Hallo Bernadette,
weet je wat me dwars zit als ik deze brief en alle reacties erop lees? Dat jullie al die tijd dat het gaande was, waarschijnlijk al wisten wat er mis was met jullie kind.
Zoals jullie ondertussen al ten voeten uit weten, werd mij steeds gezegd dat er niks aan de hand was met O : hij was gewoon een ‘slimme ambetanterik’ die dringend discipline nodig had en dat was dus wat ik steeds geprobeerd heb en waar ik me nu o zo schuldig om voel want ook op school deed ik dapper mee met de onderwijzer(s).
Enkele voorbeelden : in het eerste leerjaar kwam O thuis met een rapport met schitterende resultaten maarrrrrrrrrrr : een 3/10 voor gedrag. Ikke dus meteen naar de leraar om uitleg. de uitleg was dat meneer, samen met een andere jongen lekker had staan touwtje springen in de klas en weigerde ermee te stoppen toen de leraar het eiste : hij kreeg immers een daverend applaus van de rest van de klas. ook bleek dat hij, als ze in groepjes werkten, zich steeds ging bemoeien met de andere groepjes en ga zo maar door. Die schitterende schoolresultaten, daar snapte de leraar de ballen van want hij snapte niet dat onze zoon ook maar IETS kon opvangen in de les door dat ‘gedrag’ en de daardoor ontbrekende concentratie! Hij vond dat O zich gedroeg als een kleuter en vroeg me om hem thuis aan te pakken voor zijn gedrag want zo kon het niet langer!
En nu komt het : ik, stomme kip, die door zelf in het onderwijs te staan héél goed begreep wat zo'n vervelend kind in een klas betekende, gaf hem op de vraag of hij hem naar de kleuterklas mocht brengen als hij zich weer eens misdroeg, de toestemming daarvoor!!!!! Ik dacht dat O dat wel zou afleren als hij eens negatieve aandacht zou krijgen en gekleindeerd zou worden. Zo zou hij geen twee keer over dezelfde steen struikelen want hij was een leidertje en op deze manier zou hij afgaan als een gieter! Tweede maatregel : er werd een schriftje aangelegd waarin de meester dagelijks het gedrag van mijn lieverd beschreef : slecht gedrag werd thuis nog eens extra gestraft! Moet ik jullie vertellen dat op deze manier mijn kind altijd een politieagent ipv een moeder die hij kon vertrouwen had?
In het tweede leerjaar liep alles vlotjes : een geduldige juf met veel positieve aandacht en als gevolg : geen problemen.
Derde leerjaar : duobaan : voormiddag : een juf bij wie alles kon en bij wie ze, als er iemand jarig was, bovenop de banken mochten staan springen en zingen
Namiddag : een tang van een mens!
Eerste oudercontact werd ons verteld dat O ‘s gedrag de spuigaten uitliep en er werd bijverteld (ik citeer) ’dat hij geluk had dat het zo'n mooi kind was… ééntje met een lelijke kop zou veel vlugger op de gang vliegen' !!!!!!!!!!!!
O was niet de enige met problemen in het derde leerjaar : op het einde van het schooljaar zijn wel 5 kinderen van school veranderd waarvan later bleek dat ze alle vijf adhd-ers waren (per toeval achtergekomen na een ontmoeting met de ouders bij ‘zit stil’)
Vierde leerjaar : prima juf die veel kon verdragen, veel beloonde en veel structuur gaf maar, gecontroleerd, ook ruimte liet voor fantasie en leuke dingen.
Vijfde leerjaar : meester ok maar op een dag kreeg o een pak slaag van een taakleraar die moest vervangen. O durfde thuis niet eens komen vertellen wat er gebeurd was…… zoveel vertrouwen had hij nog in zijn ouders die steeds meededen met de ‘leraars’ !!!!
Hij vertelde dat het gebeurd was met een andere leerling en vroeg met een klein stemmetje of een leraar daarvoor ontslagen kon worden. Een paar dagen later vernam ik van een andere moeder dat het om mijn kind ging en ik heb toen in razernij naar die leraar gebeld die alles ontkende en een grote bek opzette. Daarna belde ik naar de directeur die er niks van geloofde en me verweet dat ik een moeder was die haar kind steeds het hand boven het hoofd hield…WAT EEN GILLER!!!!!
Enkele dagen later kreeg ik opnieuw telefoon van de directeur met verontschuldigingen want de taakleraar was hem zelf de waarheid komen vertellen. de directeur eindigde wel met de woorden ‘maar O is wel geen eenvoudig kind hè mevrouw! Maar ja, onze kinderen zijn nu eenmaal niet wie we zouden willen dat ze zijn! We moeten tevreden zin met wat we krijgen’ GRRRRRRRRRRRRRRRR
Ik wilde o van school laten veranderen maar het kind werd gek van het idee alleen al!
Ik vergeet nooit zijn gezichtje toen hij zag dat z'n moeder zo te keer ging tegen een leraar : dat ik EINDELIJK partij voor hem trok!
Jaren later, op z'n 17de met de diagnose, vielen alle puzzelstukjes op hun plaats en nu zit ik, ook wat zijn schooljaren betreft, met een schuldgevoel van hier tot in Tokyo!
Moraal van mijn verhaal : prijs jullie zelf gelukkig dat jullie nu al weten wat er met je kind aan de hand is zodat je het kan beschermen want bij ons is door die ontkenning door ‘deskundigen’ en onwetendheid als gevolg voor ons, een boel kapot gegaan!
Sorry voor de lengte van mijn ‘verhaal’ maar het moest er even af!
Liefs, Greet
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
) vraagt of ‘die hollandse online is’, betekent dat dat ik mijn pedalen weer eens kwijt ben en dat hij me niet tot rede kan brengen en daarom de hoop op jou vestigt!