adhd.startpagina.nl

Bewustwordings proces

  • Anonymous avatar

    Jet

    Wat ik me nou regelmatig af zit te vragen is… wat houd dat bewustwordingsproces nou in. Ik kom het hier zo vaak tegen dat er een diagnose ADHD wordt gegeven, zowel als ouders als voor personen die zelf ADHD hebben. Velen moeten dan door een bewustwordingsproces…:?

    Waar word je je dan bewust van? Van karaktereigenschappen waarvan je allang wist dat je ze had, maar nu heeft het een naam?

    Het klinkt misschien dom, maar ik snap het dus echt niet. Wat veranderd dat stempeltje ADHD nou aan je eigen “zijn”? Buiten het feit dat als je het dan hebt je er eventueel medicatie voor kan slikken en misschien op een andere manier naar oplossingen zoekt.

    Je bent jezelf, je hebt je eigen karakter, je eigen eigenaardigheden. Daar groei je mee op, daar worstel je je hele leven al mee. Die veranderen toch niet? Even uitgaande van het feit dat het bij jezelf is gediagnotiseerd.

    Je probeert je hele leven toch al om te gaan en oplossingen te zoeken voor problemen die je tegenkomt? Dan loop je tegen dingen aan die je niet op kan lossen… Dat is toch bij iedereen zo, ADHD of niet?

    Dit bewustwordingsproces dat je sommige dingen niet kan is toch veel meer acceptatie van hoe je zelf bent. Dat veranderd toch niet met een diagnose? Ik word me ook steeds meer bewust van mijn eigen grenzen, dat is een proces, maar ik heb geen ADHD.

    Mijn kinderen worden amper voor feestjes uitgenodigd op school. Dat was al voor de diagnose ADHD. Nu hebben ze de diagnose en worden ze nog steeds niet uitgenodigd. De diagnose stelling heeft me hier niet bewuster gemaakt.

    Mijn kinderen hebben een bepaald gedrag al hun hele leven. De diagnose heeft hun gedrag en de manier waarop ik er tegen aan kijk niet veranderd.

    Heb ik hier nou mijn bewustwordingsproces gemist?

    Denk ik hier nou te simpel over?

    Hoe hebben jullie dat ervaren?

    gr. Jet

  • Anonymous avatar

    miranda

    hoi jet,uhm,best moeilijk om hier even pasklaar antwoord op te geven,zal het proberen.in grote delen heb je gelijk,er verandert in feite niets door een diagnose,kind blijft t zelfde,volwassene ook.tenminste,dat is mijn mening.maar….bv over mijn eigen zoon.al erg snel had ik iets van ;er klopt iets niet,ik kon er niet direkt mijn vinger op leggen maar iets is niet goed.nu had ik al een zoon van 4 die zich normaal ontwikkelde dus daardoor viel t me op,anders zou ik misschien wat minder dat gevoel hebben gehad.het werd sterker door de jaren heen en pas op de peuterspeelzaal attendeerde een juf me erop dat hij wel veel dezelfde trekjes had als haar eigen zoon(die al veel ouder was)diagnose bij haar zoon adhd met oppositioneel gedrag en een “vleugje”autistisch gedrag.ja,ok hij was erg druk,moeilijk,alles aan hem was eigenlijk te noemen met het woordje TE ervoor.te boos,te blij,te opstandig,zo omschreef ik het voor mezelf.ik hield me totaal niet bezig met adhd of wat dan ook.mar t knaagt aan je dat je voelt dat er iets niet klopt maar niet weet wat.destijds bij de kinderarts(waar hij voor iets anders moest zijn)viel voor t eerst dat zijn gedrag erg op adhd/autisme leek.om een lang verhaal kort te maken,jaren daarna werd de officiele diagnose gesteld.en dan…..ja wat is bewustwording,voor mij een soort proces,acceptatie,(h)erkenning,oudercursus gehad en iig het gevoel van zie je wel,ik verbeelde me het niet,er was dus wel degelijk wat aan de hand.mijn kind is idd voor mij t zelfde gebleven,diagnose verandert daar niets aan maar ik kon alles wel beter een plaats geven en door de diagnose groeide mijn geduld naar r.toe enorm.niet dat ik geen geduld met m had maar was me in elk geval veel meer bewust dat hij aan heel veel dingen gewoonweg niets aan kon doen.snap je een beetje wat ik bedoel?ik heb me best wel s schuldig gevoeld,als ik t eerder had geweten,als ik me veel meer met het adhdbeeld had beziggehouden had ik toch anders gereageerd.maar ik hield me er niet mee bezig,kwam er gewoon niet op,hoe stom dat waarschijnlijk ook klinkt.ik was geen ervaringsdeskundige toen.zover over mijn zoon,maar ben er nog niet:-) :

