altijd maar dat vloeken

  • petra

    Hoi allemaal,

    Ik wil graag weten of andere mensen dit probleem ook hebben.Mijn zoon van 7 (bijna 8) met adhd ken zo verschrikkelijk uit zijn dak gaan als hij boos wordt.Maar dan vloekt hij er zo erg bij (met name het K woord).En dan vooral tegen mij gericht als hij iets dus niet mag.Weet dus niet meer hoe ik hierop moet reageren.De een zegt negeren de ander zegt juist niet.Weet alleen dat ik er zo moedeloos van wordt.

    En dit is al een paar jaar krijg dat woord maar niet uit zijn hoofd.En wat voor hem ook heel normaal is om zijn middelvinder op te steken naar mij.Maar naar zijn vader zal hij dat nooit doen.HIJ kijkt wel uit.Weet ook niet meer hoe ik hem moet straffen want niks blijkt te helpen ,ja voor dat moment.Maar als er de volgende dag er weer iets bij hem dwars zit doet hij het weer.IK heb nu wel de nintendo op geborgen want daar werden we allemaal nerveus van door hem.Herken iemand hier iets van.

    Groetjes Petra

  • Marieke Pots

    Petra,

    ik herken dit heel duidelijk van onze jongste zoon. Vloeken, schelden, slaan, bedreigen, noem maar op. Dit was het ergste voordat de diagnose ADHD gesteld werd. Hij had zijn woede totaal niet onder controle. Het uiten op deze manier was zijn manier om hier uiting aan te geven. Hij had geen andere middelen tot zijn beschikking. Hij was tijdens zo'n bui compleet machteloos. Sinds de diagnose gesteld is en hij o.a. Ritalin krijgt en de tijd verstrijkt is het nog maar één keer gebeurt (één keer in 2 1/2 jaar). Dit was in een situatie waarin hij echt oneerlijk behandeld werd en hij gewoon geen uitweg meer zag. Ik kwam erbij toen het al zover was, ik kan hem dan wel zover krijgen dat hij rustig naar zijn kamer gaat. Vroeger kon je dan voorlopig niet meer met hem praten en aanraken was al helemaal uit den boze. Dit keer mocht ik én praten én hem aanraken. Een goed teken dus.

    Ik weet eigenlijk niet wat de truc is, dit zal verschillen per kind. Bij onze zoon is het enorm verbeterd sinds hij gediagnosticeerd is en de juiste therapie krijgt. Ik weet niet of straffen helpt. Ik heb niet het gevoel dat deze kinderen dit bewust doen, dus ze zullen ook niet de straf niet begrijpen. Ik denk dat het beter is hem voor dat moment te laten uitrazen, hoe erg je het ook vindt en hem op een rustiger tijdstip apart te nemen om het te bespreken. Hij moet leren begrijpen met deze boosheid om te gaan en dan werkt in eerste instantie toch alleen maar in rede, met praten dus. En waarschijnlijk ook met afspraken maken. Bepaalde taal wordt niet geduld. Uiteindelijk zal de knop omgaan bij hem, zeker naarmate hij ouder wordt en de dingen nog beter begrijpt.

    Succes, Marieke

  • Helga

    Hoi,

    Mijn zoon (11 jaar) gebruikt ook graag dat ene woordje. Maar niet zo zeer alleen tegen mij. Meer als hij boos is, dan roept hij het zelfs tegen de juf!

    Ik vind zoiets niet kunnen dus ik negeer het niet meer, is hij ook te oud voor. Negeren doe je bij kleuters in de hoop dat ‘ het’ over gaat als er niet gereageerd wordt.

    Dus wél wat van zeggen. Dat je dát absoluut niet accepteert. Neem hem op een rustig moment bij je (het liefst met je man erbij) en praat hier dan over en vertel hem meteen wat de eventuele consequenties zijn als hij het tóch roept.

    Succes,

    Helga

  • marleen

    Hallo Petra,

    Ik herken de woedeaanvallen ook bij mijn zoontje, maar gelukkig zijn ze niet zo erg. Het vloeken wordt ook langs geen kanten geaccepteerd. Ik ben het dan ook eens met Helga. Er zijn bepaalde dingen die je niet kan/mag negeren, daar moet je gewoonweg iets op zeggen. De woedeaanval op zich kan je misschien niet tegen gaan maar dat schelden mag niet aanvaard worden. Het feit dat je zegt dat hij dat niet tegen zijn vader doet betekent dat hij het op de een of andere manier wel kan vermijden.

