ad[h]d

gerda

30-01-2005 02:41

Diagnose adhd bij mn 18 jarige zoon. Slikt ritalin. Nu ook diagnose ADD bij mij moeder van vier kinderen. Burn-out gehad. Altijd alleen voor gestaan. Ik voel me eenzaam. Ik krijg het bij m n familie maar niet voor elkaar dat dit bespreekbaar is. Er wordt vaak afgehaakt of m n verhaal krijgt een andere wending. Ze hebben geen idee waar ik het over heb. Ik kan het niet meer aankaarten omdat het nergens toe leidt. Het maakt de kloof groter en ik trek me meer en meer terug.
Wat kan ik doen?
Wie heeft hier ook moeite mee?
M@ria

30-01-2005 08:19

Mijn ervaring is: als ze er niet voor open staan , krijg je het er ook niet in.
Wat ik heb gedaan:
ik heb info opgevraagd en dat per post naar de mensen gestuurd die het niet wilden snappen.
Misschien een idee?
seetje

30-01-2005 08:44

hoi Gerda ja, oh zo herkenbaar, van je familie moet je het hebben . nou, vergeet het maar. ik maak het nog niet eens meer bespreekbaar . maar neem zelf het heft in handen. familiebezoekjes duren niet langer dan max. 2 uur. want meer kan mijn kind niet aan. in combinatie met zijn twee neefjes erbij. dit is water en vuur. en och, mijn kind heeft het toch altijd gedaan, geloof in jezelf .hoe moeilijk dat dat ook lijkt, jij bent de moeder . en geloof me jew handelt uit gevoel en liefde naar je kinderen . en bent vaak sterker als je denkt. en voel je je alleen. op deze site ben je met andere die je wel begrijpen. en wel naar je luisteren .mij helpt het om als ik het even niet zie zitten lekker achter de computer te duiken. sterkte en groetjes. ik vindt je een kanjer.
Cleo

30-01-2005 09:09

Ohjee.. hoe herkenbaar…
Mijn advies is hulp zoeken Gerda, al is het maar maatschappelijk werk. Je huisarts kan je daar heen verwijzen.
t Is een kort maar krachtig advies, maar t heeft mij 2 jaar geduurd voor ik erachter was. Ik ben al 2 jaar bezig en heb alle diagnoses al gehoord. Burn-out, overspannen, depressie… Het is in die 2 jaar heus wel periodes beter gegaan, maar nu heb ik de heuse klap. Sinds oktober slikt mijn dochter Concerta en dat is een wereld van verschil voor mij. En daarom krijg ik nu juist de klap. “Je hebt jaren op je tandvlees gelopen, en nu krijg je wat meer rust, en dan zegt je lijf ”denk nu eerst maar eens aan jezelf“ ” Je moet t verwerken en accepteren.
Tegen andere heb je t gevoel ofdat je chinees praat ofzo… je zegt zoveel maar ze snappen niet wat je zegt. Da s frustrerend ook. Ik mag nu eindelijk komen bij maatschappelijk werk, heb dinsdag mn 2de gesprek. Ik ben vlak voor de kerst helemaal uitgevallen op mn werk en zit nu dus thuis. Weet dus precies waar je t over hebt Laat het niet zover komen als hier t geval is, want die put is zoooooooo diep.. en dan kost het je des te meer energie om omhoog te krabbelen. Energie die je dus niet meer hebt.
Daar horen ze wÃƒÂ©l wat je zegt (ze kunnen ook chinees;) ) en da s een hele verademing vind ik. Ik denk dat ik nu op de goede weg zit om beter te worden.. al zou dat ook nog wel even duren. Maar het begin is er, en dat is al een fijn idee.
Sterkte Gerda.
Bernadette

30-01-2005 13:29

Hoi Gerda ,
Ik kan je alleen maar zeggen dat je moet afwegen wat voor jou belangrijk is , is dat de mening van je familie of juist het negeren ervan ………
Denk je dat ze je ooit zullen begrijpen in de toekomst , of steek je energie in iets wat er niet zal komen .
Velen hier hebben dezelfde ervaring door schade en schande wijsgeworden .
Beste stuurlui staan aan wal is zo,n spreekwoord wat ook hier wel weer heel toepasselijk is .
Ga hulp zeken op een ander vlak , maatschappelijk werk , bondgenoten enz .
Weeg af wat voor jou het beste is en voor je kinderen , zoek hulp , gr Bernadette
Albert

30-01-2005 19:31

Hallo Gerda,
Ik begrijp je onmacht, zeker met 4 kinderen lijkt me dat een hele opgave.
Zelf heb ik ook een half leven van vraagtekens en onbegrip moeten doorworstelen.
Zeker toen de term ADHD nog niet bestond, was het soms ÃƒÂ©ÃƒÂ©n en al frustratie.
Dingen bleven in m'n hoofd steken, maar kwamen er niet uit, ik werd dan soms erg passief, door de negatieve spanning, was ik soms doodop, terwijl er niets uit m'n handen kwam.
Hoe meer dat er dan op me gefit werd, hoe erger het werd, niemand begreep mij, maar ja ik begreep mijzelf ook niet en dat was vooral in m'n jonge jaren erg vervelend.
Later heb ik er wel beter mee leren omgaan en ben tot de ontdekking gekomen, dat sporten waar ik een kick van kreeg meer rust in mijn hoofd gaf.
Toen ik op 47jarige leeftijd de diagnose ADHD gesteld kreeg, was dat toch een soort van opluchting, na al die jaren aanmodderen.
Nu heb ik mijn draai gevonden en doormiddel van mountaibiken en racefietsenkom ik van die negatieve spanningen af.
Ritalin zorgt er voor, dat ik de zaken in mijn hoofd beter kan verwerken en zonder stress gewoon mijn werk kan doen.
Wat ik gelukkig wel altijd gehad heb, is doorzettingsvermogen, al ging dat soms wel gepaart met de nodige burnouts.
Nu, geniet ik elke dag van de rust in mijn hoofd, die ik vroeger nooit had, daarom, koester ik dat gevoel des te meer, ik ben tevreden.
Ik heb met mijn ADHD een waardig plekje in de samenleving opgeeist en ik hoef mij niet meer te schamen.
Groetjes, Albert.
Els

31-01-2005 21:18

Hallo,
Ik sluit me er volledig bij aan, onbegrip….. mateloos verdriet!
Groetjes,
Els
edwin

01-02-2005 01:28

lol..das een mooie direckte manier maria..ik vind het een goeie

ad[h]d

gerda

M@ria

seetje

Cleo

Bernadette

Albert

Els

edwin