Kijken jullie wel eens naar dat programma met die super nanny?? (op rtl4)
Ik wel, en ik zie daar altijd kindjes waarvan ik zou zeggen; die hebben ADHD, maar dát is dus nooit het geval.
Ik schrik als ik zie hoe het er in die gezinnen aan toe gaat. Volgens mij zouden deze kinderen dus heel gemakkelijk mediactie (kunnen)krijgen als ouders de oorzaak niet bij zichzelf zochten.
De afleveringen die ik heb gezien waren overigens allemaal in Engeland en ééntje in Amerika.
Helga.
Hoi, ja kijk het ook wel eens. Idd als er niet verder gekeken zou worden zouden die kids zo aan de medicijnen gezet worden. Zo op het eerste oog zou je misschien wel denken aan adhd-ertjes, maar ik vind als je even verder kijkt, dat je al gauw kunt zien dat het gewoon aan de manier van opvoeding ligt, vaak gewoon verwent/verpest. Er zitten wel eens dingetjes in waarvan je wat op kunt steken vind ik, maar het is ook wel een beetje een ideaal beeld wat ze laten zien: strontvervelend kind en na 3 weekje met beetje hulp is het een voorbeeldig kind.
Maar wel leuk om te kijken.
groetjes jacqueline
Ik heb de afleveringen ook gezien.
Volgens mij kan de diagnose ADHD alleen door een deskundige gesteld worden.
Het is overigens ook een infotainment-programma, dus je ziet de geselecteerde beelden. Als de ouders de tips van de nanny volgen zie je ook dat het beter gaat, waarom zou je dan meteen medicatie overwegen?
Ik heb zelf ook altijd de “kazerne-stijl”( vaste tijden/ duidelijkheid en concequent zijn) aangehouden. Als je kind ADHD heeft kom je op een gegeven moment toch wel in het diagnose-circuit.
Ik denk trouwens dat ieder kind gebaat is bij duidelijkheid en regels. Bij de één kun je de teugels alleen wat meer los laten dan bij de ander. Als ik die programma's zie denk ik altijd: die kinderen kunnen het niet helpen, die ouders geven geen stuctuur aan. Liefde geven aan je kinderen betekent niet dat je aan alle grillen van je kind toe moet geven, dat is juist helpen sturen.Opvoeden is een serieuze taak, zo zie je maar weer.
Hoi,
Ja, opvoeden is zeker een serieuze taak. Het lijkt tegenwoordig wel alsof kinderen tussen de bedrijven door gepast dienen te worden. Dan kan je wachten op problemen. Kinderen opvoeden is een zware (meestal onbetaalde) en tijdrovende baan.
Ik heb een hele duidelijke gestructureerde jeugd gehad (en goede en gevarieerde voeding). Mijn moeder hielp me overal mee. Later pas besefde ik dat dat niet goed was. Ik heb te weinig de consequenties gemerkt van mijn gedrag. Wel bergen strafwerk door altijd te laat komen en een paar banen verspild door hetzelfde euvel. Ik huppelde desondanks vrolijk door het leven en als ik in de shit kwam werd het door een ander opgeveegd. Dankzij mijn moeder heb ik een schooldiploma gehaald. Ze werkte niet, had uren de tijd voor overhoren en mij mij aan het huiswerk zetten. Zelfstandig zijn? Ik??? Neuh…. dat dacht ik toen wel uiteraard.
Pas echt mis ging het toen ik die structuur kwijtraakt, toen ik uit huis ging. Ineens moest ik alles zelf regelen wat uiteindelijk volledig de soep indraaide.
Ouders die grenzen stellen, duidelijk zijn, structuur bieden en hun kinderen niet overmatig beschermen tegen vallen. Mijn kinderen laat ik welbewust op hun eigen niveau hun zaakjes zelf oplossen. Ik laat ze tegen hun grenzen oplopen, daar leren ze van. Zo leren ze vanzelf wat kan en wat niet. Dit klinkt hard maar is het niet. In feite is het leven vaak hard. Jong geleerd is oud gedaan, misschien wijs geworden door mijn beschermende jeugd waarin mijn moeder veel oploste. Een schat van een moeder daar niet van hoor maar ik doe het anders. De resultaten merk ik aan mijn kinderen (2 met adhd), ze denken steeds beter na. Hehe…. daar bereik je wat mee.
Dat is een dilemma als moeder, je wilt je kinderen behoeden tegen allerlei vervelende dingen. Tegelijkertijd worden kinderen daar niet slecht van. Opvangen en leren omgaan met tegenslagen en de wetenschap dat het leven geen feest is. Ik ben een “slechtere” moeder dan mijn moeder, ik bescherm ze minder heftig. Ik sta wel achter ze maar dan is wat anders dan constant kastanjes uit het vuur halen voor ze.
