Hi,
Is er ook iemand hier die diagnostisch onderzoek gedaan heeft in 1 dag bij het azg in groningen.
Kan iemand mij vertellen wat er wordt getest? en hoe dat wordt getest.
Ik heb al de diagnose add, maar wil daar graag een 2nd opinion.
ben wel heel erg niewsgierig wat er wordt getest namelijk, want ik ben nu al zenuwachtig.
groetjes ria
7 februari 2005
Over het onderzoek…
Het was op verzoek en advies van mijn huisarts die al 35 jaar mijn huisarts is, dat ik in aanmerking kwam voor dat onderzoek in het Academisch ziekenhuis in Groningen. Hij was het die mij aanmeldde, waar ik nu erg dankbaar voor ben.
Even in het kort;
Mijn leven lang ben ik druk, rommelig, chaotisch, vergeetachtig, wild enzovoort.
Kan daar soms goed en soms erg slecht mee omgaan en bots ook nog al eens met mezelf.
Heb vaak hulp gezocht en gekregen, maar men hield het altijd op manische depressiviteit en gaf mij medicatie.
Ook heb ik ALTIJD aangeschopt tegen ‘dat soort’ hulpverlening! Ik haakte altijd weer af wanneer ik me goed voelde….
Met het ouder worden werd een en ander moeilijker en ik besloot kleine drie jaar geleden geen medicatie meer te willen nemen omdat ik PERTINENT wilde weten wie, hoe en wat ik was/ ben ZONDER die zooi!
Aanvankelijk waren mijn artsen hier niet blij mee en vonden mij ‘eigenwijs’. Ik zelf echter hield voet bij stuk en wilde slechts van hun horen dat zij mij niet in de steek zouden laten mocht ik me toch slecht gaan voelen en hulp nodig zou hebben. Ik noem met name mijn huisarts en gynaecoloog. Laatstgenoemde is ook belangrijk voor mij omdat mijn ‘ellende’ pas goed begon na een miskraam en hij mij uitermate goed begeleidde en ‘er’ doorsleepte op de ENIGE MANIER die bij mij werkt. Dat is MIJ AANPAKKEN!
Nog een persoon die belangrijk voor mij is wat jullie vreemd in de oren zal klinken is mijn tandarts. Ook hij kent mij al zo lang en kent mijn angsten en ‘kuren’ en hij is een geweldig mens en heeft zoveel meer voor mij gedaan dan een normale tandarts zou (hoeven) doen. Ook zijn echtgenote. Als een regelrecht WRAK ben ik dikwijls bij deze mensen binnengestormd… en nóóit wees een van hun mij af! Nooit.
Ik ‘mocht’ medicatie afbouwen onder één voorwaarde… onder begeleiding van psychiater. Ik stemde in voor mijn huisarts! Dat meen ik. Hij is goed voor mij en hij verdient het dat ik goed voor hem ben en meewerk. En ik ging ‘weer’ naar het GGZ waar ik in contact kwam met jonge psychiater en met enorme weerstand begon ik aan aantal gesprekken. ‘Daar gaan we weer’ dacht ik. Boos. Opstandig. Omdat… en dat zit diep bij mij….. ‘ik wél hersens heb!’. Dit kan ik niet uitleggen.
Ik zag de jonge man en dacht ‘zo, snotaap… JIJ moet mij zeggen hoe ik in elkaar steek?’ en was op álles voorbereid. Drie, vier afspraken later zei hij plotseling tegen mij; ‘Janny, ik denk veel eerder aan ADHD dan aan MD’ en ik schoot spontaan in de lach…. ‘IK? Een kleurstofkindje?’ schoot ik uit… want dát was mij ENIGE kennis over ADHD… van vroeger wanneer ik met de kinderen als begeleidster op schoolreis ging…. Ranja… gekleurde snoepjes… hier stopte mijn kennis over dit onderwerp… NÃÂets wist ik er van.
