Gisterenavond om 23 u mochten we dan bellen en .. . ze hebben iets gevonden.
Er is een kleine lekkage (wat het geringe bloedverlies èn de langzame daling van het hemoglobinegehalte zou verklaren) ter hoogte van de naad die gelost was na de eerste operatie en waardoor de spoedoperatie nodig was. Volgens de prof die het onderzoek verrichtte, maakt dit nog deel uit van het genezingsproces en daarom hebben ze de lekkage niet gestopt. Ze hebben wel een catheder laten zitten zodat ze er meteen aan kunnen als het nodig mocht blijken maar op dit moment is dit dus nog niet zo.
Toen ik haar vroeg hoe het dan kan dat we , na enkele dagen een lachende jonge man te hebben mogen aanschouwen op IC, plots een zwakke jongen aantreffen, zei ze dat hij de laatste dagen ook heel wat meegemaakt heeft…
Er zal wel een reden zijn om die lekkage niet meteen te stelpen maar ik zie de zwakte van O als gevolg van dat bloedverlies en zou er, indien ik het zelf kon, meteen een ‘stop’ inslaan. Ik kan me wel voorstellen dat een spontane genezing in dit geval beter is maar toch..als je elke dag een zakje bloed moet krijgen om je hemoglobinegehalte op peil te houden, vind ik dat weeral maar een vreemde zaak.
Ik zei jullie gisteren al dat we een verhelderend gesprek met het diensthoofd IC hebben gehad. Wel, de reden dat de spierafbraak bij O zo enorm was na de tweede operatie ligt niet aan zijn ‘enorme spiermassa’ die de chirurg aangaf MAAR wrs aan een allergische reactie op de narcose en het middel waarmee ze hem nadien in een kunstmatige slaap hielden : 1 persoon op de 50 000 (!!!!!) reageert er nl zo op! Vanaf het moment dat ze een ander middel toedienden, zakten de spierafbraakstoffen ( Keratinine) spectaculair.
Straks dus met volle moed op bezoek met geen kippe- maar een struisvogelei in m'n broek want wat gaan we nu weer aantreffen?
Liefs, Greet