JA. Ik was verslaafd aan het internet. Nog niet eens zóveel jaren geleden en ik ben trots en dankbaar te kunnen zeggen dat het verleden tijd is.
Veel, héél veel heb ik geleerd van het internet.
Ik 1999- 2000 begon dat voor mij. Ik was ernstig depressief en ik schreef verhalen in die tijd. D.w.z. mijn kat schreef ze met hulp van mij. Ik leerde het fenomeen internet kennen en alles wat daar bij hoorde. MSN, prikborden, forums, mensen met dezelfde liefde dan ik. Katten en schrijven. Maar…. je denkt mensen van het internet te leren kennen maar niets is minder waar.
Omdat internet geen échte wereld is maar een illusie. Weliswaar een uitermate verslavende illusie. Helemaal voor mensen verslavingsgevoelige mensen zoals ‘wij’.
Ik sloeg helemaal op hol kan je wel stellen. Ik stortte mij met alles wat ik in me had in MIJN waarheid, mijn leven, mijn doen, laten en willen en wensen. ÃÂlle emoties die een mens maar kwam hebben/ voelen/ krijgen kwamen tot uiting. Ik was blij, boos, verdrietig, furieus, woest, gelukkig, druk, wild, ziek en Joost mag weten wat nog meer. De meest vreemde passipanten kwamen bij mij over de vloer. Want ik nodigde alles en iedereen uit in mijn gezin en NEE… te stoppen was ik niet. Ben ik nog niet…. Ik was wel eens zo boos van machteloosheid dat ik het ‘probeerde’ op te lossen met een biertje. Wat dan weer tegen mij gebruikt werd als ik het eerlijk vertelde… door iemand die zelf zijn leven verzuipt! (dit móet ik even kwijt… dat voelt goed…)
Het kostte me TIJD, ENERGIE maar ook geld… en ik wilde naar niemand luisteren.
(hè Bernadette?) Ik had massa’s “vrienden†die geld en … lach niet! … kattenvoer nodig hadden. Ik reisde met de trein met koffers vol kattenvoer (heus waar!) door het land voor deze zogenaamde vrienden. Ik dácht voor ‘vrienden’. Tot… ik ‘ziek’ werd en men me niet bleek te begrijpen en ik dus helemaal geen vrienden bleek te hebben…
TÓT…. Heel langzaam het kwartje begon te vallen en ik me realiseerde dat ik échte mensen nodig had om van te houden. Échte mensen van vlees en bloed met een hoorbare stem en een warme arm om mijn schouder in geval van verdriet en pijn.
Ik wilde weer LEVEN! Dat hield voor mij in;
Tastbare mensen…
Boeken lezen…
Met de honden wandelen…
Met mijn katten kroelen…
Muziek maken..
Lekker koken…
Natuurlijk heb ik goede contacten overgehouden aan het internet en nog ‘ontmoet’ ik fijne mensen met wie ik graag babbel.
Maar ik heb LEREN selecteren! Ik heb drastisch ‘geschift’ in mijn “vriendenlijst†en dat voelt als een enorme opluchting!
Héél lang nog werkte de computer als een magneet op mij. Want stel…. Dat ik iets mistte! Ik ergens METÉÉN op antwoorden moest???
Nog altijd vind ik het internet geweldig! Maar niet meer zoals eerst. MSN-en doe ik vrijwel nooit meer. Omdat het TIJD kost! Veel tijd! En wat voor zinvolle discussies voert men uiteindelijk? Ik hoef maar over de schouder van mijn kinderen mee te kijken en je word niet goed. NIKS komma NIKS in de meeste gevallen en dit alles ten koste van je geluk, je (gezins)leven. Want dat dit er onder lijdt mag duidelijk zijn ook al ontken je het.
Mijn vader was 48 jaren taxichauffeur en die kan beamen dat o.m. het internet al vele relaties de nek heeft gekost.
Ik ben van mijn verslaving af. En dat doet me goed.
“Ze’ waren mij niet waard. Ik ben daar te goed voor.
“Ik ben mezelf… er zijn al zoveel anderenâ€Â.
Ik wandel, lees, knutsel, maak muziek, kijk TV. Dat alles deed ik niet meer. Ik brei zelfs weer!
Voor een (echte) vriend heb ik altijd wel even tijd. Zelfs voor een ‘internetvriend’. Maar niet meer zoals jaren geleden. Want dat waren in de meeste gevallen geen vrienden bleek later.
En ook heb ik tijd voor deze ‘prik’ omdat de mensen hier elkaar begrijpen….
Liefs
Janny
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
