hoi,mijn zoon zit al ruim 3 jaar op het sbo,hij is nu 12 en achteraf gezien had het eigenlijk nog eerder gemoeten.ik heb ook eerst van alles geprobeerd om hem op het reguliere te houden,zelfs medicatie wat ik eigenlijk eerst niet wilde.het is moeilijk om deze soort beslissingen te nemen maar het ging bij ons echt niet langer.hij zat zeker niet lekker in z,n vel op oude school maar wilde toch ook niet ergens anders naartoe.wij hebben hem goed voorbereid en ook precies de reden waarom dat beter was.hij zat in een klas met 32 !! leerlingen op dat moment en op het sbo zouden dat er hoogstens 14 zijn.dat ie daar veel meer aandacht zou krijgen en daardoor lekkerder zou gaan leren,en ook erg erg belangrijk,daar zouden ze hem niet zo veroordelen als toen wel het geval was,zowel kinderen,maar ook zeker ouders.pffff als ik daar nog aan denk.omdat ieder kind daar wel een of ander probleem had wat op een sbo veel beter opgelost kan worden.dat hij niet meer de enige was die telkens het gevoel kreeg dat het allemaal aan hem lag,enzv. in t begin was t even moeilijk maar al snel knapte hij zeker qua zelfvertrouwen erg op,omdat hij bv rekenen op zijn niveau kreeg en daardoor ineens tot de beste van de klas behoorde ipv een kind wat voorheen de slechste was om het zo maar te zeggen.hij ligt ver achter met rekenen,nu nog steeds,maar omdat het op hun kunnen gebeurt en niet klasikaal groeit hun zelfvertrouwen enorm(dat is inmiddels niet zo,maar dat is een ander verhaal) al met al is het bij ons dus beter gegaan,die overstap ,maar sbo heeft die voordelen maar zeker ook nadelen waar een kind en ouders aan moeten wennen,daarom was t beter om het op jongere leeftijd gedaan te hebben.hoe denkt school hierover en zoals edwin al zei,is er al een diagnose bij je kind.in elk geval sterkte met je beslissing.die huilbuien herken ik zeker,het gaat om je kind,maar als hij op zn plek zit voel je je hopelijk snel beter.ik zit nu zelf ook weer voor moeilijke beslissingen omdat hij zijn laatste jaar is ingegaan,alhoewel,ik heb weinig keuze vrees ik,maar dat is ook een ander verhaal:-). groetjes miranda