adhd.startpagina.nl

ondeskundigheid

  • Anonymous avatar

    marleen

    Hallo allemaal,

    Er is hier de laatste tijd nogal wat gepraat over de ondeskundigheid op de scholen en daar hebben jullie veelal gelijk in, ook niet altijd, er zijn nog goeie juffen en meesters te vinden.

    Maar dit keer wil ik ook even mijn hart kwijt over de ondeskundigheid van die ‘deskundige’ psychologen, psychiaters, kinderartsen en weet ik veel meer die het gevoel van een moeder aan de kant schuiven omdat zij er toch helemaal niets van kan weten, zij is niet ‘deskundig’.

    Vandaag kreeg ik van de juf van mijn oudste zoon te horen (6 jaar) dat het niet meer goed gaat in de klas. 't ja, niets nieuws voor mij, ik zie het al 6 jaar aankomen. Hij gaat niet vooruit in lezen noch rekenen, begint steeds meer het verschil te voelen bij zijn vriendjes en begint dus ook steeds meer domme dingen te doen in de klas om zo de aandacht te trekken. Hij kan niet meer mee met de stof zegt de juf. Ze omschreef het heel mooi: ik zie ergens een witte, lege plek in zijn hoofd maar ik weet niet waar en waarom.

    Ik vroeg haar wat de oplossing kon zijn en toen kwamen dus de vele twijfels. Ik dacht, ik zeg het zelf maar even: wat denk je van medicijnen. En toen zei ze: neen, zeker nog niet, daar is hij veel te klein voor, laat ons eerst nog vanalles en nog wat proberen. Heer en God zij dank!!!!!!!!!!!! mijn zoontje heeft een goeie juf!

    Maar ondertussen is mijn zoontje dus al 3 keer getest geweest. En niemand heeft mij kunnen duidelijk maken, of overtuigen wat hij eigenlijk heeft.

    nr 1: sociale zekerheid: mevrouw uw zoontje kan niet kiezen.

    nr 2: privé, heel duur: mevrouw uw zoontje heeft ‘waarschijnlijk’ adhd met hoge impulsiviteit, we kunnen medicatie geven. (ik zag het pilletje al aankomen) Ze zaten blijkbaar wel goed bij de diagnose maar geen papiertje of rapport ervan gekregen (vreemd toch)

    nr 3: weer sociale zekerheid: (na een neen en een ja, wou ik een derde opinie) zogezegd het beste team hier en in het centrale kinderziekenhuis. Resultaat: mevrouw we kunnen het u niet zeggen, kom volgend jaar eens terug.

    En nu, twee maand later komen er problemen op school, ineens zomaar uit de lucht gevlogen die problemen??? natuurlijk niet, maar bij die derde opinie hebben ze ook geen schoolrapport gevraagd. Hoe kan dat nu?? Nou mag ik terug gaan, moet het kind misschien weer gaan testen en dit vind ik een beetje teveel van het goede te worden.

    Waarom kunnen die ‘deskundige’ ‘deskundigen’ hun baantje niet eens deftig doen. Ik kan om het even welk boek van adhd diagnose openslaan en daarin staat telkens dat een rapport van school heel belangrijk is!!

    Als ik hen zeg dat mijn man adhd heeft (is heel erfelijk) dat ik als moeder weet dat er met mijn kind iets fout is, dat ik vraag of ze met de paar testjes die gebeurd zijn wel genoeg hebben, en eigenlijk zelf gewoon zeg dat mijn kind adhd heeft maar dat ik een ‘deskundige’ ‘deskundige’ nodig heb om dat op papier te zetten, waarom geloven ze mij dan niet!!!!!!!!!!!????????????

    Nou kan de mallemolen weer gaan draaien. De school stelt een pedagogisch centrum voor, want ik heb nog steeds geen diagnose op papier. Wat zal het deze keer worden????

    Ik begin het een beetje zat te worden.

    Sorry maar ik ben eigenlijk kwaad, hoe kunnen ze op een paar visites jou naar huis sturen en eigenlijk heel beleefd tegen je gezegd hebben: Mevrouw u draait door jouw zoontje heeft niets ga zelf maar eens naar de psychiater. Dat was mijn gevoel iedere keer als ik er buiten kwam.

