Bewustwordings proces

Albert

30-10-2005 18:55

Hallo Jet,
Dat bewustwordingsproces is ook niet voor jou en je gezin bedoelt.
Dat je anders was dan anderen, wist je als ADHD-er je hele leven al.
Het geld voor anderen, dat die zich bewust worden dat je ADHD hebt.
Daaraan gekoppeld zit het acceptatieproces en dat is een stuk lastiger voor een ander dan voor je zelf.
Ik zou overigens graag wat vaker prikken maar kan niet lang zitten.
Ik ben mij bewust dat ik dit lichamelijk ongemak voorlopig zal moeten accepteren, al is mijn bewustwordingsproces in dÃƒÂt geval nog niet echt op gang gekomen.
Je kunt maar beter ADHD hebben, want dan weet je niet beter.
Groeten, Albert.
mas

30-10-2005 23:16

In mijn geval is het heel erg emotioneel geweest, er viel zoveel last van me af, zoveel schuldgevoelens, en ik heb me jaren dom gevoelt, onbewust wist ik wel dat ik niet dom was, maar toch…
Altijd hoor je“ze kÃƒÂ¡n het wel als ze maar wil” je hele leven lang…en ik wilde echt wel, maar kon het gewoon niet…nu weet ik waarom.
Ik weet nu dat heel veel dingen mij 10x zoveel moeite koste dan anderen, dan snapte ik nooit, waarom koste het mij zoveel moeite? was ik zo dom?
Je kunt een mens met adhd niet vergelijken met een mens zonder adhd, die hebben ook hun eigen karakter, maar die hebben geen neurobiologische stoornis, dat is toch best wel een verschil.
Ik heb ook ervaren dat een diagnose voor jezelf en voor sommige om je heen prettig is, maar je kunt het beter voor de rest voor je houden, een stempel is niet fijn. Het is hetzelfde als die kerels die tegen vrouwen zeggen als ze iet wat chagerijnig zijn “o, je moet zeker ongesteld worden…”bleeeee
Nou ja, tot zover ff
groetjes van mas;)
Greet

31-10-2005 08:12

ja, de helft was weer gaan vliegen en ik wis niet eens dat het erop stond dus ik vul het straks wel verder aan.
Groetjes, Greet
Bernadette

31-10-2005 10:15

Hoi Jet ,
Het bewustwordingsproces van ouders begint pas als de cirkel weer rond is , want dat is het begin van de acceptatie .
Eerst wetende dat je kind anders is , vervolgens de stap naar de diagnose , de diagnose hebbende en dan naar het geklets van een psycholoog luisteren waarvan jou kind nummer vier is in de stapel dossiers die hij /zij voor zich heeft liggen .
In drie kwartier gaat dit individue jou vertellen , hoe JIJ met jullie kind om moet gaan .
Tegen beter weten in , volg je die instructie,s op want immers die persoon is ERVARENSDESKUNDIGE , die heeft er voor geleerd en die heb je nodig (denk je )Vervolgens ga je nog een stapje verder en ga je de nieuwste therapietjes volgen , die er aangeboden worden , de doe stap denk , videohometraining , sofatraining , what ever.
Na een periode van een jaar of meer, jullie tijd , hun tijd , kind zijn tijd kwijt te zijn en een hoop energie , en een hoop wijzer kom je terug met je voeten op aarde en weet je dat je eigenlijk toch zelf wel je kind het beste kent , weet je dat je intuitief eigenlijk wel de beste oplossingen had , maar minder geforceerd.
Over het algemeen vinden de mensen dat ik mijn kinderen raar opvoed , ik ben eerder geneigd om ze te laten stuiteren , te leren van hun eigen fouten en dat houd in dat ik twee zeer zelfstandige kinderen heb .
Haal regelmatig het voorbeeld aan van een vogelechtpaar , op een gegeven moment geeft ma mus hun kind een zetje als de tijd rijp is en leren ze langzamerhand vliegen , mijn adhder/autist leert van zijn ervaringen .
Mijn bewustwordingsproces en dat van mijn kind heb ik anders ervaren of misschien wel hetzelfde , gr Bernadette
peter

31-10-2005 11:34

hoi allemaal
heb niet alle lange topics gelezen concentrati niet voor.
heb diagnose ook adhd pddnos
zelf denk ik meer add?
bewust zijn is al nu
wording
heel lang proces
accepteren erkening herkening van mezelf in anderen
teleurstelingen verdriet minderwaardigheids gevoelens is nietsnel met een doekje
weg te poetsen.
ben al heel lang met men eigen proces bezig
zo vaak op men bek gegaan
heel vaak vragn en dan ben je voor veel een lastpack
zelf het ideei dat ik er alleen voor sta
geen relati waar je mee kan praten
accepteren wie je bent
delen met elkaar
er is geen samen leefving en beleefving druk drukdruk
we stressen alleen maar cariere ike ike en de rest kan stiken
zo wil ik niet LEVEN
laat me niet leven door niemand niet
heb genoeg in huis om men eigen leven te gaan Leiden
wil niet lijden heb ik al te veel gedaan en door de hel gegaan.
reageer alsjeblieft vaak geschreven geen reaktis gehad
2a3weken geleden zijn men topics niet geplaatst
waarom niet ?
hartelijke groeten peter
peter