    ik ben 41 en pas de laatste jaren heb ik t idee gekregen dat ik ook best wel s een “vorm ” van adhd kon hebben.door herkenning van r. in me zelf.maar dan in een veel mildere vorm dat r. heeft dat drukke praten mensen niet uit laten praten,me dikwijls genoeg is gezegd trouwens,meestal met een lach erbij,niet kwaad bedoel,meer in die trant van;kletspastoor of je komt er niet tussen bij jou he,nou zijn wij ff aan de beurt he.het impulsieve handelen,ergens aan beginnen,niet afmaken,weer iets anders of zoveel moeten doen op een dag dat er dikwijls niets gebeurde omdat ik niet kan ordenen en zo heb ik nog wel meer vergelijkbaars.had wel s z,on test op internet gedaan en ja hoor,scoorde positief.nu is het zo dat ik t laatste jaar bij een psychiater onder behandeling ben ivm paniek/angst/hyperventilatie(wat uit het niets is begonnen en een grote impact heeft gehad op mij,ben langzaam aan t beteren nu) daar kwam het geprek uiteraard op adhd en de psyc.zei me wat jij eigenlijk al aanhaalt,tja de kans is groot,vrijwel zeker,maar waarom officieel maken dmv testen,je leeft je leven lang er al mee en het verandert niets aan deze situatie.omdat ik wel wat meer aan m,n hoofd heb ben ik vooralsnog daar mee akkoord gegaan.ben toch eigenlijk wel zeker dat t ad(h)d is.toch vallen er dingen op z,n plek,voor me zelf maar zeker ook voor m,n man.zijn legio voorbeelden te noemen,maar ik zal er s een noemen als goed voorbeeld;ik was en ben bv nogal slordig met administratie,betalingen,huis op orde houden,kon t niet goed verdelen maar alles moest ineens bv.daar ergerde manlief zich vaak aan,die t tegenovergestelde is wat dat betreft.honderd keren verbetering beloofd maar t gebeurt niet,wil wel maar lukt me niet.nu hij veel meer weet over t fenomeen adhd,eerst bij onze zoon,en nu dan bij mij,is er veel meer begrip,we hebben hier geen ergenissen meer over,accepteert beter hoe ik ben en dingen in ons verleden worden beter begrepen,dus ja je hebt gelijk dat een diagnose niets verandert aan de mens,maar wel aan de mensen om je heen en dat maakt hun (de gene met de adhd dus) het leven toch wel wat makkelijker.weet niet precies of je dit bedoelt met je vraag maar denk dat ik t zo van mijn ogen uit ,t beste kan uitleggen.pffft tis een heel verhaal.ben benieuwd naar je reactie of je begrijpt wat ik bedoel. groetjes,miranda

  • Anonymous avatar

    edwin

    Wat de meeste bedoelen met bewustwoordingsproces is dat de implicaties die optreden in het leven van iemand met adhd zonder dat ze het nog niet weten erg veel vraagtekens voor de desbetreffende persoon is en ook op veel onbegrip en onzekerheden stuiten.maar zodra de diagnose word gesteld je bewust gaat worden dat het niet zo zeer iets waar je altijd wat aan kon doen.Hiervan word je nu bewust van en dit over een bepaalde tijd genomen is het bewustwoordingsproces(dit is niet alleen de defenitie van bewustwoordingsproces maar tergelijke tijd de uitleg)

    Die andere twee alineas die je schrijft heeft eigenlijk niet veel met het proces te maken idd.Dat is meer je bent wie je bent zonder of met diagnose dus waar moet je dan bewust van worden?.je moet die twee dus ook gescheiden houden.want met of zonder diagnose je blijft inprinciepe wel tegen de zelfde dingen aanlopen en het zelfde karakter,etc.wel is het zo dat je jezelf of je kind kan sturen doormiddel van therapie,nadenken en eventueel medicijnen,na de diagnose.