Eind 2002 was dit ongeveer en met deze ‘kennis’ en schok ging ik naar huis om kennis te vergaren. Per toeval was er een documentaire op TV over ADHD bij volwassen . Ik durfde niet kijken en nam het op. De volgende keek ik eerst alleen toen Méjid was gaan duiken. VERBIJSTERD was ik…. Later keken we samen…
Ik ging zoeken, lezen, dagboeken en rapporten opzoeken, praten met mensen die mij al erg lang kennen en toen wist ik het al voor mij zelf…. Ik was niet vreemd… ik was niet gek…. Er was een verklaring voor mijn gedrag…. Géén excuus!
Het balletje ging rollen. Er volgden goede tijden en slechte tijden. En ik bleef mezelf en kreeg het er moeilijker en moeilijker mee. Ik vond niet de hulp en het begrip wat ik zocht en wat ik nodig had.
Na ongeveer een jaar rommelen kom ik in de hal van het GGZ de psychiater tegen die even tussen neus en lippen door tegen me zei ‘O, goed dat U tref mevrouw, dan ik mooi even afscheid van U nemen’ Verbaasd gaf ik hem een hand en ging naar de psycholoog. Één jaar en weer vertrekt meneer de dokter! Het hangt er van studenten in elkaar en van ADHD weten ze niks… Een arts was er intussen helemaal niet meer in Delfzijl.
Ik probeer kort te zijn.
Toen ik op een dag bij een ‘arts’ kwam voor medicatie, Ritalin intussen, trof ik een piepjong meisje, basisarts in opleiding met een bloot buikje… en barstte mijn bom! ÌK notabene moest háár helpen de dosering van MIJN medicatie op te zoeken op de computer.
Rechtstreeks van het GGZ schoot ik WOEST door naar mijn huisarts en heb er uit geknald ’’t is genoeg!!! Ik ben geen idioot… ik ben geen speelbal… als er géén deskundige mensen zijn ga ik NIET meer daar naartoe!’
En dat meende en ik meen het nog! Ik ben toch @!#$ niet besodemieterd.
Intussen had ik toestemming voor Ritalin, want dat had ik nodig via een specialist en daarmee ging ik naar mijn huisarts en verzocht hém mij voortaan te begeleiden met deze medicatie omdat HIJ degene is die ik vertrouw, ken en die mij kent. In de praktijk van mijn huisarts heb ik geen geheimen. Niet voor zijn echtgenote en niet voor zijn assistente. Zij weten wie en wat Janny is.
De huisarts besloot zijn best voor mij te doen en in overleg en in samenwerking met de apotheek, wat tevens zijn buur is én een oud klasgenoot van mij (die mij dus ook redelijk goed kent) , een ‘studie’ over ADHD op te vragen.
Wanneer ik daar behoefte aan heb kan ik praten met of hem of met de apotheker.
Zij begrijpen mijn beslissing nÃÂet terug te willen gaan naar het GGZ.
En respecteren deze beslissing ook.
Het is er een zootje en dan zeg ik het netjes…
Lange tijd ging het goed. Ik begon een en ander te accepteren en dacht er mee te kunnen leven en mee te kunnen omgaan. Soms wel soms niet. Omdat een ‘ander’ me niet altijd begrijpt! Ik begrijp mezelf soms niet eens!!! Laat staan een ander.
Vorige zomer nam ik mijn medicatie regelmatig en goed gedoseerd in en het ging goed moet ik zeggen, ik was redelijk stabiel en kon me concentreren. Maar na die vakantie ging ik weer ‘rommelen’, droeg mijn horloge (met alarmpje) niet meer enzovoort.
Op een dag, een aantal maanden geleden, stelde mijn huisarts mij voor me aan te melden voor een onderzoek die vrij nieuw is in het AZG, een 1-dags diagnostiek naar ADHD en aanverwante stoornissen bij volwassenen. Dankbaar aanvaarde ik dit en kon niet wachten tot het zover was. Ik had immers geen diagnose. Nu ik die wel heb, besef ik ook hoe belangrijk dit is voor iemand met bijvoorbeeld ADHD. Ook al doe je er niks mee, zoals in mij geval. Want ik blijf toch mezelf en wil dat blijven ook!
Eind 2004 was het zover, ik werd aangemeld. Voorwaarde om in aanmerking te komen was… dat ik én in de gelegenheid zou zijn mijn ouders mee te nemen en ook bereid zou zijn dit te doen. DIT WAS HET MOEILIJKSTE voor mij….
