wat een rotgevoel

  • marleen

    Hallo allemaal,

    dit wou ik ook nog even kwijt:

    Vanavond ging ik dus zoals elke avond met mijn oudste zoontje (6 jaar) mijn jongste aan de schoolpoort afhalen. Daar vloog hij weer zoals dikwijls een of ander klein meisje in de armen voor knuffels en zoentjes, gekriebel en gestoei, hij is altijd zo overenthousiast met zijn begroetingen en doet dit dan net nog met de brooste en meest breekbare meisjes…..

    Zij liep weg en hij erachter, gehiechel, gestoei, heen en weer geloop. Ik maar roepen en zeggen dat hij het kalm aan moest doen, niet zo geweldig, rustig aan….., de mama van het meisje vond het eerst nog wel grappig,

    en toen gebeurde het dus. Het meisje viel op de grond, gewoon zijzelf viel over haar voeten, natuurlijk gehuil en een bloedende lip. De moeder keek me niet meer aan, geen woord meer kreeg ik ervan, ik probeerde ook wat het meisje te troosten, maar de moeder deed alsof ze er niks meer van wilde weten, ik kreeg een rug toegedraaid niets meer, mijn zoontje riep ze nog vrolijk en zich van niets bewust een ‘tot ziens’ en ‘tot morgen’ na, maar ook hij kreeg geen antwoord.

    Ik had het gevoel dat de rug van de moeder me aansprak: ga met je brutale, geweldige, overdonderende kind ergens anders naar toe en laat ons geciviliseerde mensen met rust…..

    Ik vond het vreselijk.

    Toen natuurlijk tegen mijn zoontje gezegd: zie je wel wat je bekomt als je zo geweldig bent, je moet het rustiger aan doen, niet zo overal opvliegen….

    Toen zei hij: zie je wel dat ik mijn best niet doe, zie je wel dat ik alles verkeerd doe….

    En de zaak was weer rond. We hadden al een rotdag vandaag. Vanmorgen vond hij zichzelf al dom omdat hij de autogordel niet had vastgekregen. “Ik ben dom en stom en kan niets”, kreeg ik te horen. “Maar je doet toch je best, en het lukt je bijna altijd.” probeerde ik dan aan te moedigen, maar het hielp allemaal niet, hij vond zich stom, deed volgens hem nooit zijn best en alles deed hij altijd verkeerd en de juf en mama waren altijd boos op hem. Hij wilde er zelfs niet eens meer over praten als ik hem probeerde aan te moedigen.

    Op school zelf dan was het vandaag punten-tel-dag want morgen hebben ze algemene vergadering (de leerlingen) en wordt het winnende team gekozen weer voor de volgende 3 weken. Resultaat in zijn klas was dat hij diegene was die het minst punten had verdient en dus de ‘stoutste’ van de klas was. Je kan je het resultaat voorstellen. De juf vertelde me dat hij gehuild had en dat ze samen naar manieren hadden gezocht om het in het vervolg beter te doen.

    Eigenlijk zou ik na zo'n dag als kind ook helemaal depresief worden. Ik ben er zelf helemaal kapot van. Het was vandaag een rotdag voor hem.

    Groetjes.

    Marleen.

  • seetje

    ja. bij mijn zoon op school zit ook zo,n lekeer snoezig klein lief poppen meisje. en die vind het geweldig om wat te spelen met mijn zoon. maar altijd waarschuw ik hem weer. pas op . want al doe je niets. jij bent de grote boze jongen. en zij het snoezige meisje. en dan ook nog een mammie. die kindlief op een rose wolkje draagt. extra oppassen geblazen duss, en ja, barbietje huilt. want ze waren tikkertje aan het doen. en mijn zoon tikt iets te hard. is het ineens nie leuk meer. en boze verontwaardige ogen naar mij en mijn zoon. nou. ik ga dan en denk. stik. mijn kind heeft niets verkeerd gedaan. en dit zeg ik hem dan ook. want hier hoeft mijn kind toch echt niet de dupe van te zijn . mijn jongste zit er bij in de groep en is er bang voor . want het snoezige poppetje blijkt stieken hard te krabben en te bijten. maar hier wil mamma lief natuurlijk niets van horen. gevaarlijk noem ik ze. en hier besteed ik echt geen kostbare energie in . groetjes

  • mas

    Hoi Marleen, wat en intens verdrietig verhaal, ik vind het echt heel erg dat je zoontje op die leeftijd zich zo al voelt, dat is echt niet goed en dat gaat voor veel problemen zorgen bij hem.