    Dan kom je thuis met je kind en ja, de hele boel draait weer door, je ziet overal 24 uur op 24 uur dat het maar niet lukt, dat er iets mis is, maar ja, die superdeskundige had toch gezegd van dat het ook zo erg niet was mevrouw, dus zal ik wel het probleem zijn. Dan ga je op je tanden bijten, hou je vol, je weet niet meer hoe, tot de bom uitbarst ik weet niet wanneer!.

    Bedankt om even mijn boze bui te lezen.

    Marleen.

  • Anonymous avatar

    Marieke Pots

    Hoi Marleen,

    jouw verhaal is zo herkenbaar. jarenlang hebben wij zo rondgelopen met onze zoon. Allerhande vage diagnoses, nergens iets concreets gezegd of op papier, maar ondertussen gingen de problemen door. En wat het nog verwarrender maakte was dat school het ene moment super positief was om vervolgens bijvoorbeeld nog geen week later helemaal in paniek te bellen of zelfs te schrijven dat het helemaal mis was met hem. Ik raakte er op laatst helemaal van in de war. Ik zag thuis heus wel een bepaalde verbetering naarmate hij ouder werd, achteraf gezien hebben wij volgens de psycholoog thuis onbewust al dingen gedaan die goed paste bij een ADHD, maar dat wist ik toen niet. En moment supreme waren wij eigenlijk de schuldigen. Ik nog niet zo zeer, maar wel mijn man. Die werd neergezet als een agressieve vader.

    Nadat de bom barstte in de brugklas, notabene een hele nieuwe school met een leiding die we nog helemaal niet zo goed kenden en die zich ook helemaal kapot geschrokken zijn, zijn we in contact gekomen met een super-psycholoog. Al na 2 bezoeken was het zo duidelijk voor haar: ADHD. Hij slikt sinds 2 1/2 jaar Ritalin en samen met de psycholoog en de school (dezelfde van toen) die zich voor 300% inzet hebben we nu een “normaal” kind van bijna 14 jaar.

    Het had allemaal niet zo hoeven lopen als ooit één zogenaamde professional in het verleden het verhaal tot zich had genomen en niet had losgelaten tot er een oplossing was. Want dat is naar mijn smaak de kern van het probleem. Ze zien je kind heel even, ze sluiten 's avonds hun bureaulaadje en gaan lekker naar huis. En jij zit met het probleem en nog erger, ze praten je van alle kanten een schuldgevoel aan.

    Ik wens je heel veel succes.

    Marieke

  • Anonymous avatar

    Rianne

    Ga naar een kinderpsychiater!!!!!!!!

    Alle andere artsen en -logen moet je links laten liggen. Die zijn inderdaad vaak onkundig, maar dat zullen ze je echt niet vertellen. Niet dat ze dat expres doen. Ze weten het gewoon niet. Onbewust onbekwaam heet dat.

    Een kinderpsychiater onderzoekt je kind vele dagen lang. Observatie zowel daar als op school. Onderwijskundige rapporten worden opgevraagd. De hele levensgeschiedenis moet je vertellen. IQ-test worden afgenomen.Lichamelijk onderzoek. Kortom alles wordt bekeken. Volledig vergoed door de verzekeringen.

    Medicatie komt pas helemaal aan het einde van dit verhaal. En pas als je het er helemaal mee eens bent. Als je alle opties tegen elkaar hebt afgewogen. Niet eerder.

  • Anonymous avatar

    Chappy

    Hoi,

    Jij schrijft dat de kinderpsychiater verschillende opties biedt. Ik dacht eigenlijk dat de meeste kinderpsychiaters gewoon hun receptenboekje trokken. Ben dus wel benieuwd welke andere opties geboden worden.

    Alvast bedankt voor je reactie.

    Chappy

  • Anonymous avatar

    Rianne

    Chappy, voordat een kinderpsychiater het receptenboek trekt moet eerst duidelijk zijn WAT er aan de hand is. Dus uitgebreid onderzoek. Daarna worden de mogelijkheden voor hulp besproken. Dingen zoals; Hoe gaat de opvoeding? Hebben jullie behoefte aan ondersteuning en extra uitleg? Snappen jullie de handicap voldoende of is er extra behoefte aan uitleg? Daarnaast, hoe gaat het op school? Zijn daar extra dingen nodig? Of moet er gekeken worden naar het SO en welke SO komt dan in aanmerking? Waar moet je opletten als ouder als je een andere school uitzoekt? Is er behoefte aan extra leesmateriaal en aan namen van schrijvers? Is er behoefte aan Sociale Vaardigheids Training? Ja, en ook medicatie wordt besproken. Medicatie kan soms meer bewerkstelligen dan welke therapie dan ook. Daar moet je gewoon reeel in zijn. Een goede kinderpsychiater stelt medicatie voor en geeft dan bedenktijd. Niemand dwingt je. Mijn zoon kreeg pas medicatie toen hij ruim 10 was. Dipiperon ging helemaal fout. Ritalin is het ei van Columbus.

