mij zelf

Andries

23-12-2004 10:45

hallo
ik ben Andries 35 jaar
ben voor de 2e keer getrouwd en heb 4 kinderen 2 uit een eerder huwelijk
ik ben nu 6 jaar bij mijn huidige vrouw en voor mijn gevoel gelukkig getrouwd.
mijn oudste zoon is 15 jaar en daar is ADHD en pdd-nos vast gesteld.
ik vraag mij dan af dat moet toch ergens van daan komen nu komt mijn probleem,mijn huwelijk staat momenteel op springen en komt mede door mijn gedrag,alles wat ik zie van mijn zoon zie ik ook bij mij zelf nu heb ik de symtomen
van een adhd bij volwassenen gelezen en herken alles in mij zelf,ik kan de positieve dingen van het leven ook niet meer in zien en ben altijd maar angstig,thuis,op mijn werk voel me altijd gekleineerd kan niet trots zijn op de dingen die ik hier in huis allemaal heb gedaan kan geen waardering meer voormij zelf hebben,Ik mloop altijd weg voor de problemen ik vlucht als er ruzie is en kom dan later tot bezinnen en zie dan pas dat ik het verkeerd heb gedaan nu wil ik mij latennakijken of testen of ik daadwerkelijk ADHD heb maar en mijn leven weer op de rails krijgen waar het hoort en een luisterend oor zijn voor mijn vrouw ik weet namelijk nooit wat ik moet doen als Mirjam verdrietig is en mijn hints geeft dat het niet goed gaat tussen ons ik weet niet hoe ik daar mee om moet gaan maar nu bbesef ik dat mijn relatie op springen staat en nu kom ik me zelf tegen en krijg het benauwd en weet niet meer wat ik moet doen.Waarom ik hier mijn verhaal schrijf is omdat ik het gevoel heb dat ik alleen ben en alleen in deze wereld sta en dit graag wil delen met iemand en er vast wel iemand is die ditzelfde meemaakt of mee heeft gemaakt en er uit gekomen is met zich zelf en of met een relatie.en vertel mij hoe ik het moet doen om alles weer in goede banen te krijgen.alvast bedankt voor jullie luisterend oor. HELP ME IK KAN HET NIET MEER ZONDER HULP
adhd-algemeen.pagina.nl

23-12-2004 12:29

Hoi Andries ,
Het is me nogal wat wat je verteld en terecht dat jezelf al de opmerking maakt dat je het niet meer alleen kunt .
Ik denk en wil je dit als advies meegeven dat je zo spoedig mogelijk naar je huisarts zou moeten gaan en een verwijzing moet vragen om inderdaad jou te laten onderzoeken bij de betreffende instantie,s op eventueel adhd .
Daarnaast vraag ik me af of je hulp voor je zoon krijgt . pddnos en adhd is nogal wat , ook ik heb een kind met deze twee kenmerken en het is weet ik uit ervaring dubbelop .
Ik wil je heel duidelijk stellen dat je niet alleen staat er zullen hier meer zijn die je v erhaal herkennen , die weten hoe alleen je kunt zijn in een menigte van onbegrip .
Ik reken er dus ook op dat je reactie,s krijgt ook van volwassen adhders , sterkte Bernadette
disco

23-12-2004 13:02

andries mail me, laat je vrouw mailen.
zit midden in een echtscheiding hoewel ik het gevoel heb dat mijn ADHD niet de hoofd oorzaak is weet ik wel het een en ander.
Mijn zoon heeft ook ADHD en mijn dochter ADD.
praat, ik begrijp je, ik kan je heel misschien helpen.
heb je al contakt met bv.het RIAGG
hou je hoofd koel,praat met elkaar.vecht voor elkaar (en niet tegen elkaar)
Albert

