Even denken hoe ik dit beantwoord, het onderwerp spreekt me wel aan.
Axepteer je ADHD of jezelf?
Weet je ik heb een zoon van tien en sinds een jaar heeft hij de indicatie ADHD en ik kan me hier wel in vinden. Waar ik moeite mee heb is dat men te vaak adviseerd om het voor een deel met medicatie te behandelen. Wat betreft therapien daar ben ik niet bang voor, je bent er tenslotte zelf bij, maar het medicijn en mijn zoon vind ik niet te rijmen.
Wat ik wil is dat hij vooral weet hoe, wie of wat hij is en dat hij gaat leren zijn leven daar naar aan te passen. Voor mezelf als ouder probeer ik die wegen te vinden dat ik vooral het positieve eruit zie. ADHD is volgens mij heel niet zo erg, alleen is school niet zo best hier op ingericht en wie weet ook de volwassen wereld niet, maar dat moeten we nog ondervinden. Dat wil niet zeggen dat ik er dus geheel geen probleem in zie, want anders had ik er nooit hulp of juist de weg naar indicatie voor gezocht. Ik lees heel veel op het internet hierover, lees veel verhalen van ouders, ben ook naar zo'n ouder adhd groep geweest, nog meer verhalen en ben het met heel veel dingen niet eens. Het is gewoon goed om het te weten en waarschijnlijk ook om het andere te vertellen als de situatie zich voordoet, je moet niet met een bordje op gaan lopen bij wijze van spreken. Je zal er echt niet altijd begrip voor krijgen, want het is toch die ziekte……………..je moet toch behandeld worden? Volgens mij is dat te kort door de bocht, misschien proberen mensen met ADHD wel zo verschrikkelijk hard hun best te doen om geacepteerd te worden en op alles te reageren dat binnen hun bereik komt, dat het een probleem lijkt of je nu wel of niet geacepteerd wordt. Waarschijnlijk zijn er heel veel situatie in het leven dat je er juist heel veel voordeel aan hebt, dus wat is dan het probleem? En vergeet niet ook een kind kan keuzes maken, je kan als ouder daar in steunen waar ze dan vaak dankbaar voor zijn en als ze het niet nodig hebben dan laat je dat. Leer het kind kennen en verlies zeker het kontact niet, dat is volgens mij het meest gevaarlijk in de kindertijd.
Zo even genoeg voor nu, wordt anders zo warrig bericht.
Hanneke ouder
Albert schreef:
>
> Door wie en wanneer wordt ADHD geaxepteerd?
> Als volwassen ADHD-er, heb je soms nog moeite om het van
> jezelf te axepteren, dan wordt het een gevecht met jezelf,
> zelfs al heb je er bijna een levenslange ervaring mee.
> Als je dan eindelijk dat gevecht denkt te hebben gewonnen,
> volgt het volgende gevecht.
> Namelijk, hoe vertel ik het een ander en wat wil ik er over
> kwijt, wat kan ik er over kwijt, begrijpen ze me dan, is het
> niet soft om me zo bloot te geven?
> Als ik het dan verteld heb, axepteren ze me dan zoals ik ben,
> of gaan ze me vanaf dat moment negeren, krijgen ze dan
> medelijden met me, zit ik daar op te wachten? Axepteer ik
> zelf, dat anderen het niet axepteren en denk ik, zulke mensen
> kan ik missen, wil ik ze missen?
> Dat zijn keuzes die je als individuele volwassen ADHD-er kunt
> en soms moet maken.
> Maar hoe zit het met die ouders met kinderen met ADHD?
> Kinderen kunnen deze keuze nog niet maken, ouders wel?
> Maar wat voor keuzes moeten ze dan maken?
> En als je als ouder dan die keuzes hebt gemaakt, wat voor
> consequentie's heeft dat? Waar begint die axeptatie, bij
> jezelf of bij een ander?
> Is het zó moeilijk om ADHD te axepteren?
>
> Groeten, Albert.
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
