Gisterenavond is O dan eindelijk (in paniek) wakker geworden. Door de tube in z'n keel, die er nog niet uitmag voor het geval hij opnieuw bedademd zou moeten worden, kan hij niks vragen en da's om gek te worden want hij weet niet wat er gebeurd is, alleen maar dat hij vol slangetjes en tubes hangt.
Gisterennamiddag werd ons al gemeld dat de infectiewaarden in zijn bloed verder spectaculair gedaald zijn : van 28 (toen z'm binnenbrachten op IC) tot 6
(bij gezonde mensen situeren die waarden zich tss 1 en 1 1/2).
Terwijl ik dit tik, ben ik bang dat ik te optimistisch ben want gerust ben je nooit. Je mag wel steeds bellen maar er is zo'n verschil in verpleegsters dat je d'r niet goed van wordt : van lief en medelevend tot sec en onverschillig. En net deze laatste hadden we vanmorgen aan de lijn.
Telkens we er naartoe gaan, is het weer bang afwachten want je DURFT bijna niet blij te zijn omdat het steeds kan verkeren..
Ik hoop van niet maar toch..
Liefs, Greet