31-10-2005 12:09

juist bernadet laat kinderen in hun waarde
niet in de waarde van ouders te denken
kinderen beleven.
denken zit erg vaak in de weg houd weg van je gevoelens
het is een strijd om in balans te komen met je zelf en je kind in je zelf.
het heeft ook met voeding en opvoeding te maken cultuur
blijf altijd je kind steunen laat het uitvliegen wanneer het zijn of haar tijd is
zelf heb ik de indruk dat het ook met de wereldse verandering gaat natuur en mens
het komt alleemaal erg snel rampen overspannen mensen ekonomie egonomie
het is allemaal met elkaar verbonden
ik heb zelf zoiets blijf bij je zelf en je familie
hg peter
Jet

31-10-2005 16:46

Gaat het met je rug nog steeds zo slecht?
Heb je er al wat meer duidelijkheid over van een neuroloog?
Sterkte,
Jet
Jet

31-10-2005 18:12

Ik heb echt met veel plezier al jullie antwoorden gelezen.
Iedereen pakt het toch op een andere (zijn eigen) manier op. Bij de een is het een acceptatieproces, de ander een ontwikkelingsproces en bij de volgende echt een puur bewustwordingsproces.
Ik denk persoonlijk dat ieder mens moet “groeien” in de persoon die hij of zij zelf is. Dat je voor jezelf moet leren accepteren wie je bent en wat je kan en dat je daar het beste uit probeert te halen. De ene persoon heeft een heleboel houvast aan de diagnose en ziet dat als het startsein een heleboel extra bagage los te laten. Met een hele andere blik in de spiegel te kijken. De ander heeft het voor zichzelf al op een rijtje maar door de diagnose komt er begrip in de omgeving.
Dan kom ik eigenlijk toch weer terug bij de gewone levens- en leerprocessen. ADHD of niet.
Ieder mens moet leren om gaan met zijn beperkingen. Leren omgaan met positieve en negatieve karaktereigenschappen en doen en laten. Leren accepteren; hoe sta ik op, en in deze wereld/maatschappij. Leren omgaan met hoe kijkt “de wereld” tegen mij aan en hoe kijk ik naar de wereld, en waar laat ik me daarin leiden door kommentaar van de buitenwereld en waar heb ik er lak aan.
pfff, het is voor mij nog steeds een heel lastig onderwerp. Waarom accepteert een omgeving (school, ouders, vriendenkring, partner) als er een diagnose ligt ineens veel meer? Is er meer begrip.
Waarom was dat begrip er dan eerst niet?
Waarom werd die persoon/kind niet geaccepteerd zoals hij/zij was? En gewoon geholpen met zijn/haar problemen?
En waarom kan die hulp en begrip er ineens wel komen als er een diagnose ligt?
Wat maakt dit de persoon anders dan de week voor de diagnose? Wat maakt dit het handelen van de persoon anders?
Of je krijgt juist ineens de veroordelingen. Wordt je in een hokje geplaatst. Je bent permanent aan het vechten tegen de bierkaai.
Ligt dit aan een maatschappij die wel of niet kortzichtig en intollerant is?
Ligt dit aan jezelf omdat je (door de diagnose) ineens zelf sterk in je schoenen gaat staan. Loop je je eerst te verdedigen en verontschuldigen voor de dingen die mis gaan en dan sta je nu sterk want je hebt een reden dat het mis kan gaan?!?!.
Deste verder ik er op door filosofeer, deste meer vragen ik krijg.
gr. Jet
Albert

31-10-2005 21:18

Hallo Jet,
Ik moet de 17e naar de neuroloog, maar ik denk dat ik morgen nog eens ga bellen om er wat meer spoed achter te zetten.
Het bleek bij de huisarts, dat bij een reflextest, mijn rechter voet niet reageerde.
Het gekke is, dat ik gewoon kan lopen, maar ik kan niet langer dan 10minuten zitten.
Op mijn zij liggen gaat helemaal niet, ik krijg dan voortdurend kramp in mijn been. die doortrekt tot aan mijn enkel.
Ik ben net gestopt met therapie, want dat helpt niet, na vier weken, mag je toch wel eens verwachten dat het beter zou gaan.
Ik kan ook niet autorijden, dus werken zit er ook niet in en fietsen is al helemaal geen optie, flink balen dus.
Groeten, Albert.
Maria

31-10-2005 22:04

Ha Jet,
bewustwording is toch ook dat je je realiseert dat je anders bent dan een ander.
Dat je durft onder ogen zien dat dat zo is, dat je met steun van je partner gaat uitzoeken of je misschien hebt wat je zoon heeft. Als dat allemaal vrij nieuw is, is het wel even slikken. Natuurlijk ken je jezelf al jaren, maar er worden nu wel dingen duidelijk. Waarom bep. zaken op school niet gingen. Het kwartje valt. Het word je duidelijk waarom je leven liep zoals het liep. Dat is wel wat waard en dat is volgens mij een bewustwordingsproces….
Maria

Bewustwordings proces

Albert

mas

Greet

Bernadette

peter

peter

Jet

Jet

Albert

Maria