Hallo
Ik loop hier nu al een paar dagen mee en ik moet t nu echt ff kwijt
Heb eerst nog getwijfeld of ik t er wel op zou zetten maar goed.
Vrijdagavond hadden we een verjardag bij goede kennisen hier in de straat.
Onze m zit dus sinds kort op het s.o en op een gegeven moment vroeg de schoondochter van het stel (haar dochter zat bij m in de klas) hoe gaat t met m op school?
Ik dus positief dat t erg goed ging en tja dat ik toch wel wat met een katerig gevoel zat tav de school hier over de begeleiding etc
Er zat een buurvrouw naast haar (de muts zit ook in de ouderraad van school) en tja daar begon ze natuurlijk
Dat t niet alleen aan de school lag en dat m zelf ook geen lieverdje is enz enz
Ik kan jullie vertellen dat ik KOOKTE..
Op een gegeven ogenblik ging iedereen zich ermee lopen te bemoeien en de een wist t nog beter dan de ander
Ja wij zagen alles te negatief en tja kinderen gaan niet voor niets van school kijk maar naar al die andere halve zolen die met m in het busje gaan
( ja echt dat werd gezegd)
Ik werd boos en verdrietig en het werd gezegd door mensen waarvan je denkt dat ze je begrijpen (ze hebben zelf een zoon die vroeger ook naar het s.o is geweest en nu op een sociale werkplaats werkt)
Het kwam er op neer dat wij de problemen zelf maakten en moesten ophouden te zeuren over m
Niemand weet wat het is om 24 uur een adhd kind te hebben, ja zeiden ze hij speelt toch altijd leuk buiten en je ziet toch niks aan hem.
We zijn opgestapt en gezegd dat ze maar in de stront moesten zakken met elkaar.
En ik heb nog gezegd dat ik hoop dat ze niet hoeven mee te maken wat wij meemaken en meegemaakt hebben op school en door mensen in de omgeving.
Als je een kind hier op school hebt en die gaat lekker in de massa mee is er niks aan de hand maar o wee als het kind anders is nou maak je dan maar klaar
Misschien is het wat een verwarrend verhaal voor jullie om te lezen maar wat mensen je voor verdriet kunnen doen met hun oordelen en vooroordelen.
En hoe teleurgesteld je kunt worden in mensen…..
Groeten
Bea