Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
ll72
Mijn partner heeft adhd, borderline (op emotioneel vlak) en dwangmatig afwijkend gedrag. We zijn nog niet zo lang bij elkaar, enkele maanden. Hij is een enorme doorzetter waar ik veel bewondering voor heb, en heeft zijn “zaakjes” goed voor elkaar, met een leuke baan, lieve kids en een leuk huis/auto. Hij weet dus wat verantwoordelijkheidsbesef is en gaat dit meestal niet uit de weg.
Ik merk dat hij soms niet eerlijk is over dingen. Zo betrapte ik hem laatst op een leugen die mij persoonlijk zeer deed, en zijn uitleg was (nadat ik het eruit moest trekken) dat hij wist dat hij mij daarmee zou kwetsen, maar de andere persoon niet wilde laten vallen. Hij verzweeg het dus voor me. En die leugens waren op dat moment zijn waarheid, zoals hij het omschreef. We hebben daar enorme ruzie over gehad (dit was het eerste probleem sinds we een relatie hebben). Uiteindelijk kapte hij de vriendschap met de andere persoon knalhard af (wat voor mij niet hoefde, ik wilde gewoon openheid).
Daarnaast betrap ik hem regelmatig op kleinere of grotere onwaarheden. Niet direct keiharde leugens, maar het rammelt wel. En daarnaast is het zo dat bij elke discussie een enorm felle reactie komt. Ik probeer dan rustig te blijven, maar merk dat me dat steeds minder goed lukt. Ik word er eerlijk gezegd moe van om nu al constant rekening te moeten houden met de “handleiding” van een partner. Ik heb een hele nare jeugd gehad, nare scheiding achter de rug etc dus ik realiseer me ter dege dat mijn verleden niet brandschoon is. Sterker nog, het lijkt wel of we elkaar soms triggeren. Mijn reactie kan soms fel zijn, dat lokt hem weer uit. En andersom. Kortom, ik weet het ff niet meer!!
Ik weet dat ik door bepaalde uitlatingen misschien wel commentaar krijg, sorry daarvoor! Ik heb altijd geprobeerd begripvol te zijn, maar het stoort me dat ik nooit weet hoe dingen gaan lopen, wanneer hij z'n spullen pakt omdat hij ergens de zenuwen van krijgt, te veel druk voelt etc. De laatste keer dat hij opstapte was vanavond, binnen 3 minuten na binnenkomst. Boos weg, niet bereikbaar. Ik ben nu op een punt waarbij ik denk, zoek het lekker uit! Ik moet nl rekening houden met mijn kind, die zich aan hem hecht. Ik weiger, na mijn verleden met mijn ex, mijn kind in een situatie te zetten die hem niet gelukkig gaat maken. Wat heeft mijn kind aan een “vader” die er nooit is geweest, en een tweede “vader” die labiel is maar ook 'n enorme schat kan zijn. En ik realiseer me dat mijn kind verdriet krijgt, of ik nu die relatie aan houd of niet.
Loop op dit moment helemaal vast, snap de “handleiding” niet, kan niet snel schakelen (althans, niet zoals mijn partner) en denk soms dat beter is ermee te kappen. Herkent iemand zich in mijn verhaal??
