Wat wat jullie eerste reactie na het horen van je diagnose(s), right bij de psycholoog op de stoel.
Moest je ter plekke huilen?
Zenuwachtig lachen.
Probeerde je neutraal te blijven maar voelde je een emotie van binnen?
Hoe reageerde je? Ik moest bv lachen van zenuwen ik dacht dat ik van m'n stokkie ging. (Maar ik had meer dan alleen ADHD, DUS KWAM ONVERWACHTS waar ik al heel lang mee zat)
X C
Umh Nou ja ik had al ervaring met diagnoses, ik heb een Autisme Spectrum Stoornis (Asperger) Dat vond ik heel erg eigenlijk, ik wist wel dat er een vermoeden was, maar toen ik het hoorde kreeg ik een heel raar gevoel in mijn hoofd, alsof ik flauw ging vallen, ik heb er meer dan 2,5 last van gehad om het te accepteren. De diagnose ADHD is daarbij gekomen, ja het vermoeden was er, en het was minder schrikken dan de ASS diagnose, omdat ik het al gewend was om met een diagnose te worden geconfronteerd. Ik vind bepaalde dingen wel lastig dat het nu pas gezien word terwijl het zo duidelijk is!
Maar ik moest niet lachen of huilen op dat moment,
Later heb ik heel wat afgehuild hoor!
Acceptatie.
En wat heb jij dan nog verder dan alleen ADHD?
Ik had een heel dubbel gevoel. Ik was aan de ene kant “blij” dat ik nu eindelijk wist waarom ik me altijd anders heb gevoeld, maar aan de andere kant is het nooit leuk om iets te hebben waar je nooit meer vanaf komt. Dus ben nog steeds niet helemaal gewend, maar weet het nu ook pas 5 dagen.
Hoi, ik(43) weet sinds enkele weken dat ik ADD heb. Na jarenlang toestanden met zware vermoeidheid, altijd gevoel hebben dat je depri bent en tegelijk ook weer niet.. ben ik er dankzij mijn eigen dochter er achter gekomen dat ik gewoon add heb en dat ik niet depri ben of dom of lui of noem maar op!
Ik ben erg blij, blij dat ik eindelijk eens te horen kreeg wat er me met loos is…en dat het tussen de oren zit of dat je depri bent.
Ik slik nu medicatie..en ik voel het verschil duidelijk. Ik kan het niet omschrijven maar het voelt goed. Nu maar hopen dat mijn vermoeidheid in de loop de tijd minder word. Dat verwachten ze trouwens wel maar dat moet ik eerst zien!
Vanaf het vermoeden tot de uitspraak ben ik wel door een soort achtbaan gegaan, heel veel emoties moeten verwerken, ook wel boosheid maar nu..nu is het goed..snap ik steeds meer van mezelf en voel me begrepen.
Groet Y.
Wij weten nog niet zolang dat onze zoon adhd heeft. Mijn reactie was eindelijk een antwoord. Hij is bijna 6 jaar en al vanaf de zwangerschap heb ik het gevoel dat er ‘iets’ met hem is. Ik heb nog 2 kinderen en bij deze kinderen had ik dat gevoel helemaal niet. We zijn al jaren op zoek, naar wat er dan met hem is. Echter nooit gedacht aan adhd, pas toen we naar accare gingen dacht ik: ‘ja dit moet het zijn’. Alles klopte ineens.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's