    Ik zou het hem uitleggen dat je vanaf nu de woedeaanvallen nog kan aanvaarden, dat je kan begrijpen dat hij boos kan zijn en dan even moet uitrazen, maar zeg hem duidelijk dat het vloeken of voor het ogenblik eventueel dat ene woord er niet meer bij mag zijn en dat je dat dus langs geen kanten meer zal accepteren. Je kan met hem misschien een beloning bespreken of een straf bespreken voor de volgende keer als hij kwaad wordt en het woord dus niet of wel gebruikt. Het meest normale zal zijn dat hij in de volgende woede bui het woord er gewoonweg uitflapt omdat hij hoogst waarschijnlijk de afspraak al vergeten zal zijn of gewoonweg (vaak onbewust) wil uittesten of je het eigenlijk wel meende. Dan moet jij dus 100% voet bij stuk houden en de straf uitvoeren, je kan hem eraan herinneren dat dat was wat jullie hadden afgesproken en dat dat dus van nu af aan ook zal gebeuren en hij dus ook de afgesproken beloning zal krijgen als hij het niet gebruikt. Probeer zo rustig mogelijk te zijn op dat moment (makkelijk gezegd, weet ik goed)

    Hoogst waarschijnlijk zal het misschien zelfs meerdere keren duren voor hij het niet meer gebruikt. ADHD kinderen zijn moeilijker van slecht gedrag af te brengen en moeilijker te corrigeren dan gewone kinderen, ze blijven zich maar stoten aan diezelfde steen. Denk dus niet dat je er met een gesprekje van zal afkomen en na de tweede keer succes zal hebben, dat is hoogst onwaarschijnlijk, misschien heb je wel geluk, maar dan zal hij het waarschijnlijk de derde keer wel weer gebruiken. Wees consequent en hou vol. Met een beetje geluk zal hij op een bepaalde keer het woord niet gebruiken en misschien zelf wel om zijn beloning vragen: mama, dit keer heb ik het woord niet gebruikt, dus nu mag ik……. dit of dat….. Op dat ogenblik zal je dan misschien wel heel erg kwaad zijn zelf, omdat hij dus net weer een heel schandaal heeft opgezet, maar dan moet je net zoals met de straf consequent blijven en hem de beloning geven.

    Indien je dit kleine stapje bereikt hebt en ziet dat hij het inderdaad steeds minder gaat gebruiken, kan je misschien over gaan naar het minder belonen (gebruik geen te grote beloning of materiële beloning, als je telkens iets moet kopen wil je misschien op de duur om financiële redenen dat hij toch weer vloekt, of kan je de beloning niet geven en heeft alles geen zin - zoek een activiteit, een uitstapje, een extra uur opblijven, of een stickersysteem: met 5 stickers krijg je een…. of mag je…. iets wat hij leuk vind) Maak het langzamerhand steeds ‘moeilijker’ voor hem om een beloning te krijgen, want hij zou stillaan moeten stoppen met vloeken. Maar maak het nooit te moeilijk of onmogelijk, dan heeft het ook geen zin. (20 stickers vóór hij iets krijgt of mag doen is véél te veel, dan geeft hij het op, zeker in het begin, kleine stapjes, als je ziet dat hij makkelijk aan tien komt kan je het dan wel proberen met een goeie beloning achteraf) Je kan ook vragen dan dat hij niet meer met deuren gooit en het systeem opnieuw beginnen, of dat hij niet meer zijn vinger opsteekt of een ander gedrag dat je uit de woede bui wil halen. Alles stap voor stap en met veel geduld en doorzettingsvermogen en met wel eens vallen en opstaan. Daar heb je ook recht op.

    Met een adhd kind zijn deze corrigeermethodes een veel langere weg dan met andere ‘gewone’ kinderen, maar wat ik heel belangrijk vind is dat je hem zeker duidelijk maakt dat deze bepaalde woorden echt niet meer kunnen. Ik zou het dus zeker niet meer negeren.