    En dat laatste praktische voorbeeld wat je geeft,kan een beetje aangeven hoe een bewustwoordingsproces kan functioneren.ik kan me goed stellen dat als er opeens een diagnose komt en die ouder van dat desbetreffende feestje dat ook te horen krijgt ze zich meer acceptabel kan opstellen naar een adhdkind toe,hoewel het karakter niet veranderd is van dat kind zou het wel begripvoller kunnen worden ontvangen (zegt niet dat het gebeurd maar de mogelijkheid is er).nu zal er bij zowel als ouder en kind een bewustwoordingsproces optreden.tergelijke tijd kan je hieruit ook concluderen dat het dus per invidu verschillend is.Ik denk dat je wel mag aannemen dat zo n proces alleen kan plaats vinden als de ADHDer en naaste positieve resultaten ziet van andermans gedrag naar de adhder toe en vragen worden beantwoord die het gedrag van jezelf word verklaard wat eerder niet mogelijk was.Jammer genoeg was dit niet in jullie geval.

    Groetjes Edwin

  • Anonymous avatar

    nina

    Hi Jet,

    Dat stempel verandert niets. Het bevestigt alleen iets. Wat vervolgens met dat stempel gebeurd kan alle kanten opgaan.

    Dat je bijvoorbeeld weet dat er een oorzaak zit achter de puinhoop wat je leven veroorzaakte. Sinds ik de diagnose adhd heb weet ik wat me “mankeert”. Dat was de mooiste dag van mn leven. De tijd die daarna volgde was de zwartste uit mn leven. Nu gaat het me beter dan ooit, dankzij de diagnose adhd !!!

    Bewust worden kan je helpen de scherven bij elkaar te vegen en een nieuwe start maken.

    Ben ik werkelijk anders? Ik kijk alleen anders tegen de wereld aan. Waar ik me vroeger druk om maakte boeit me tegenwoordig niet meer. Ik ben wie ik ben, wie daar niet mee kan leven verdwijnt.

    Dat deed me vroeger verdriet, tegenwoordig niet meer. Ben me bewust geworden van de oorzaak van mijn alternatieve kijk op de wereld. Daar kan ik nu heel goed mee leven en haal er de voordelen uit. Adhd is niet alleen negatief. Het negatieve wordt veroorzaakt door ouders die niet om kunnen gaan met kinderen, die willen waarschijnlijk alleen modelkinderen op feestjes. Of weet ik veel, snap veel ouders niet goed. Komen op mij hypocriet over, mijn kinderen hoeven daar niet over vloer te komen. Niet alleen ouders maar ook veel leraren kunnen niet omgaan met kinderen die “anders” zijn. Geef ze het stempel en het probleem is opgelost. Zo simpel is het dus niet. Dat stempel kan kinderen en ouders onzeker maken als ze geen hulp krijgen om te leren omgaan met hun “anders” zijn. Zouden ze/we werkelijk anders zijn? Kan je een discussie over voeren.

    Omdat ik veel herken van waar ik tot voor kort tegenaan liep help ik mijn kinderen ermee om te gaan. Bewust worden dat je niet minder bent omdat je anders bent.

    Niet uitgenodigd worden op feestjes zegt meer over de ouders van die kinderen dan over je eigen kind. Dat vertel ik mijn kinderen en ze snappen het. Is niet leuk maar helpt te voorkomen dat ze zich buitengesloten voelen. Mijn kinderen zijn daardoor een stuk zekerder van zichzelf dan menig “normaal” kind.

    Adhd hoeft geen probleem te zijn. Het is een probleem wat ouders en kinderen wordt aangepraat door velen. Goede begeleiding voor ouders en kinderen helpt ze ermee om te gaan. Voor de rest moet je meer maling hebben aan vooroordelen.

    Ik ben me bewust van mijn adhd, ben erg druk en chaotisch. Mn collega's weten het en hebben er geen last van. Mijn kinderen worden op school geholpen met hun beperkingen. Grappig genoeg degene zonder adhd ook. Ook hij krijgt begeleiding om zijn zwakke kanten sterker te maken. Zo hoort het.

    Wordt bewust van de mensen om je heen. Die zijn vaak de oorzaak van problemen, dat aanpakken is moed voor nodig maar dan ben je van het gezeik af over adhd. Zo ervaar ik het.

    Groetjes

    Nina

  • Anonymous avatar

    esther

    1. Mijn kind is volkomen normaal

    2. Er zijn toch een paar rare dingen aan de hand

    3. Mijn kind loopt stuk. De andere kinderen op school doen zo raar. Andere mensen reageren altijd zo raar op je kind. Je loopt overal tegen muren aan want niemand vindt je kind leuk. Maar het is juist zo'n schatje, waarom ziet niemand dat?

