Hoi allemaal,
Ik hoor zoveel meer over adhd en autistische kinderen dan vroeger. Ik heb adhd, mn zus, mn zoon ,mn dochter en nog wat familie. Alleen mn zus had mbd. Ik moest beter mn best doen op school toen ik jong was, mn zoon was voor diagnose niet gemotiveerd, mn dochter overal mee bezig. Nu hebben we een stempel maar veranderd dat ons leven? Nee, eigenlijk niet. We zijn nog steeds redelijk wanordelijk met en zonder medicijnen. Mijn zoon vliegt met medicatie niet de hele dag als een gillende keukenmeid door het huis. Goh…. reden om medicatie te geven? Ja en nee, snappie? Als moeder wordt ik gek van de hele dag gegil aan mn hoofd, gelukkig wordt hij ook dol van zichzelf dus blijft hij aan de pillen. Mijn dochter is met en zonder medicatie goed om op de vismarkt te staan. Mijn oren :-( als ik mn zoon dan geen medicatie heb gegeven……:-(:-( Hmmm…. ik vraag me af, mn oren of de rust van mn zoon? Of die van de rest van mn kinderen die op den duur van elkaar ontploffen. VUURWERK!
Okee, heb zelf ervaring met verschillende medicijnen voor adhd. Van Ritalin argressief rustig, “IK HEB RUST IN MIJN HOOFD!” JA, IK BEN HEEL RUSTIG ZIE JE DAT NIET!!?? Hmm… niet echt, viel me pas op toen ik een paar weken geen Ritalin slikte en ineens weer echt adhd chaotisch was. Maar ook wanordelijk rustig, zalig!
Die paar weken zonder medicatie (kep nu weer wat anders) waren geweldig maar niet in onze hektische maatschappij. Lekker relaxed, niks aan je hoofd, geen race tegen de klok ivm werk, kinderen, verplichtingen en andere moeten. ADHD past niet in deze tijd heb ik het idee. We leven zo in een tijd van rennen en vliegen. Die paar weken zonder medicatie waren tegek. Helaas, tijd om te leven zoals ik zou willen gaat niet, teveel verplichtingen. Medicatie lijkt zo nodig te zijn om te kunnen functioneren. Relaxen mag tegenwoordig niet meer. Altijd maar nuttig bezig zijn.
Voelen meer adhders dat zo?
Groetjes
Nina