Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
gitana
mijn adhd(puber)-dochter is een schat, maar…… waar ik een beetje wanhopig van word, is dat ze zoveel moeite heeft om “gewoon” sociale contacten te hebben. voor alles heeft ze een smoes; ze heeft leuke vriendinnen die niet helemaal begrijpen wat adhd inhoudt, maar toch iedere keer weer proberen haar te betrekken bij van alles. ze heeft altijd een reden waarom het niet kan, ze wil helemaal niets. ze is gek op sporten en bewegen, maar ik krijg haar met geen mogelijkheid op een sportclub. nodigt een vriendinnetje haar eens uit om een nachtje te blijven logeren, ze geeft niet thuis, belt een ander haar weer eens om te vragen om gezellig mee te gaan shoppen, ze voelt zich gelijk niet goed worden. haar vader en ik zijn gescheiden en hij begrijpt helemaal niets van zijn dochter, waardoor zij in alle toonaarden weigert nog naar hem toe te gaan. nu heb ik zelf ook adhd en nóg een dochter die haar aandacht nodig heeft en dan 7 dagen in de week deze dame om me heen die van ‘s morgens tot ’s avonds aandacht wil (op enkele uitzonderlijke momenten na) ik ben helemaal aan mn eind. zuslief gaat wel regelmatig naar haar vader, al is het alleen al om haar grote, mopperende zus te ontwijken.
mijn vriend vangt heel veel op voor me, maar die wordt zo nu en dan ook gestoord van haar. ik heb wel geleerd om gewoon kosten wat het kost mijn eigen tijd in te plannen tussen mijn werk en de zorg hier thuis door. ik ga lekker naar de sportschool, de overtollige drukte in mn hoofd proberen kwijt te raken, heerlijk vind ik dat. maar dan kom ik thuis, helemaal opgeklaard en huppeta, daar gaan we weer. ze slikt ritalin en ik moet zeggen dat het zeker een positief effect heeft, maar hoe krijg ik haar zover dat ze af en toe eens de knop omzet en zichzelf de kans geeft om gewoon even te genieten en te giegelen met vriendinnen. ik heb al mijn hele leven adhd, weet ik sinds een paar jaar… en ik kan me van mezelf herinneren dat ik altijd in de weer was, had tig hobbies, was altijd aan de boemel met vriendinnen en was altijd aan het rennen en vliegen van zwemles, naar balletles en dan weer paardrijden noem maar op. ik kon niet anders. maar mijn dochter sluit zichzelf totaal af van de buitenwereld en voelt zich er helemaal niet gelukkig bij.
nu moet ik wel zeggen dat mijn oudste broer ook van kinds af aan dit gedrag vertoonde en nu nog steeds zo is, het zit er dus wel in, maar ik zou zo graag eens willen dat ze een beetje van dingen kon genieten. ze geniet eigenlijk alleen als ze met mij samen, alleen is. dat is alleen niet altijd het geval. en omdat ze zo ontzettend veel van me vraagt (al haar hele leventje) moet ik ook voor mezelf tijd inplannen om een beetje bij te tanken. anders draai ik echt helemaal door.
herkent iemand dit gedrag en wat doen jullie ermee?