Mijn ouders zijn 72 en 73, conventioneel, eenvoudig, hardwerkende mensen en vroeger, praatte je niet over ‘dit soort’ dingen. Je schaamde je wanneer je kind wat ‘anders’ was en hield je mond. Doe maar gewoon. Je kunt het wel. Niemand bedacht dat er misschien iets was wat de oorzaak was van het gedrag van het kind.
Huilend heb ik dit dilemma, mijn ouders er bij te moeten betrekken, voorgelegd aan de oude dame (91) waar ik al bijna 9 jaar werk en ZIJ stelde mij gerust. ‘Papa en mama gaan wel mee’ zei ze….. Ze kent ze en ze had gelijk. Dit was MIJN probleem. En zónder al te veel woorden en discussie stemden ze toe aanwezig te zijn. Wat het ook zou inhouden en de aanmelding kon de deur uit.
En afgelopen maandag was het dus zover. Een ‘familie-uitje’
Voor die tijd al hadden wij formulieren thuis gestuurd gekregen die wij moesten invullen. Mijn ouders en ik afzonderlijk van elkaar. Mijn zusje was er in die tijd uit Engeland en hielp mijn ouders hiermee met mijn instemming. Ik wilde niet dat mijn moeder, die ik een beetje ken, er een ‘buurtonderzoek’ van zou gaan maken. Want niet alles uit mijn verleden was leuk voor hen!
Méjid en ik moesten om half 9 in het ziekenhuis en werden daar allerhartelijkst verwelkomt door een verpleegkundige die ons die dag zou begeleiden. Ik had me voorgenomen alles op me af te laten komen en in álles volkomen eerlijk te zijn. Ook wanneer ik met minder leuke zaken geconfronteerd zou gaan worden. Ik wil immers duidelijkheid en hulp.
(ook mijn huisarts werd verzocht eventuele gegevens te sturen. Maar omdat zijn schoonvader onlangs stierf weet ik niet of dit nog is goedgekomen, want Janny was als altijd weer een beetje op het nippertje met dit soort dingen…)
Er volgde een kennismakingsgesprek die ik meteen maar even leidde…. Haha! Twee psychiaters en een andere ‘meeluisteraar’ barstten vrolijk los en ik onderbrak ze met de vraag ‘Mogen wij misschien ook even weten wie en wat jullie zijn?’ LOL! Foutje…. Ik had gelijk, zeiden ze en ze stelden zich voor. Ze waren wel jong! (weer) Wel erg aardig allemaal moet ik zeggen!
Intakegesprek met Méjid,
Bloedonderzoek naar schildklierfunctie enzovoort…
En toen het ‘feestje’ met papa en mama, die ook heel erg netjes werden ‘binnengehaald’.
Toen kon ik anderhalf uur naar mij ‘jeugd’ en verleden luisteren…
Het formulier dat zij hadden ingevuld werd doorgenomen dus…
Om 11 uur mochten ze of weg gaan maar ook werden ze uitgenodigd voor de broodmaaltijd (geweldig verzorgd!) , ze gingen naar huis.
De verpleegster en ik begeleiden mijn ouders naar de uitgang. Oud gebouw, geen lift en ik hoor me nog zeggen tegen mijn vader, die voorop liep als een Turk ‘pap, wat ben je elegant…. Je vrouw loopt slecht en jij bent al buiten’ Ik had het nog niet gezegd en daar lag ze, plat op haar gezicht! De verpleegster van nog geen 40 kilo en ik met twee handen in verband konden niks doen… het liep goed af… zere knie… ze is al drie keer aan heup geopereerd en wacht op volgende operatie. De @!#$….
Méjid werd met een leesportefeuille en een sloot koffie in een woonkamer geïnstalleerd en ik moest naar het ongeveer anderhalf durende computeronderzoek.
Dát was ‘boeiend’, je werd er écht met jezelf geconfronteerd en je leert jezelf écht wel kennen! Het waren verschillende ‘groepen’ vragen en ik denk in totaal wel tussen de 400 en 500.