    4. Om mijn kind te helpen stap ik naar de huisarts. Mijn kind is zo zielig, vindt geen aansluiting. Loopt met een wit toetje rond, en zegt dat het in de hemel vast leuker is. Gaat midden op de dag in bed liggen van ellende. Heeft mijn kind een ziekte? Is het een hartziekte of iets met de nieren? Wat zegt u dokter? Psychisch? Bent u helemaal gek geworden?? Psychisch is mijn kind volkomen normaal. Het is meer zo dat de andere kinderen nog niet zo goed kunnen praten en zo sloom zijn. Ik kom hier niet voor de psychische kant, ik kom hier om ernstige ziektes uit te sluiten. Een kind dat in bed gaat liggen voelt zich niet goed!

    5. Dag kinderarts, er is WEL iets aan de hand. Mijn kind eet niet en slaapt niet en is doodongelukkig. Okee dan, als u echt niets kunt vinden….

    6. Dag kinderpsychiater, o, ik hoef me geen zorgen te maken? Er is niets aan de hand? Gelukkig zeg, alleen maar een hoog iq zegt u? Ja, mijn kind loopt wat op voor, dat wisten we al.

    7. HELP! HELP! Ik wil niet zo lang op een wachtlijst bij het RIAGG!! Mijn kind moet NU geholpen worden. De kinderpsychiater had het over een hoog iq, maar er is meer aan de hand. Het gaat echt niet goed. Op school niet, thuis niet. Ik ben uitgeput!!

    8. Wat?? ADHD??? Ik wist wel dat jullie dat zouden zeggen maar dat is niet waar. De symptomen van ADHD zijn ……, en dat heeft mijn kind allemaal niet. Ben je gek. ADHD zijn van die hondsbrutale, agressieve jongens die in hun uppie op straat rondzwerven, niet mijn gevoelige schatje. Maar ik zit hier trouwens helemaal niet voor een nieuwe diagnose, ik zit hier omdat mijn kind een cursus of therapie moet volgen. Mijn kind heeft hulp nodig.

    9. Belachelijk dat RIAGG. Ze hebben geen therapieen of les. Ze hebben alleen maar pillen. Wat is dit zonde van mijn tijd geweest. Ik ben heel boos dat ze pillen voorstelden. Gif aan mijn kind geven. Dat nooit.

    10. HELP!!! Mijn kind wil uit het raam springen!!!!

    11. Dag mevrouw van het RIAGG, mag ik ALSTUBLIEFT een receptje? En wat fijn dat u een crisisdienst geregeld heeft. Maar in praktijk stelt dat niks voor. Die man is gezinnen met incest en verslavingen gewend. Hij zegt dat wij alles goed doen. Ik krijg geen tips, mijn kind krijgt nog steeds geen hulp.

    12. Val toch allemaal dood, ik ga mijn kind redden. Ik gooi mijn man het huis uit, ik stop met werken, ik begin met medicijnen (en slaap nachtenlang niet van het schuldgevoel), ik start een therapie bij een particuliere psycholoog en zet mijn kind op een andere school.

    13. Zie je wel. Alles loopt weer lekker, ik stop met de medicijnen want die raken toch uitgewerkt. Als ik nou maar zo en zo doe en die en die maatregel tref, valt er te leven met de ADHD-kant van mijn kind. Ja, mijn kind heeft toch wel een beetje ADHD. Niet erg, maar wel een beetje.

    14. Ik weet nu inmiddels wat ADHD inhoudt en langzamerhand begin ik in te zien dat drie van de vier ouders, twee van de drie ooms en veel meer mensen in de familie ADHD hebben. Allemaal nette, aardige, leuke mensen. Misschien hebben mijn twee andere kinderen ook wel ADHD. En mijn man, die heeft het zeker.

    15. Zou ikzelf ADHD hebben???? Nee toch? Ik hou niet van grote feesten, ik ben helemaal niet druk, eerder sloom, ik ben erg stabiel, ik stut en steun familie en vrienden, ik ben niet roekeloos met geld, en al helemaal niet verslavingsgevoelig, ik ben bedachtzaam en zeker niet impulsief. Ik heb geen kort lontje, ik ben nooit driftig, ik blijf altijd rationeel en rustig. Ik heb een engelengeduld. Ik ben een omgekeerde Janny, ik begrijp geen moer van mijn man en kinderen.

    16. Of toch wel? Zou ik daarom zo slecht slapen? Zo vaak willen verhuizen? Zo graag grote reizen willen maken en willen emigreren? Kan ik daarom zo lang doorgaan waar andere stoppen? Vind ik daarom de meeste mensen zo saai? Heb ik daarom zoveel vriendinnen met ADHD?