Je kind wordt tot op zeker hoogte voorbeeldig als je duidelijk bent. Zo'n nanny staat op afstand, heeft niet die binding met een kind die ouders hebben. Voor een kind zijn de grenzen gesteld door zo'n nanny heel duidelijk. De nanny zal geen last hebben van (schuld)gevoelens die ouders vaak wel hebben. Nanny zegt wat kan en wat niet. Het kind merkt de gevolgen en zo leert hij wat kan en wat niet. De gevechten zullen ze vast grotendeels uit beeld houden. Dat kind geeft zijn positie niet zonder slag of stoot op, reken daar maar op!!!
Als ouder heb je nooit zo'n invloed op je kind als een buitenstaander. De banden zijn veel te nauw, dat is de pest. Ga als liefhebbende moeder maar in tegen je kinderen. Kinderen testen ouders uit tot op het bot. Een nanny heeft dat probleem minder, die kinderen vangen bot en leren van die “vreemde”.
Ik kan hier over oordelen omdat mijn kinderen door “vreemden” deels afgeleerd is onhandelbaar te zijn. De vergelijking dat een nanny beter is dan een ouder geeft een vertekend beeld. “VREEMDE OGEN DWINGEN NAMELIJK !!!!”
Zelfs het meest dwarse kind legt het af tegen een consequente buitenstaander, simpel omdat die ongevoelig is voor huilen, dreinen en ander gedrag wat een kind tot een monster maakt. Als je als ouder je kind gaat belonen voor goed gedrag in combinatie met een derde (nanny of iemand uit PGB) kom je tot hetzelfde resultaat. Op het oude prikbord waren daar verhalen genoeg over, het doorbreken van een negatieve spiraal. Als ouder lukt je dat vrijwel niet op eigen kracht als de boel geescaleerd is.
Opmerking van mijn dochter laatst “Mama ik vind je lief maar je moet niet zo streng zijn”. Grappige combinatie. Ik bewaar het briefje en duw het haar ooit onder haar neus als ze zelf gaat klagen over haar kinderen (als het ooit zover komt).
Mijn leven heb ik pas echt goed op de rails gekregen door medicatie. Uit eigen ervaring weet ik dat medicijnen wel degelijk helpen bij het op poten zetten van je leven. Vanaf mijn schooltijd heb ik aangemodderd. Vandaar dat mijn kinderen ook medicatie krijgen, leren ze van jongs af aan wat structuren als gevoel is. Ik bedoel gevoel als emotie (afwijzen, dom kind, slordig, enz door school, familie, vriendjes en anderen). Als ouder en/of buitenstaander help je ze dat gevoel in de praktijk te brengen. Daarom is hulp van buitenaf inroepen goed als je je kind niet meer in de hand hebt. Je bent geen falende ouder, je hebt gewoon ff hulp nodig.
Duidelijk is dat als je kind onhandelbaar kan worden door allerlei oorzaken. Liefde, consequent zijn en grenzen stellen is niet altijd voldoende. Als dat allemaal nog niet helpt kan je verder gaan kijken. Medicatie alleen helpt nooit omdat kinderen (al dan niet met een stoornis) ook nog eens kinderen zijn met karaktereigenschappen, nukken, kuren, enzenz…
Groetjes
Nina
Nou ik bedoel ook eigenlijk hoe gevaarlijk dicht bij elkaar het ligt. Als deze ouders dus niet het probleem bij zichzelf zouden zoeken maar gaan lopen klagen over hoe druk en onhandelbaar hun kind(eren) wel niet zijn, ben ik bang dat ze 123 aan de Ritalin o.i.d zouden zitten.
Want ondanks dat een ‘deskundige’ het moet constateren, zit hier zoveel kaf onder het koren dat het echt niet moeilijk zou zijn medicatie te krijgen.
En dat beangstigd mij zo.
Helga.
Hoi ,
Daarom kijk ik ook niet naar dit soort reality-soaps , die ouders zouden tegen zichzelf beschermd moeten worden want het is vooral riooljournalistiek en ik vind dat het ook een slecht plaatje plakt op de adhders , net wat je zegt alles ligt zo dicht bij elkaar en de wens is dan ook van mij dat we het “zie je nu wel ”tijdperk voorbij zijn .
Ik heb het een keer vijf minuten gezien en toen dacht ik zonde van mijn tijd , gr Bernadet
Hoi helga,
Heb een klein voorstukje gezien ooit, maar had niet de behoefte om het te gaan volgen.
Een klein kind van een jaar of 3 die even de wet regelt thuis, en waar de ouders bang van zijn.
Nou als als ze het dan niet meer aankunnen mag de nanny het oplossen.
Jee dat daar een programma aan gewijt kan worden…………..
Ik vind dat als je het zover hebt kunnen laten komen dat je als ouders bang bent voor je eigen kind, je toch een naar jezelf moet kijken hoe het zover heeft kunnen komen.
En inderdaad de link met adhd wordt snel gelegd, maar in deze zijn de ouders zelf verantwoordelijk voor het gedrag van hun kind.
Ik kan het in ieder geval niet aanzien, eigenlijk vind ik het nog triest voor het kind ook.
Eerst de vrije opvoeding, en dan later een mevr. die komt zeggen hoe het allemaal moet veranderen.
triest……groetjes adhd moeder
Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's