijn zoon het niet eens een keer zou moeten leren. Als ik nooit op visite ga krijgt hij natuurlijk ook niet de kans het te leren ?

    Helaas zijn mijn ervaringen uit het verleden niet best, en durf ik het (nog) niet aan.

    Ik vind het al heel wat dat we toch weer een weekje op vakantie gaan van de zomer !

    Lisa

  • Anonymous avatar

    Greet

    Graag gedaan, Lisa

    Het is echt zo dat die drukte verdwijnt maar ik zou liegen als ik je zou vertellen dat daarmee alle problemen van de baan zijn. De lichamelijke uitputting verandert in geestelijke uitputting : hoe leer je je kind omgaan met geld? Hoe leer je hem alléén studeren, een planning maken, van de drugs blijven en ga zo maar voort…Er komt een boel geruzie voor in de plaats, vooral dan in die vreselijke puberteit (maar dat is dan zo bij alle kinderen, alleen zijn deze een pak erger)

    Ik weet wel dat sommige kinderen (1/3 geloof ik) over hun adhd groeien maar dat is hier niet het geval. Het gezegde ‘kleine kinderen, kleine zorgen,; grote kinderen, grote zorgen’ is hier echt wel van toepassing. Het enige voordeel is dat je niet meer steeds moet scheidsrechteren en de rijkswachter uithangen. Het gaat met pieken en dalen maar zoals je zelf al aangaf : op je lauweren rusten is er niet bij.

    Uiteindelijk kan je niet meer doen dan je kind een stevige basis meegeven en daar moeten ze het dan mee doen.

    Het komt er dan op aan hen te leren vertrouwen, hen gedeeltelijk los te laten en te hopen dat ze er komen. Maar is dat niet zo met elk kind?

    Ik hoop dat ik je nu niet teleurgesteld heb maar eerlijk duurt het langst, niet? Ik kan je wel vertellen dat ik NOOIT maar dan ook NOOIT zou willen terugkeren naar die drukke kindertijd en dat betekent toch dat het nu een stuk beter gaat, niet?

    Liefs, Greet

    PS Gaan winkelen en op restaurant gaan, gaat nu wel hoor, al heeft zoonlief er zelf een broertje aan dood. Lang tafelen zit er bij hem niet in…Maar hij gaat zelf weg voor hij z'n geduld verliest …zelfkennis? Ik moet er wel eerlijk bij vertellen dat we pas op z'n 17de de diagnose kregen, daarvoor was het knoeien met de pet op. Hij kreeg Ritalin voorgeschreven , die we trouwens gaven zonder nadenken (wisten wij veel) en van toen af konden we herademen…

    Nog even een kleine aanvulling : mijn beide kinderen waren steeds kat en hond. Nu, op 20-jarige leeftijd begint hij eindelijk ‘de grote broer’ voor zijn zus te zijn. Vrijdag ving hij haar ongelooflijk op toen ze het uitmaakte met haar liefje. hij nam haar mee met z'n vrienden om de bloemetjes buiten te zetten na een stevige babbel. hij verzekerde mij dat het dàt was wat ze nodig had en inderdaad…

    Moet ik je vertellen dat m'n hart smolt op dat moment? En dàt zijn de momenten die je dan moet koesteren!