    Hopelijk heb je er wat aan en veel succes ermee, op welke manier dan ook!

    Marleen.

  • Rianne

    Dit moet je inderdaad aanpakken. Dit probleem wordt alleen maar groter. Hij is nu nog maar 7. Je kan hem nu nog letterlijk oppakken. Nog wel. De nintendo afpakken lukt je waarschijnlijk nu ook nog wel als ‘straf’. Maar hoe moet dat straks als hij ook fysiek sterker wordt???

    Toch lijkt me dit, als ik je verhaal zo lees, niet zo makkelijk voor je. Blijkbaar heeft je zoontje voor jou in de afgelopen jaren niet genoeg respect opgebouwd…. Je man heeft op de een of andere manier hier geen last van. Je schrijft immers; ‘Maar naar zijn vader zal hij dat nooit doen.HIJ kijkt wel uit.’ Waarin verschilt de aanpak van je man ten opzicht van die van jou?

    Jullie kunnen wel gebruik maken van het feit dat je zoon wel ontzag heeft voor z'n vader. Je man zal heel duidelijk moeten zeggen dat hij het niet accepteert dat je zoon jou, als moeder en mens, zo aanspreekt!!!! Middelvinger opsteken, zijn we nou helemaal mal!!!!! Hopelijk ziet je man zijn taak hierin. Hij kan het dan misschien doorbreken en zo zorgen dat dit gedrag overgaat. Dit zal zeer consequent aangepakt moeten worden door je man. Jijzelf staat n.l. veel zwakker hierin gezien je verhaal.

  • Greet

    Beste Rianne,

    het is heel vaak, lees meestal, zo dat kinderen met adhd net tegen hun moeder zo te keer gaan : dat is meestal de persoon waar ze het meest bij zijn en waarvan ze heel goed weten waar de zwakke plekjes liggen! Het is zelfs zo dat men, in geval van echtscheiding bijvoorbeeld, de raad geeft het kind af en toe een extra weekje bij de vader te laten zodat moeder stoom kan aflaten en de batterijen opladen.

    Dat heb ik niet zelf uitgevonden hoor, maar het staat geloof ik zelfs in het boek van Barckley.

    Ook bij ons was ik het ‘slachtoffer’ van mijn zoon die zich minder vervelend gedroeg als mijn man in de buurt was zodat dat ook nog eens spanningen tussen mij en man mijn kon teweegbrengen : ik was immers diegene die overdreef! Ik word nog razend als ik eraan denk. Eén van de favoriete uitdrukkingen van mijn echtgenoot was indertijd ‘jij hebt pech dat je in het onderwijs staat… zo ben je veel thuis en kan je je voortdurend aan hem ergeren…’

    Tot hij, omdat ik echt niet meer kon, de school(lijdens)weg van mijn zoon ging coördineren : eindelijk snapte hij wat ik hem al die jaren had trachten wijs te maken!

    Een ander voorbeeld : mijn schoonbroer heeft ook een zoontje met adhd. Hij leeft gescheiden van ziijn vrouw en zij begon met de testen op adhd. mijn schoonbroer was hierover niet te spreken want bij hem was hij NOOIT zo vervelend. Toen medicatie voorgesteld werd, besloten ze dat niet te doen…TOT… mijn ex-schoonzus om co-ouderschap vroeg omdat ze het in haar eentje (ze had ondertussen nog 2 andere kinderen bij haar tweede man gekregen) niet meer zag zitten. Het heeft toen welgeteld twee maanden geduurd vooraleer mijn schoonbroer bij ons vragen kwam stellen over medicatie want ZO KON HET NIET LANGER MEER!!!! Zijn zoon was ook bij hem onhandelbaar geworden en legde het vuur aan de schenen van zijn nieuwe vrouw, die een zenuwinzinking nabij was.

    Ik wil hiervoor zeker geen reklame maken voor medicatie maar vertel alleen wat er gebeurde : mijn neefje was plots ook veel meer bij z'n pa en diens nieuwe vriendin en toen gingen ook daar de poppen aan het dansen.

    En respect? Daar heeft het volgens mij helemaal niks mee te maken — zo'n kind is gewoon wie hij is en heeft meer de kans zichzelf te zijn bij de persoon waar hij het meest bij en en wrs ook meest mee vertrouwd is!