    Is er niet één of andere training bij jullie waar hij wat aan kan hebben? of een groepstherapie die ervoor zorgt dat de eigenwaarde omhoog wordt gehaald? sociale vaardigheden enz.enz.?

    Misschien is een zelfverdedigingscurcus ook wel wat, in ieder geval iets waardoor hij zich sterk gaat voelen.

    En blijven belonen, om de gewoonste dingen, alles wat goed gaat even benoemen, ook school heeft hier een grote taak in, drie beloningen tegenover één standje, dat is de verhouding die gezond is, daar maak je een kind niet mee kapot, is de verhouding andersom dan breekt het hem.

    En wat zijn mensen toch stom he? die rug van die vrouw, grrrrrrrrrrrr

    sterkte ermee.

    groetje van mas;):)

  • marleen

    Hallo mas, en anderen,

    Deze negatieve gevoelens heeft hij natuurlijk niet altijd, maar het komt wel steeds vaker voor en dat maakt me ongerust. We zullen nu de nieuwe diagnose weer afwachten en dan hoogst waarschijnlijk echt waar dan ook, met een of andere behandeling beginnen.

    Gelukkig had gisteren op de algemene vergadering zijn team eindelijk gewonnen (de eerste keer dit jaar) en dat was echt wel goed voor hij, hij had wel de minste punten maar zijn team was toch eens gewonnen. En zo gaat hij dus wat op en neer op en neer. Ik veronderstel dat anderen dat ook herkennen dit veranderen van humeur, het ene moment overenthousiast en dan ineens weer om de domste kleinigheid soms, weer die tranen…..

    We komen er wel.

    Marleen.

  • mas

    Dat gevoel herken ik zeker, zowel bij mijn zoon als bij mijzelf. Slecht kunnen relativeren, alles is té, hoge pieken en dalen, het went eigenlijk nooit…

    sterkte van mas;):)

  • M@ndala

    O, ik herken dit verhaal helemaal bij mijn zoon toen hij in de lagere klassen zat.

    Bij hem was het om aardig tegen kinderen te doen was hij heel lichamelijk, maar andere kinderen zijn daar meestal niet van gediend. Hij pakte ook altijd andere vast en stoeien enz.

    Nu hij wat ouder is doet hij dat niet meer zo erg, maar is het overgegaan in verbaal, ook weer om aardig gevonden te worden. Het is zo sneu om te zien dat hij zo zijn best doet om ergens bij te kunnen horen en om vriendjes te krijgen (hij heeft die helaas niet) terwijl het eigenlijk een hele lieve jongen is maar met een duidelijke sociale stoornis.

    Ondertussen hebben we heel wat onderzoeken e.d. achter de rug en er komen er nog een paar aan maar het is hoogstwaarschijnlijk het syndroom van Asperger.

    Hij is sociaal gewoon erg onhandig.

    Ik wens je veel sterkte toe, die kun je wel gebruiken.

    En die ruggenmoeders, daar wen je wel aan en uiteindelijk heb je daar gewoon sch**t aan!

    Soms denk ik dat het gemakkelijker zou zijn als je al aan het uiterlijk van je kind kunt zien dat hij ‘gehandicapt’ is, dan krijg je meer begrip in de zin van: ach, daar kan hij niks aan doen. Nu je niks ziet zul je op heel wat onbegrip stuiten.

    Groetjes, M@ndala

  • annemarie

    ja