23-12-2004 13:10

Hallo Andries,
In de eerste plaats, welkom op dit prikbord.
Wat jij beschrijft is heel herkenbaar voor mij, ik ben 49 en heb ADHD.
Sinds juli ben ik gescheiden, hetgeen ook te maken had met het soort problemen, die jij beschreef.
ADHD kan ervelijk zijn, dus als je zoon het heeft bestaat de kans dat jij het ook hebt.
Het is voor een ADHD-er heel moeilijk om zich te verplaatsen in de gevoelsbelevenis van een ander en vangt de signalen die die ander afgeeft, niet of verkeerd op.
Men denkt dan, dat jij geen gevoel hebt en egoistisch bent.
Je weet echter van jezelf dat dat niet zo is maar je kunt dat niet duidelijk maken.
Van binnen barst je bijna uit je voegen van de emoties, maar het komt er niet goed uit.
Als het er dan wel uit komt, denkt die ander dat je aggressief bent, het is een soort paniekreactie.
De signalen die jij dan afgeeft worden door hen verkeerd begrepen, hegeen je nog onzekerder maakt en daardoor dichtklapt.
Vaak vergeet je ook om op een bepaald moment op dingen terug te komen, waar over gepraat dient te worden.
Ik zal het verhaal niet te lang maken, maar dit is maar een kleine greep uit een reeks van dingen die voor een ADHD-er van toepassing zijn.
Vergeten en Impulsieviteit horen daar ook bij.
Het zou inderdaad voor jou een goede zaak zijn om je te laten testen.
Wacht daar niet te lang mee, want van uitstel wordt je relatie niet beter.
Uitstellen en dan in paniek raken omdat je de eerste stap niet kunt nemen is ook een ADHD eigenschap.
Maak in ieder geval een afspraak met je huisarts om ÃƒÂ©ÃƒÂ©n en ander in gang te zetten.
Schroom ook niet om hier op dit prikbord terug te komen, want het is fijn, als je met mensen kunt communiseren, die je snappen.
Dit bord heeft mij in ieder geval een eind in de goede richting geholpen.
Verder is er op de ADHD-pagina veel info te vinden, waaronder een ADHD-checklist.
Zie het verhaal, dat je hier met ons deelde,als eerste stap, dan is het vervolg mischien niet zo moeilijk.
En even voor de duidelijkheid, ADHD heeft ook zijn goede kanten en daar kun je mee leren omgaan om daar voordeel uit te halen, dus laat dit verhaal je niet afschrikken, maar leer er op een positieve manier aan te werken.
Ik wens je in ieder geval sterkte en vergeet niet dat we hier altijd voor elkaar klaar staan.
Groeten, Albert.
cato

23-12-2004 15:18

hallo andries,
ik ben cato, ben 32 en ken de andere kant van jouw verhaal.
mijn man heeft ADHD en onze beide zonen ook.
het is inderdaad erg moeilijk om samen te moeten leven met iemand die ADHD heeft….(klinkt erg negatief maar is niet zo bedoeld hoor).
in het begin snapte ik niet waar het allemaal aan lag,zijn gedrag,manier van reageren,geen confontatie durven aangaan,altijd maar aan het werk en druk…
niet kunnen praten,weglopen voor problemen en zo kan ik nog wel even doorgaan…
toen de diagnose bij onze oudste bekend werd, ging er bij hem een lichtje branden.
hij herkende zich zo in onze oudste en in alle vragen die aan ons gesteld werden.
er is een moeilijke periode aan vooraf gegaan iets waar ik liever niet over praat, maar op een dag belde hij me op dat hij later thuis zou zijn omdat hij naar de huisarts moest. ik heb niets gevraagd ik dacht ik hoor het wel als hij thuis komt.
bij thuiskomst kwam het hele verhaal eruit en de huisarts heeft hem toen doorgestuurd naar een specialist, met uiteindelijk na veel testen, de diagnose ADHD.
hij gebruikt nu medicijnen en het gaat goed tussen ons,natuurlijk zijn er nog wel eens hoge bergen die we moeten nemen maar terugdenkend aan vroeger is er veel positief veranderd.
ik heb altijd gevochten voor ons huwelijk, altijd voor hem klaargestaan en hem nooit laten vallen.
maar dat was wel heel zwaar…………..
veel praten samen daar moet je ook mee beginnen, probeer uit te leggen wat je voelt en hoe je denkt dat zal voor je vrouw ook een hoop duidelijkheid scheppen.
hopenlijk heeft zij de kracht om je bij te staan in deze moeilijke periode, ik wens je veel geluk en succes en laat eens horen hoe het je vergaat.
groetjes cato
Greet

23-12-2004 16:03

Hallo Andries,
ook van mij een warm welkom op dit prikbord waar je ongetwijfeld veel lotgenoten ÃƒÂ¨n hun echtgenotes zal ontmoeten.
Ook ik ben getrouwd met een man die vermoedelijk adhd heeft maar het is nooit zo erg geweest dat onze relatie eraan kapot ging, al was het lang niet altijd makkelijk.
Onze zoon van 20 heeft adhd en door alle info die we meekregen tijdens en na de testen, snapte mijn man eindelijk wat er met hem aan de hand is.
Zoals Albert al zei, is ‘vergeten’ ÃƒÂ©ÃƒÂ©n van de eigenschappen van iemand met adhd.
Wel, mijn man dacht dus jarenlang dat hij het begin van Alzheimer had, zo erg is het met dat geheugen van hem gesteld!
Ik vind het echt heel goed voor jou dat je je eerste stappen op dit prikbord hebt durven zetten en ik ben ervan overtuigd dat je hier veel steun zal vinden.
Her is namelijk niet zoals je denkt : je bent helemaal niet de enige met deze problemen!
Verder kan ik de raadgevingen die je kreeg alleen maar bijtreden : ga naar de huisarts en breng die bal aan het rollen : met therapie, en eventueel medicatie zal het vermoedelijk een stuk beter gaan en misschien wel vlugger dan je denkt!
Alvast veel moed!
Liefs, Greet
adhd moeder