    Voor Marleen : blijven proberen het hem af te leren, meer kan je echt niet doen! Duurt het bij een ‘gewoon kind’ enekele maanden, dan mag je dat -tig keer vermenigvuldigen voor een adhd-kind! Probeer het misschien eens met een beloningssysteem want straffen heeft jammer genoeg niet veel zin.(al hoort dat bij ‘opvoeden zoals wij dat geleerd hebben : ’goed gedrag wordt beloond , slecht gedracht wordt gestraft' ik hoor het me nog steeds zeggen tegen mijn zoon!

    Maar laat jezelf aub geen schuldgevoel aanpraten!

    Groetjes, Greet

  • Greet

    Mijn laatste opmerking aan Marleen was natuurlijk aan Petra gericht… al die draadjes ook ;)

    Greet

  • Bernadette

    p.s ,

    zal ik mijn hoofd er dan maar bij houden Greetje

  • Vlindertje

    Hoi Petra,

    Ik herken exact wat je schrijft.

    Nu ben ik een vrouw van 27, met ADHD, maar geloof me: als ik boos ben dan scheld ik ook iedereen verrot! En ja, het k-woord is dan favoriet. Maar zo heb ik er nog wel een paar, hahaha (daar mag ik zelf wel om lachen, toch?).

    Die boosheid komt gewoon ineens op. Als ik mijn dag niet heb dan kan ik om het minste of geringste compleet uit mijn dak gaan. En wel zó dat ik de adrenaline door mijn aderen voel stromen en de hele wereld om mij heen kapot wil trappen (uh… soms maak ik dan daadwerkelijk iets stuk, ja).

    Dat jij het in het geval moet ontgelden, en niet je man, is volgens mij omdat je er op in gaat. Mannen zijn naar mijn idee bekender met agressie vanuit hun jagersinstinct en/of genen en accepteren het als iets dat er “effe uit moet”. Jij voelt je echter aangesproken, probeert je zoon te kalmeren. Whatever. En dat moet je dus juist niet doen. Gewoon lekker laten razen, tieren, vloeken en in zijn sop gaar laten koken. Gaat vanzelf over.

    Want als IK boos ben en iemand gaat er op in dan vind ik dat ten eerste juist leuk (hoe paradoxaal, dat is juist de kick namelijk) en ten tweede heb ik direct iets/iemand om mij op af te reageren. Omdat ik dan expres de discussie opzoek, namelijk. Het afreageren kan een heel andere reden zijn dan de werkelijke reden van woede.

    Ik zou je willen adviseren: laat je niet zo opfokken. Dit is nou allemaal typisch ADHD en je krijgt het er toch niet uit. Ter illustratie: ik gebruik medicatie en ben daardoor een heel stuk rustiger etc. maar als het bekende druppeltje zich aandient dan komt alsnog mijn ware aard naar boven. Enne… dat heb ik zo af en toe écht nodig. Even vlammen, ben ik daarna weer een vrolijke meid!

    Sterkte!

    M.

  • Vlindertje

    Hm, het valt me op dat alle reacties op Petra haar bericht van moeders met zonen komt. Zijn de ADHD-dames over het algemeen rustiger?!?

    Overigens wilde ik nog iets toevoegen aan mijn eerdere bericht mbt dit onderwerp (dat ik dat vloeken en die woede erg herken, ookal ben ik reeds een volwassen vrouw).

    Het is zeker geen verkeerd idee om die woedende kids duidelijk te maken dat het gevloek kwetsend kan zijn. Langzaam maar zeker kwam ik er ook achter dat ik mij niet altijd even aardig uitliet… Ookal kon ik het niet altijd inhouden, want boos is boos.

    Juist op een niet-boos moment het onderwerp ter sprake brengen, liefst concreet met voorbeelden. Vraag je kind hoe het zou reageren als iemand ineens tegen hem/haar begint te schelden. Zeker weten dat het dan zal nadenken en tot de conclusie komt dat het best wat genuanceerder mag, de volgende keer.

    De ADHD krijg je er niet uit maar als beide partijen wat water bij de wijn leren te doen zal de leefomgeving er een stuk prettiger op worden. Misschien niet direct maar Rome is ook niet in 1 dag gebouwd!

    Groetjes, M.