Doorzoek het forum
Zoeken met Startpagina
Startpagina Thema's
marleen
Hallo Allemaal,
wat lang geleden zeg, ik ben echter blij dat het bord weer open is en zal er dan ook maar metteen gebruik van maken.
Laat ons zeggen dat ik voor het ogenblik niet op mijn beste moment ben. We hebben het druk op school en thuis, de laatste tijd kon ik nog moeilijk het bord volgen en de laatste ontwikkelingen van diagnoses hebben de zaak er niet eenvoudiger op gemaakt.
We kregen onlangs de derde diagnose van onze oudste zoon die nu ondertussen al 6 jaar is. Deze diagnose zegt dat ze niet kunnen zeggen of hij ADHD heeft. De reden die ze opgeven is dat hij nog te jong is voor een diagnose. Het ergste vond ik het staartje aan de diagnose: Mevrouw, kom volgend jaar maar eens terug, want we kunnen ook niet verzekeren dat hij het NIET heeft.
En nu??
Wat moet ik hier nu mee?
We hadden al twee diagnoses: ene neen en ene ja. En nu hebben we dus een neen en een ja tegelijk. Dit lijkt een belachelijk boeltje te worden. Wat moet je daar als ouder nu mee?
Wacht maar een jaartje. En als hij dan wel een positieve diagnose krijgt? Hebben we dan een jaar verloren?
Het ergste is ook de reactie van de omgeving, vooral op school. Ze vroegen natuurlijk om de resultaten en dan krijg je de reactie van: zie je wel, we zeiden het toch, wij wisten het toch, hij is gewoon druk, jij overdrijft,…….
Ook familie en vrienden reageren vaak zo. En ik voeg er dan aan toe voor mezelf: ja, de ‘deskundigen’ zeggen dat hij het niet heeft, dus moet ik toch wat fout doen, waar gaat het fout, waar ging het fout, wat deed ik verkeerd??????
Ikzelf zie echter heel veel dingen die me de diagnose wel bevestigen. Zijn vader heeft het en hij heeft zoveel symptomen. Ik zie mijn zoon elke dag, hoe kan een psychiater het dan beter weten??
Eergisteren ging ik wenend naar bed. Hij vroeg me: mama, ik wil braaf zijn, maar ik weet niet hoe ik dat moet doen, het lukt niet…….
Ik gaf hem toen een paar tips van niet praten in de klas en stilzitten en zo….. en dan zei hij: maar de andere kinderen praten zoveel en dat klinkt allemaal in mijn hoofd en dan moet ik ook wel praten……
De tranen sprongen in mijn ogen, een zesjarige…. z'on commentaar…..da's toch niet normaal.
Vorige week zei hij ook dat hij zich dood wilde maken omdat hij toch maar altijd stout is. Ik schrok verschrikkelijk van dit commentaar, hij is pas zes. Gelukkig kon ik hem wat opvrolijken met allemaal leuke dingen die hij kan doen en toen zei hij dat het maar een grapje geweest was, maar ik vind het een vreselijk comentaar.
Eigenlijk ging het de laatste tijd best goed, op school behalve lezen gaat het goed, ook thuis zie ik echt dat hij zijn best doet, kleine broer pest hem wel altijd maar hij doet zijn best. Maar ik bekijk dit allemaal vanuit het standpunt dat hij ADHD heeft en dan vind ik het eigenlijk niet zo slecht. Maar als de ‘deskundigen’ nu zeggen dat hij eigenlijk niets speciaals heeft, dan vind ik alles een grote puinhoop: vaak gestraft op school, moeite met lezen en ook wel wat met rekenen, thuis ruzies met broertje elke dag, wil altijd zijn zin, wordt onmiddellijk boos als hij zijn zin niet krijgt, flapt alles eruit, ….. zoals ik zei, een puinhoop voor een ‘gewoon’ kind vind ik, vanuit ADHD perspectief vond ik het allemaal niet zo slecht.
Maar nu heb ik dus iedereen van: zie je wel……. en ikzelf denk het ook soms, maar wat gaat dan fout????
Zoals gezegd, we zijn in ons beste moment niet.
Toch bedankt voor het lezen.