    De kinderpsychiater regelt indien nodig de doorverwijzing naar b.v. en psycholoog die gezinstherapie of SoVa-training biedt.

    Onze eerste kinderpsychiater was niet op de hoogte van de TOG en het PGB dus kon zij dit ook niet aan ons vertellen. Dat vind ik nog steeds een grote steek die zij toen liet vallen. Wij moesten dit zelf maar uitzoeken. - Maar het was nog maar een jong broekie… een assistent-in-opleiding, maar daar kwamen we later pas achter. Er waren wel meer dingen die ze (nog) niet wist.-

    De tweede kinderpsychiater vertelde daar wel over, maar toen was alles thuis al geregeld. Zij brengt ons op de hoogte van nieuwe ontwikkelingen en ideeen. Of wij hebben iets opgevangen of gelezen en bespreken dat met haar. Ook schreef zij brieven naar de verzekeringsmaatschappij i.v.m. de Concerta-(niet)vergoeding en heeft naar het REC i.v.m. de Rugzak.

    Als wij bij de kinderpsychiater komen hebben we een afspraak van een uur. In dat uur kan veel besproken worden. Je wordt niet voor het blok gezet i.v.m. de tijdsdruk van b.v. een kinderarts. Is je kind b.v. bang dan mag het bang zijn. Daar is tijd voor.

    Toen het niet goed ging met onze zoon hadden we iedere 2 weken een afspraak met tussendoor E-mail contact. Nu gaat alles al weer een hele tijd prima en zien we elkaar maar 1 keer per jaar (dat moet want anders worden we ‘uitgeschreven’ en komen we weer op de lange wachtlijst terecht en daar hebben we totaal geen behoefte meer aan). Tussendoor kan ik altijd mailen.

    Je ziet; een kinderpsychiater doet VEEL meer dan het receptenboekje trekken.

  • Anonymous avatar

    Bernadette

    Hoi Chappy ,

    Als ouderzijnde verlang je van een kinderpsychiater of psycholoog iets meer dan wat jij beschrijft , ik deel dan ook de mening van Rianne .

    Als ouderzijnde kom je met een hulpvraag en voor een groot gedeelte bepaal je ook zelf wat die is , aldus mijn mening

    Mijn kind is vier keer door de molen geweest alle vier keren door verschillende deskundigen en verschillende leeftijden van hem , ik kan niet zeggen dat ik ooit het gevoel gehad heb niet serieus genomen te zijn , of met een kluitje te zijn weggestuurd , dus ook weer een keertje iets positiefs over hun , groet Bernadette

  • Anonymous avatar

    Chappy

    Hoi,

    Natuurlijk verwacht je dat als ouder zijnde. Echter, als er mensen om hulp vragen en er wordt gezegd: ga naar de kinderpsychiater, dan wekt dat de indruk dat dit dus een goede oplossing is en er zijn mensen die vervolgens alle adviezen opvolgen (wat ik me heel goed kan voorstellen als je met je handen in het haar zit). En ik denk dat jij ook wel weet dat er ook veel slechte kinderpsychiaters rondlopen, die dus wel gelijk met hun receptenboekje zwaaien. Kijk maar naar de ervaring van Rianne. En daarbij heeft zij in een eerder bericht gewaarschuwd voor dit feit en ik vond het dus des te jammer dat ze dat dit keer achterwege liet.

    Bernadette, even voor de duidelijkheid: ik ben niet bepaald voor kinderpsychiaters en ritalin, maar dat wil helemaal niet zeggen dat ik niet kan begrijpen dat mensen hiervoor kiezen. Ik vind het ook heel erg jammer dat mensen zich soms aangevallen voelen, terwijl ik gewoon een andere mening toe ben gedaan. Het gaat me niet om wie gelijk heeft, want dat weet ik uiteindelijk ook niet. Misschien ben ik later grijs van de spijt dat ik de stap naar de kinderpsychiater nooit heb willen nemen, kan toch?

    Groetjes,

    Chappy