Dames,
Uiteraard veel herkenning gevonden in jullie verhalen. Es, jouw beschrijving is precies zoals ik mij nu voel.
Mijn partner heeft mij vanochtend laten weten dat hij besloten heeft om niks aan zijn ADHD wil doen.
Ik wist al dat hij geen medicatie wilde gebruiken, maar had gehoopt dat hij iets in de vorm van coaching.
We zijn 1,5 jaar getrouwd en ik heb mijn kinderwens al laten varen. Een kind laten opgroeien in een huis waar iemand om de haverklap een woede aanval krijgt?
nee, dat is niet verantwoord!
Voor diegene die al wel kinderen hebben kan ik alleen maar zeggen, respect! Ik hoop dat jullie kinderen hier in de toekomst niet onder gaan lijden.
(wat waarschijnlijk wel het geval is, aangezien het genetisch is!).
Ik heb de volgende website gevonden voor partners van adhders:
http://www.deblauwedriehoek.nl/default.asp?articleid=79
Ik heb geen idee of dit gaat helpen, maar ik kan geen kant meer op. Als hij geen hulp wil gaan zoeken dan moet ik dat wel.
En geloof me, ik heb alles al geprobeerd. We zijn bij 2 verschillende psychologen in relatietherapie geweest. Ik zelf ben ook nog eens bij 2 psychologen geweest.
Want adhders zijn ERG goed in ´de schuld aan een ander geven´. Lange tijd heb ik gedacht dat alle problemen aan mij lagen. Toen de eerste psycholoog na een aantal sessies
zei dat ze niks voor mij kon doen en dat er niks met mij aan de hand was, moest ik van mijn man naar een ander psycholoog, toen zij hetzelfde constateerde, moest ik weer naar een ander. Toen heb ik gezegd, dat ik dat niet meer wilde doen. Het was tijd dat HIJ eens ging. Hij gaat nu naar een psycho om ´met mij te leren leven´ , zegt hij.
Hij wil niks weten van de problemen die zijn adhd geven en al helemaal niks van zijn agressie.
Ik ben vaak bang voor hem, hij gooit ook met voorwerpen. Je weet nooit hoe lang het duurt, het kan 5 min duren of een uur. In de auto ben ik het meeste bang, omdat ik geen kant op kan. We hebben al meerdere malen bijna een ongeluk gehad.
Ik heb ook al vaak mijn spullen gepakt en elders gelogeerd om tot rust te kunnen komen. Om even aan mijzelf te denken. Maar heb nog niet het lef om er een punt achter te zetten.
Ik heb vaak medelijden met hem, wetend dat hij er ook mee worstelt, dat hij het ook moeilijk heeft. Dat hij er niks aan kan doen dat hij zo is.
Maar ondertussen leef ik vaak in angst, ben ik overspannen, ben ik mijzelf kwijtgeraakt.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Als we ruzie hebben gaat het er vaak heftig aan toe, met schreeuwen, en voor ons mannetje van 14 maanden vind ik dat niet erg verstandig. Ik ben erg verdrietig, boos, eigenlijk heel erg in de war. Help me!
Ik zou het anders ook niet weten namelijk…