was ik een nieuwkomer op dit prikbord met een hoop vragen waarop niemand me voordien antwoord scheen te kunnen geven.
Eindelijk werd ik geloofd en kreeg ik een ?papiertje? met daarop zwart op wit:
'diagnose adhd'? en dat was het dan.Verder zoek je het zelf maar uit ? en dat probeerde ik.
Mijn kwaadheid op mijn zoon viel weg want? er was een reden voor mijn razernij en eindelijk een excuus voor het feit dat ik voor mijn dochter een ?mama? was en voor mijn zoon een ?gestapo??
Veel jaren gingen verloren en IK werd veroordeeld.
We gingen naar ?zit stil?, de oudervereniging hier in Vlaanderen en beseften dat we niet alleen waren.
Toch kon men ons maar een paar tips aan de hand doen en luchtte het elke paar maanden weer op om te beseffen dat onze intuïtie (adhd) de juiste was geweest, ondanks alle tegenstanders die vonden dat ik, ?leerkracht? (pfffffffffff), te hoge eisen stelde aan mijn zoon.
TOT ik, al surfend op het net, dit prikbord ontdekte waar ik steeds terecht kon, begrepen werd, tips kreeg (te nemen of te laten) en vooral het gevoel kreeg dat men om ons gaf/geeft.
Het ?smoelenboek? is leuk omdat je een gezicht op een naam kan plakken
maar toch is het vooral het luisterend (lezend) oor dat mij en vele anderen op de been houdt en me geleerd heeft dat alles verloopt met vallen en opstaan?
Ik wil jullie bij deze allemaal bedanken voor de steun, niet alleen nu (want dit heeft niks met adhd te maken) maar ook in het verleden.
Ik heb een hoop mensen leren kennen, virtueel weliswaar, (maar ook via de telefoon, hè Dettemans of via msn en sms, hè Y. en edje) die me erg dierbaar zijn.
Jullie zijn er nu voor mij? wees er maar zeker van dat ik er ook voor jullie ben!
Nogmaals (op z?n Vlaams) : ik zie jullie graag!
Greet