Na afloop zocht ik Méjid weer op. Ik had gezegd dat ik hem wel weer zou vinden wat uiteraard nÃÂet het geval was want ik verdwaalde in die enorme hallen.
Ben me maar weer bij receptie gaan melden die me naar de woonkamer brachten.
Daar stond het eten klaar! Met nog een jongedame en haar ouders en de verpleegkundigen aten we en daarna was het wachten op de uitslag.
Het was super verzorgd en alle mensen waren aardig!
Toen gingen hun dus om tafel om tot een eindconclusie te komen.
Méjid en ik waren als eersten aan de beurt en ik zei ‘barst maar los’…..
Ik kan kort zijn;
ADHD…
Alles kwam overeen.
De ingevulde en toegezonden formulieren,
De gesprekken met echtgenoot en ouders
En met mij
Én de uitslag van het computeronderzoek.
En de gegevens van huisarts???? Weet ik niet…
Toen wilde ik naar huis!!!
SNEL naar huis!
Ze wéten dat ik niet terug wil en niet terug ga naar het GGZ mocht ik ooit een arts nodig hebben. Wel heb ik gezegd bereid te zijn naar de polikliniek in Groningen te komen mocht het ooit nodig zijn.
Binnen twee weken krijgt mijn huisarts (en ik!) bericht/ een rapport en vandaar uit gaan we bekijken welke medicatie mij het best ‘overeind’ houd.
Ik heb de artsen dáár verteld dat ik dit het liefst doe met én mijn huisarts én de apotheker en daar konden ze zich in vinden…. (moeten ze ook wel… want wat ik mijn kop heb, heb ik niet in mijn kont… zegt Méjid altijd…)
En! Er zijn méér opties dan alleen de Ritalin zeiden ze. Want ik ben van de ene kan dolblij met de Ritalin, maar van de andere kant heb ik het gevoel dat het ook de Ritalin is die mijn inwendige onrust, die soms héél erg is, veroorzaakt.
Deze twee weken heb ik mij voorgenomen mijn medicatie weer met regelmaat in te nemen, heb dus mijn klokje weer om (bah!) (ik HAAT dingen die aan mijn lijf zitten!!!) en dan zien we verder!
Ik heb mij voorgenomen mijzelf én mijn ouders te accepteren, zoals we zijn. Maar dat laatste blijft moeilijk. Omdat gisteren nog mijn ouders wéér iets zeiden wat mij kwetst, namelijk ‘dat ik vaak de dokter opzoek… om niks???’ Geloof me… als ik mijn huisarts opzoek, heb ik hem NODIG! Maar dit zullen ze nooit begrijpen en dáár moet ik in berusten… en dát ben ik van plan te gaan doen.
Ook ben ik dolblij dat Méjid bij mij was de hele dag. Dit is GOED geweest! Voor ons beiden.
Janny
“Ik ben mezelf…. Er zijn al zoveel anderenâ€Â
Ps;
Mijn ouders bracht ik een bloemetje met een kaartje met daarop ‘bedankt dat jullie er waren’ en hier wil dat ook bij laten omdat het begrip toch nooit honderd procent zal worden! En ik dat wÃÂl accepteren!
En…
Een vermelding waard! Ik ben BLIJ en DANKBAAR dat ik ‘alles op een rijtje heb’ in tegenstelling tot veel andere mensen die leiden én lijden aan ADHD. Dan noem ik financiële chaos, criminaliteit en drank of drugs…. Gelukkig… dat niet!
Alleen wat ‘anders’ en een beetje druk, maar niet slecht…
En ik kan en wil niet langer verlangen dat iedereen mij begrijpt… dat geef ik op!
Ik word er té moe van!
Groet!
m.hamrit@home.nl
hallo Janny,
wat een boeiend verhaal…
Eén ding begrijp ik niet zo goed : in je verhaal lees ik dat je nog steeds Ritalin neemt of opnieuw gaat nemen terwijl ik dacht dat je eigenlijk al een maand of zo Concerta inneemt en daar laaiend enthousiast over bent?
Of heb ik weer iets overgeslagen?