    17. Nee, ik heb zelf geen ADHD. Wat jammer, nou ben ik niet speciaal en ben ik net zo' n saaie trut als al die andere moeders op het schoolplein.

    Bedoelde je zoiets, Jet? Al met al heeft mijn bewustwordingsproces drie á vier jaar gekost.

  • Anonymous avatar

    Greet

    Hallo Jet,

    wat dat bewustwordingsproces betreft, kan ik natuurlijk alleen maar voor meeelf antwoorden maar ik heb dat wel degelijk doorgemaakt.

    Ik heb ons verhaal hier al vaker neergezet maar ik doe het bij deze nog maar eens…

    O., nu 21, was geen doorsnee kleuter dat hadden we wel vlug door,ook al was hij op dat moment ons eerste kind : hij speelde nergens mee, was alles meteen beu behalve klimmen en met de bal spelen. Toen ik andere kinderen v

  • Anonymous avatar

    maggie

    tja en toch had het me veel ellende gescheeld.

    tja een normaal mens neemt zijn karakter voor lief.

    maar wat nou als je een karakter heb waar je door iedereen weggeschopt en uitgekotst wordt en dat je dingen doet die je helemaal niet wil doen. en dat die karakter heel anders had kunnen wezen als je eerder was geholpen enz. dat was mijn bewustwordingsproces en daarna ga je er aan werken en dan krijg je de periode van acceptatie ( het lijkt een beetje op een rouwproces) tja en sommige blijfen hangen in een fase en andere gaan er mee aan de slag.

  • Anonymous avatar

    Janny

    Ik ga voor het woord acceptatie na de diagnose. Niet voor bewustworden want dat ben je je al wel een tijd…. in je onderbewustzijn? :?:?:?

    Ik heb het (nog steeds) moeilijk met acceptatie terwijl ik weet dat ik altijd mezelf zal blijven…

    liefs

    Janny

  • Anonymous avatar

    Helga

    Mijn kinderen worden amper voor feestjes uitgenodigd op school. Dat was al voor de diagnose ADHD. Nu hebben ze de diagnose en worden ze nog steeds niet uitgenodigd. De diagnose stelling heeft me hier niet bewuster gemaakt"

    Hi Jet,

    Ik ben me nu wel bewust wáárom hij niet op feestjes werdt/wordt uitgenodigd! Vanwege het feit dat hij ADHD heeft dus. Dát wisten we eerst niet. Hij is heus niet anders geworden nee, maar ík ben me wél meer bewust waarom dingen zijn zoals ze zijn. Of bedoelde je dit niet:?;)

    Groetjes,

    Helga

  • Anonymous avatar

    anoniem

    Hey Jet,

    ik snap precies wat je bedoelt. Toch dacht ik er inderdaad eerst anders over. Het zo intensief over jezelf nadenken, wat je door gesprekken voor diagnose en dergelijke toch doet, heeft toch een bepaald effect op jezelf, tenminste, dat ervaar ik zo. Ik ging over sommige dingen veel meer nadenken, en dat was niet altijd positief. Zo had ik na de diagnose genoeg informatie voor mezelf, hier lag het dus aan, klaar. Anderen vroegen zich dan bijvoorbeeld af, waarom ik geen Ritalin wilde proberen. Dan ga ik er onbewust toch over nadenken, en dat negatief naar mezelf toezien. Zou ik dat nodig hebben, ben ik zelf niet leuk genoeg, enz. Dat is stom, want ik vind mezelf okey zoals ik ben, maar tóch denk je er dan over, ook gewoon uit onzekerheid van mijn kant.

    Ik ging de diagnose haast los zien van mezelf. Bij alles dacht ik, lukt dat wel of niet, adhd… Dat is absoluut niet handig, en geldt waarschijnlijk ook niet voor iedereen, maar ik ging gewoon teveel over mezelf denken daardoor. Ik lig nogal vaak ‘in de knoei’ met mijn ouders, en dan zeg ik het netjes. Daardoor voelde ik zelf niet zo de behoefte om met hen erover te praten, maar voelde ik me wel snel aangevallen. Ik heb het idee dat mijn moeder nu denkt mij nu beter te begrijpen, en dat vind ik dus onzin. Ik blijf ik, en adhd is adhd, bij iedereen weer net ietsje anders.

    Nu gaat het gewoon prima hoor, want dit klinkt wel erg triest. Maar ik denk dus, dat dit allemaal gewoon een persoonlijke kwestie is, ook wat je ermee doet, enz..