Rust?
Al die jaren nooit eens rust,
wanneer is in mijn hoofd de brand geblust?
Als kind al anders, buitenbeentje van de klas,
had het gevoel dat ik van een andere planeet was.
Ten minste zo voelde ik mij dan,
dacht dan vaak, wat denken anderen daar van?
Die begrepen mij vaak niet,
dat gaf in mijn hoofd soms veel verdriet.
Woorden stokten in mijn keel,
het werd mij dan soms wel te veel.
Maar opgeven komt niet in mij op,
want ben ik in een dal, dan lonkt er altijd weer een volgende top.
Dat leven op het slappe koord, dat ben ik,
ik leef mijn leven voor de kick.
Als mijn lijf zegt, dat het niet meer kan,
dan komt die rust er nog wel van.
Albert.