23-12-2004 20:01

Hoi andries,
Weet precies watje bedoeld.
Mijn man had dezelfde problemen, ik kon niet met hem leven.
Liep met zijn hoofd in de wolken zag zijn eigen problemen niet, en was hyper de pieper.
Naar een half jaar veel ruzie en woorden is hij uiteindelijk op aandringen van mij naar de huisarts geweest.
Die stuurde hem door naar de ggz maar leverde niets anders op dan een telefonisch consult met het advies dat er aan ieder huwlijk gewerkt moest worden.
Verder moest hij de problemen maar eens opschrijven .
Nou kon er dus helemaal niets nee.
Wij hebben zelf ook 2 kinderen met adhd en stond er helemaal alleen voor, had geen broodnodige steun van manlief.
Heb uiteindelijk zelf de huisarts moeten bellen , omdat hij dacht dat het wel mee viel.
Huisarts heeft hem ritalin gegeven, en ik kan je vertellen het is een andere man geworden.
Begripvol,lief,heeft aandacht voor mij, en je kunt er een normaal gesprek mee voeren.
Hij beschrijft adhd als volgt misschien herken je t?
Hij ziet zijn hoofd als een sneeuwbol waar je mee schud.
Constant ronddwallende sneeuwvlokjes, neem je een ritalin dan zakt de sneeuw langzaam naar de bodem, echter naar 4 uur wordt het weer storm en dwarreld de sneeuw weer door je hoofd.
Herken je het.
Tip voor jou als vrouw van een adhd man.
Zoek hulp want je vrouw heeft je heeeel hard nodig!!!!!!!!!!!! (huisarts)
Groetjes adhd moeder
seetje

26-12-2004 10:23

hallo, ik ben een moeder met een kind dat adhd,nld,pdd-nos op zijn stempeltje erbij heeft staan. Voor mij is het mijn zoon van 9 jaar. Waar ik veel van hou. Maar die me verdriet bezorgt ,omdat ik zie hoe moeilijk hij het met vele dingetjes heeft. Waar ik ook heel mijn energie aan geef. Graag wil ik mijn kind beter begrijpen. Maar wat ik nog belangrijker vind, is dat anderen (vooral naaste familieleden) hun best doen om hem te begrijpen. Daarom lees ik deze site. Want van de mensen om je heen moet je het schijnbaar niet hebben. Jammer genoeg ook niet die mensen die je eigen familie zijn. groetjes Seetje.
Albert

26-12-2004 12:53

Hallo Seetje,
Welkom op dit prikbord.
Je hebt gelijk, wat dat betreft is het in de familie niet anders dan met wie dan ook.
Het is ook ontzettend moeilijk om te begrijpen, wat er in dat koppie omgaat hÃƒÂ©, hij kan het zelf niet duidelijk maken, omdat hij zichzelf ook niet snapt.
Ik ben zelf 49 en heb ADHD, ik snap mezelf vaak nog steeds niet en ik zal me er bij neer moeten leggen denk ik, dat dÃƒÂ¡t wel nooit zal gebeuren.
Wel heb ik voor mezelf geleerd er mee om te gaan en leef van dag tot dag.
Dat wil niet zeggen, dat ik ongelukkig ben, ik geef er mijn eigen draai aan.
Ik heb zelf ook een zoontje van 9, die heeft geen ADHD en snapt mij ook vaak niet.
Dan probeer ik hem zo goed als ik kan hem duidelijk te maken wat ik voel en waarom ik op een bepaalde manier reageer.
Ik hou zielsveel van dat ventje en als hij bij mij is,(ik ben gescheiden) doe ik mijn best m,n Ritalin op tijd te nemen, dan spring ik niet zo van de hak op de tak, want dat maakt hem dan ook onrustig.
Gelukkig is hij erg lief en begripvol voor zijn leeftijd en hij groeit met mijn ADHD-gedrag op, dat scheelt natuurlijk ook.
Wat jou ventje nodig heeft is veel praten liefdevolle aandacht en wat het belangrijkste is een duidelijke structuur.
En wat die anderen en familie betreft, tsja daar zul je denk ik mee moeten leren leven.
Alleen van diegenen die echt van hem houden en jou situatie een beetje begrijpen, kun je verwachten, dat ze je steunen in jou moeilijke periodes.
Maar weet je er zitten toch ook goede kanten aan ADHD, help je zoontje die te ontdekken, dan kan hij toch een goede basis voor zijn toekomst opbouwen en een plezierig leven tegemoed gaan, ondanks die pieken en dalen die in zijn gevoelsbeleving zullen blijven.
En als je meer wilt weten, wil ik je graag helpen, ik heb tenslotte meer dan 40 jaar bewuste ervaring met ADHD.
En met mij, zijn er hier natuurlijk ook anderen die genoeg ervaring hebben om je advies te kunnen geven.
Mijn motto is, “help je een ander dan help je jezelf,” door verschillende inzichten leer je ook voor jezelf problemen op te lossen.
Je staat er echt niet alleen voor zoals je hier zult zien.
Verder wens ik rustiger vaarwater voor 2005,
Groeten, Albert.

mij zelf

Andries

adhd-algemeen.pagina.nl

disco

Albert

cato

Greet

adhd moeder

seetje

Albert