Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
Greet
Hallo allemaal ,
omdat velen van jullie nu lezen dat me sterkte toegewenst wordt en niet weten waarom,zal ik jullie maar uit jullie lijden verlossen :
Maandag werd bij Olivier, die veel te zwaar was (117 kg en still growing!!!) omdat er geen rem op z'n eetgedrag staat (adhd???) een maagverkleining uitgevoerd. Mijn man onderging 1 1/2 jaar geleden dezelfde ingreep, die volgens de chirurg een routine-operatie is, met een fantastisch resultaat : van 123 kg naar 83 kg en zo fris als een hoentje.
Met z'n pa als voorbeeld wilde O , waarbij diëten niks uithalen wegens niet volhouden, dezelfde ingreep laten uitvoeren. Dat gebeurde maandag in het universitair ziekenhuis van Antwerpen. Dinsdag was O erg kortademig en had hij veel pijn, wat volgens de dokters en verpleegsters te maken had met de lucht die ze je inpompen bij een laparoscopie.
Woensdagmiddag viel hij steeds in slaap en zweette hij enorm maar volgens de verpleegsters was er niks aan de hand : iedereen reageert anders op een narcose.
Ik was een half uur thuis toen de chirurg belde . Ze hadden O in shock gevonden en hij lag al op de operatiekamer omdat ze dachten aan een massief longembolie. Wij dus meteen naar het ziekenhuis waar ons een uur later verteld werd dat het allemaal nog meeviel : er was ‘gewoon een nietje gelost’ dat ondertss hersteld was en hij werd op de IC een nacht in slaap gehouden maar de volgende morgen zou alles ok zijn. Wij tamelijk gerust naar huis.
Tot …we gisteren op intensieve te horen kregen dat hij een beginnende buikvliesontsteking heeft, die tegengehouden wordt met antibiotica, doordat er 2 liter maagsappen en wondvocht in z'n buikholte terechtgekomen was… Volgens de chirurg was dat wondvocht gewoon in z'n maag terecht gelomen. Van liegen gesproken dus!
Er werd ons ook gezegd dat z'n nieren niet meer werkten. Sinds gisterenavond werken z'n nieren opnieuw een heel klein beetje. Hij wordt in een kunstmatige slaap gehouden en verder is het afwachten.
Ik ben zo bang dat we hem zullen verliezen want er worden geen garanties gegeven dat het goed afloopt. De behandelende arts op IC is erg cru en ‘verweet’ ons bijna dat we die operatie hadden laten uitvoeren want volgens hem was dat helemaal niet nodig! Tot ik 'm vertelde van de adhd, toen begreep hij het ineens wel : als je nooit snoep kan kopen en koeken e.d. moet verstoppen voor je zoon, klopt er namelijk iets niet, denk ik! Ook O. leed zowel fysiek als psychisch onder zijn zwaarlijvigheid.
Wij hebben dus nu een erg zieke zoon EN een schuldgevoel van hier tot in Tokyo want het was geen spoedoperatie maar een operatie waar we gezamelijk voor gekozen hadden, wat het er niet makkelijk op maakt.
Je voelt je zo machteloos want beseffen dat je je kind kan verliezen, is niet niks.
Zo, dat is ongeveer wat hier nu speelt en waarom er mensen op het pb me sterkte wensen.
Het doet goed te voelen dat er mensen met me meeleven, dus daarom ook voor iedereen een dikke kus!
Hopelijk heb ik over enkele dagen beter nieuws…duimen en kaarsjes branden dus maar.
Liefs, Greet