Groetjes, Greet
Hoi,
phoeh wat een verhaal maar heeel erg bedankt.
dus het is vooral gericht op de ontwikkelingsgeschiedenis en je hebt heel veel vragen gekregen dus.
Maar heb je ook testjes moeten doen dat je moet laten zien wat je kunt?, zoals concentratietesten, ruimtelijk inzicht en geheugentestjes. hier ben ik heel erg zenuwachtig om.
Ja, pap en mam moeten mee, dat vind ik verschrikkelijk. ik heb ze namelijk nooit iets verteld van wat er in mij omgaat.
Alvast bedankt,
groetjes ria
Ik neem toch aan dat de diagnose ook bij het ééndagsonderzoek gesteld wordt n.a.v. dezelfde vragenlijsten die je bij je eerste diagnosebepaling hebt gehad, dat zijn namelijk officiële lijsten Wellicht zul je op zo'n dag bepaalde antwoorden anders geven, vooral op de “onzinnige”.
Ik ben blij dat ik het in een aantal sessies heb gedaan (inclusief IQ test), want ik vond het doodvermoeiend!
Ook kon ik helaas mijn ouders niet meenemen, aangezien die overleden zijn. Ik moest dus uit mijn eigen geheugen putten, heb dus veel gesprekken gehad, waar dan langzaam lang vergeten zaken naar boven kwamen, en rapporten e.d. moeten laten zien.
Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig waarom je graag een second opion hebt? Ben je het er niet mee eens, of had je iets anders verwacht?
Groetjes, Breedbekkikker (die nog steeds meeleest, maar weinig schrijft!)
Testjes? Neuhhh…..
Ook ik vond het vreselijk mijn ouders mee te nemen… en nog denk ik dat ze er geen hol van begrijpen… maar oké, dit terzijde. Ik ben blij het gedaan te hebben…
Gesprekken…
met partner, ouders en samen en veel, héél veel computervragen! Broodmaaltijd… 
Je bent niet de enige ‘klant’ zo'n dag.
en je hebt natuurlijk van te voren je papieren al ingevuld, ook je ouders deden dat.
Je hoeft nergens tegen aan te zien! Ze zijn allemaal heel aardig en je word de hele dag begeleid door een verpleegster. Ik vind dokter H een ‘beetje’ apart…. maar ach, kan die man ook niks aan doen! :D
Je mag me mailen hoor!
gr
Janny
ps; zeg tegen je partner of wie dan ook dat ze ‘leesvoer’ meenemen! 
Laat je ouders SAMEN de formulieren naar eer en geweten invullen.
Wees OPEN en EERLIJK. ZEG eerlijk wat je graag wilt, ook als het moeilijk is!
Mijn ouders vroegen ‘hoe moet dat?’ Ik heb ze gezegd het te doen met hun woorden en hún herinneringen, ook wanneer deze niet leuk waren. Ook heb ik ze nadrukkelijk gezegd dat het voor hún bedoeld was en dat het géén ‘buurtonderzoek’ was… mijn moeder kennende…
Je snapt dat ik af en toe tijdens de gesprekken wel eventjes door de grond wilde, maar ach… ook dat went!
Slecht kwam ik er niet af, wel ietsjes ‘vreemd’….. Ik was nogal uhhhhh, hoe zeg je dat netjes? “Aanwezig”???? In mijn jonge jaren en nog…. vrees ik…
Hoi Ria,
Janny is de expert op gebied van de eendaagse diagnose, maar waar ik zelf even aan zat te denken is het volgende.
Ik begrijp uit je verhaal dat het een second opinion is. Met mijn zoon hebben we vrij kort achter elkaar ook twee onderzoeken gehad. Daar moest hij verschillende tests doen om te zien hoe afleidbaar hij was…. Maar, dat zijn dus tests die maar 1x per jaar gedaan mogen worden omdat het op tijd loopt en als de vragen bij hem dan nog bekend waren dan wist hij het antwoord nog en zou het een fals beeld geven.
De artsen daar moeten dus weten dat het om een tweede onderzoek gaat. Die moeten ook weten welke tests je al hebt gedaan en gehad om tot een objectief en zuiver oordeel te kunnen komen.
gr. Jet
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's